Τα πρωτόκολλα των προθύμων στη Σιών

...και τα 26 σκυλιά του Άρι Φόλμαν

του Ανδρέα Ζαφείρη

Η επίσκεψη Σαμαρά στο Τελ Αβίβ, ουσιαστικά συνιστά μια προσπάθεια επανεκκίνησης σε ποιο αναβαθμισμένο επίπεδο, των σχέσεων Ελλάδας –Ισραήλ. Η «δυναμική» που είχε φανεί να αναπτύσσεται στις αρχές του 2010 και παγιώθηκε τον επόμενο ενάμισι χρόνο δεν είχε ανάλογη συνέχεια, για μια σειρά από- εσωτερικούς (και όχι μόνο) της κάθε χώρας- λόγους.

Μια πλευρά της επανεκκίνησης-εάν όχι την κύρια- αφορά και τα θέματα ενέργειας. Η «ενεργειακή έκρηξη» στην Αν. Μεσόγειο, με τα γειτονικά κοιτάσματα σε Κύπρο και Ισραήλ και πιθανότατα με τα κοιτάσματα νότια και ανατολικά της Κρήτη συμπίπτει με το έμπρακτο ενδιαφέρον διεθνών εταιρειών και της «διεθνούς κοινότητας» για τον «θησαυρό». Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αλλά και οι πολυπλοκότητα της περιοχής δημιουργούν ένα πάζλ σωρευμένων δυσεπίλυτων εξισώσεων.

Ο «ΑΞΟΝΑΣ» ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Οι κρυφές επιθυμίες τμήματος της αστικής τάξης της χώρας (που εκφράζονται και μέσω του....
πρωθυπουργικού περιβάλλοντος) να αποτελέσει η Ελλάδα το έτερο ισότιμο σκέλος της συμμαχίας με το Ισραήλ, αντικαθιστώντας σε αυτό το ρόλο την Τουρκία, έχουν προ πολλού συντριβεί και οι άλλοτε πρόθυμοι Ιζνογκούντ έχουν μεταμορφωθεί σε, επίσης πρόθυμους, βαστάζους.

ΟΙ ΗΠΑ

Πέρυσι το καλοκαίρι μια αποστροφή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde» ότι η Ελλάδα σκέπτεται την πώληση ή την μακροχρόνια μίσθωση ακατοίκητων νησιών ακολούθησε δημοσίευμα της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz, σύμφωνα με την οποία ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Εχούντ Μπαράκ ζήτησε από τους επιτελείς του να αναλύσουν το ενδεχόμενο αγοράς ενός ακατοίκητου ελληνικού νησιού προκειμένου να χρησιμοποιείται για τα γυμνάσια του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού!

Όσο και εάν τέτοια σενάρια προς το παρών, αγγίζουν το χώρο της σουρεαλιστικής επιστημονικής φαντασίας, δείχνουν σε ποιο μήκος επικινδυνότητας κινείται η κυβέρνηση.

Η ομιλία Σαμαρά στην American Jewish Committee κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ και η δήλωσή του για την ανάγκη για «μια πραγματική και διαρκή στρατηγική σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ».

Η πρόσφατη ενεργητική «προθυμία» της κυβέρνησης να αναγγείλει τη συμμετοχή της σε ένα πόλεμο (Συρία) πριν αυτός ακόμη εξαγγελθεί, δείχνει πόσο επικίνδυνο για τον ελληνικό λαό αποτελεί πλέον το αδιέξοδο των πρώην επίδοξων «αντ΄ αυτής» και τι μπορεί να σημαίνει στρατηγική συμμαχία με τον πλέον αποσταθεροποιητικό παράγοντα της πιο εύφλεκτης περιοχής του κόσμου.

Ο ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ.

Με την υλοποίηση του «δόγματος Νταβούτογλου» η Τουρκία είναι η κύρια «μεσολαβητική» δύναμη στην περιοχή. Οι τουρκικές διεκδικήσεις έχουν τώρα μετατοπιστεί στην περιοχή της Αν. Μεσογείου γύρω από το Καστελόριζο. Η Άγκυρα επιχειρεί «να ακυρώσει» το νησί , ώστε να φτάσει την ΑΟΖ της μέχρι την Αίγυπτο, να αποκόψει την συνέχεια των ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου και να αποκτήσει και αυτή στα πιθανά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην συγκεκριμένη περιοχή.

Παράλληλα, με το επιχείρημα της οικονομικής και ασφαλούς μεταφοράς του φυσικού αερίου της Αν. Μεσογείου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, πιέζει την Αθήνα να εμπλακεί στις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού, που θα διευκολύνει τη μεταφορά του αερίου . Η πρόσφατη συμφωνία της Νέας Υόρκης αποτελεί ένα σημαντικό βήμα σε μια τέτοια πορεία.

Το εύρος των διαπραγματεύσεων και των «ανταλλαγμάτων» είναι πολύ μεγάλο, ιδιαίτερα αν πιστοποιηθούν μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανατολικά της Κρήτης, σε ΑΟΖ όμως, που σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, θα είναι υποχρεωτικό να συμφωνηθεί ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα.

Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΕ ούτε το Ισραήλ έχουν ενιαία στάση στο θέμα της μεταφοράς των ισραηλινών και κυπριακών υδρογονανθράκων μόνο μέσω της Τουρκίας και από εκεί στην Ευρώπη. Μονοπωλιακοί όμιλοι και γεωστρατηγικά συμφέροντα εμπλέκονται και συγκρούονται. Την ίδια στιγμή που παράγοντες του Ισραήλ μέσω του Lotem, δηλώνουν υπέρ της μεταφοράς του ισραηλινού αερίου στην Ευρώπη δια μέσου της Τουρκίας και κάνουν θετικές αναφορές στον πετρελαιαγωγό BTC, Baku-Tbilisi-Ceyhan, ο πρόεδρος της Noble δήλωνε " όχι ισραηλινοτουρκικός αγωγός αλλά σταθμός υγροποίησης στην Κύπρο από κοινού με το Ισραήλ με κατασκευαστή την Noble".

Η ανάγκη των ΗΠΑ για τη δημιουργία άξονα Ισραήλ –Τουρκίας , ιδιαίτερα μετά την προσωρινή υποχώρηση στη Συρία, δημιουργεί καθεστώς υψηλών πιέσεων στην περιοχή. Είναι άγνωστο (και μάλλον δύσκολο), εάν το Ισραήλ θα υποχωρήσει τόσο, ώστε να αποφασίσει να εναποθέσει ολόκληρο το απόθεμά του σε υδρογονάνθρακες στα χέρια της Τουρκίας, ή θα διαπραγματευθεί την μεταφορά μέρους των υδρογονανθράκων του στην Κύπρο. Η Κύπρος όμως επίσης θα πιεστεί αφόρητα να περάσει με αγωγούς το φυσικό αέριο της στην Τουρκία, ώστε να μην επιλέξει τη λύση μεταφοράς του αερίου σε υγροποιημένη μορφή σε σταθμούς στην Ελλάδα.

Η δημιουργία του άξονα Τουρκίας- Ισραήλ, (με την Ελλάδα σε συμπληρωματικό ρόλο) περιπλέκεται επίσης και από τις κατηγορίες Ερντογάν για ευθύνη του Ισραήλ στην πτώση Μόρσι και τις διαδηλώσεις εναντίον του Τούρκου πρωθυπουργού. Το πάλαι ποτέ κραταιό «βαθύ κράτος», αποκλειστικός και έμπιστος συνομιλητής του Τελ Αβίβ, έχει τεθεί στο πολιτικό περιθώριο και οι αντιθέσεις Τουρκίας-Ισραήλ για το ποιος από τους δύο θα αποτελέσει την κύριο περιφερειακή δύναμη αποκτούν ιδιαίτερη δυναμική, χωρίς να ακυρώνουν τη συνολική τους ένταξη στο ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό. Σχεδιασμός που θα πρέπει να λαμβάνει διαρκώς υπ όψιν του τις ιδιαιτερότητες της περιοχής και είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος και στις εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ διαφορετικών «κέντρων» και στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε.

Το θέμα των ενεργειακών αποθεμάτων στη ΝΑ λεκάνη της Μεσογείου έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον της Ε.Ε. Στην Ε.Ε., οι εισαγωγές πετρελαίου θα ανέρχονται το 2030 στα 85% της κατανάλωσης, οι ευρωπαϊκές ανάγκες σε φυσικό αέριο αναμένεται να αυξηθούν κατά 30% μέχρι το 2030, ενώ η ενεργειακή εξάρτηση μέχρι και 74%.

Με δεδομένα ότι : το Αζερμπαϊτζάν, ακόμη και με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, θα μπορεί να καλύψει μόνο έως και το 5% των ευρωπαϊκών εισαγωγών, τα αποθέματα στη Βόρεια θάλασσα περιορίζονται, το Τουρκμενιστάν προσανατολίζεται προς την Ασία, εφόσον η τροφοδοσία της Ευρώπης προϋποθέτει υποθαλάσσιο διακασπιακό διασυνδετήριο με το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράκ δεν έχει αποκτήσει ακόμη την απαιτούμενη σταθερότητα, οι πλουτοπαραγωγικές χώρες της Βορείου Αφρικής βρίσκονται σε (επιβεβλημένη από τις ΗΠΑ) παρατεταμένη αβεβαιότητα και το Ιράν βρίσκεται σε διεθνή απομόνωση, η προοπτική διοχέτευσης της Ευρώπης με ισραηλινό ή/και κυπριακό αέριο αποτελεί μια κρίσιμη εναλλακτική (εάν όχι την πιο σοβαρή). Αυτή ακριβώς η ενεργειακή εξάρτηση από ένα ασταθές περιβάλλον, όπου το ειδικό βάρος των ΗΠΑ εμφανίζεται σχεδόν καθοριστικό, δείχνει και τα γεωστρατηγικά αλλά και οικονομικά όρια του εγχειρήματος της Ε.Ε.

Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα υπάρχουν και θετικά σημεία, που επιβεβαιώνουν το success story τη κυβέρνησης. Στο Ισραήλ η ελληνική αντιπροσωπεία υπέγραψε και πρωτόκολλο παραγωγής ταινιών. Από την ισραηλινή πλευρά υπέγραψε ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Το νεοφιλελεύθερο, μνημονιακό καραβάνι καλά προχωρεί, μέσα στην έρημο που αφήνουν οι επιλογές της στράτευσης στην ευρωπαϊκή και ΝΑΤΟ ϊκή αφήγηση και ας γαυγίζουν τα 26 σκυλιά του Άρι Φόλμαν.

από το «iskra.gr»