Εκεί που ισιώνει ο αετός ...οι γλάροι δεν πετάνε!

Πολύ συχνά ακούμε για τη σκληρή εκπαίδευση, την ικανότητα και τη γενναιότητα των Ελλήνων χειριστών πολεμικών αεροσκαφών. Μια ματιά στις πρωτιές που αδιαλείπτως αποσπούν στις, κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες, συμμαχικές ασκήσεις, επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την απόλυτη συνέπειά τους στο καθήκον αλλά και την άρτια εκπαίδευσή τους.

Δεν είναι λίγες, δυστυχώς, οι φορές που Έλληνες Ίκαροι χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας των σκληρών αερομαχιών όταν οι Τούρκοι παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο μας ή από βλάβες αεροσκαφών κατά τη διάρκεια τολμηρών εκπαιδευτικών αποστολών, που πάντα εκτελούνται κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και αντίξοες συνθήκες.

Οι Έλληνες πιλότοι ακούραστοι, άγρυπνοι φρουροί των ελληνικών αιθέρων, ακαταμάχητοι, απροσκύνητοι και ασυμβίβαστοι, διαθέτουν ένα απροσμέτρητο Μεγαλείο Ψυχής και μιαν αξιοζήλευτη περηφάνια. Ας δούμε πώς όλα τα παραπάνω καταγράφονται μέσα από την εξομολόγηση ενός ανώνυμου γητευτή των ελληνικών αιθέρων, που με του αγέρα το νέκταρ μεθάει έχοντας σαν προσκέφαλο τις υψηλές βουνοκορφές και τις λιγοστές πεδιάδες μας, την απεραντοσύνη του ουρανού και κυρίως τις γαλανές θάλασσές μας. Ο λόγος λοιπόν σήμερα είναι σε έναν χειριστή πολεμικού αεροσκάφους, που κάπου, κάποτε, έγραψε πέντε αράδες και μίλησε από καρδιάς... Σήμερα, επίκαιρος όσο ποτέ και δίχως άλλο συγκλονιστικός!!!

«Περιμένοντας τον Τούρκο.... "Σκέφτομαι". Σαν αντικρίσω το άσπρα άλογα του Αιγαίου, χάνεται η Σκέψις μου στον ουρανό του Θείου, του Ωραίου και του Αληθινού! Δεν είμαι ημίθεος, δεν είμαι άτρωτος, δεν είμαι καν ήρωας! Έχω τους φόβους μου, έχω τις αναστολές μου, έχω τις ανασφάλειές μου! Μπορεί να μην είμαι σε θέση να ζητήσω από την έρμη Πατρίδα κάτι το καλύτερο για μένα, για τα παιδιά μου, μπορεί να μην είμαι καν ικανός γι' αυτά που παίρνω! Όλες αυτές οι σκέψεις, που περνάνε από το μυαλό μου, σφίγγουν τον λαιμό και ξεραίνουν το στόμα μου! Καημένη Πατρίδα, έχεις όλους τους άχρηστους στην πλάτη σου, έχεις και μένα... Μπορεί να ήξερα πόσο επικίνδυνο και ανούσιο, ίσως και «άχρηστο» για πολλούς εκεί κάτω να είναι αυτό που κάνω!

»Ίσως και να έχουν δίκιο, βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, εγώ δεν οδηγώ λεωφορείο με 50 ψυχές, εγώ δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής! Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι, μελετάω και περιμένω τον Τούρκο... Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει... Ούτε και πρέπει!

»Εγώ, όμως, πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου, να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μη σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους, που δεν γύρισαν ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή... Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα 'θελε και τα 'παθε! Εγώ, όμως, δεν πετάω γι' αυτούς, πετάω για τον Πατέρα μου, που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, για τον Παπά μας, που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!

»Πετάω για τον ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, τον δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας... Γι' αυτούς πετάω... Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα ζωντανή! Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες, γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου! Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζούνε για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση! Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά, θα με δεις γιατί...

»Εκεί που ισιώνει ο αετός... οι γλάροι δεν πετάνε! Ένας από τους πολλούς, που είναι τόσο λίγοι...»

ΝΤΙΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗ
Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
Σημερινή