Δεξιοί, αριστεροί, ο απλός λαός: Έλληνες πάνω από όλα, κοινός Τόπος, κοινή μοίρα

Το Δίλημμα

του Γιώργου Χαλιμούρδα*

Δίλημμα. Αλήθεια πόσες φορές στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με διλήμματα, πολλές φορές με σοβαρά διλήμματα; Σκεφτείτε σε πόσα σταυροδρόμια μικρά ή μεγάλα έχουμε βρεθεί. Και αναγκαστήκαμε άλλοτε υπό πίεση, άλλοτε αυτόματα, σαν φυσική επιλογή να ακολουθήσουμε έναν από τους δύο δρόμους. Αποφασίζεις, παίρνεις θέση, επιλέγεις στρατόπεδο.

Πόσες φορές έχει ακουστεί στη δημόσια, στη πολιτική ζωή αυτή η λέξη τα τελευταία χρόνια. Κοινός τόπος των πολιτικών είναι να βάζουν σκληρά αμείλικτα διλήμματα στους Έλληνες πολίτες, στους Έλληνες ψηφοφόρους. Ιστορικά να το σκεφτείτε, διαχρονικά. Από το «Καραμανλής ή τανκς» έως το δίλημμα – εκβιασμό που τέθηκε από τη Μέρκελ και τους ευρωπαίους «φίλους μας», βοηθώντας τους Σαμαροβενιζέλους στις προηγούμενες εκλογές, «ψηφίζεις μνημόνιο και ευρώ ή δεν ψηφίζεις και σε διώχνουμε, γυρνάς στη δραχμή και πεθαίνεις».

Σε κρίσιμες περιόδους, σε καιρούς κρίσης, όπως είναι και η σημερινή, η επιλογή στο δίλημμα....
θυμίζει Γολγοθά. Η ψυχοσύνθεση ταραγμένη, άγχος, απαισιοδοξία, φόβος, απελπισία. Η διαύγεια του νου λείπει. Ας δούμε όμως εν τάχει πως έχει εξελιχθεί η σημερινή κατάσταση.

2010. ΔΝΤ, μνημόνιο, τρόικα, Σοκ. Μείωση μισθών, μείωση ρευστότητας στην αγορά, πάγωμα δανείων, ύφεση, μείωση κατανάλωσης, αύξηση ανεργίας, απολύσεις. Αβεβαιότητα, τρόμος και εκφοβισμός από τα ΜΜΕ για τα χειρότερα. Σήμερα παγιωμένη τελματική κατάσταση. Ανεργία στο ζενίθ συνεχώς αυξανόμενη, κοινωνικό κράτος παιδείας, υγείας, ασφάλισης διαλυμένο και συνεχώς εκποιούμενο, ιδιωτική και δημόσια περιουσία υποθηκευμένη στους τοκογλύφους δανειστές ξένους και εγχώριους, εμπορευματοποίηση των πάντων, κοινοβούλιο, πολιτική και πολιτικοί πλήρως απαξιωμένοι, φασιστικές λογικές, νοοτροπίες και συμπεριφορές εκπορευόμενες από τα πάνω, ατομικό αίσθημα ταπείνωσης και εξευτελισμού, εθνικό αίσθημα ταπείνωσης και εξευτελισμού, απώλεια ατομικής αξιοπρέπειας, απώλεια εθνικής αξιοπρέπειας. Ένα γαϊτανάκι που δεν έχει τελειωμό. Κατακλυσμός, λαίλαπα.

Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου. Πάντα αναρωτιόμουν για την αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα της αριστεράς στην Ελλάδα, γενικότερα για την κατάστασή της, και αυτόματα σου έρχεται στο μυαλό μια απλή ερώτηση: Αφού προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη και την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων γιατί οι θέσεις της δεν γίνονται αποδεκτές από το λαό; Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια κατάλαβα πολύ καλά ότι η αριστερά δε νοιώθει πραγματικά την ευθύνη για τη βελτίωση της κοινωνίας. Η μόνη της αρετή είναι η παρουσία της «στους αγώνες» και όχι η εργασία και η ενδοσκόπηση στα ζητήματα που βιώνει η κοινωνία. Σε καμιά των περιπτώσεων δεν εργάζεται στο να βρεθούν οι κοινωνικές, πολιτικές, πολιτισμικές αιτίες που οδηγούν στην εξέλιξη των κοινωνικών φαινομένων που διαδραματίζονται στη χώρα μας. Και αυτό φαίνεται από την αντίδρασή της, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να βρει εκείνα τα στοιχεία που θα προσελκύσει τον ελληνικό λαό προς τη κατεύθυνση που επιθυμεί. Εγκλωβισμένη στην ίδια λογική που πορεύεται χρόνια. Χωρίς να αλλάζει τακτική ούτε στρατηγική ούτε ρητορική. Χωρίς να θέλει να προκαλέσει ρήξη και ανατροπή.

Κι αναρωτιέσαι; Σήμερα όταν μια χώρα βρίσκεται στη μέγγενη του χρέους που είναι αδύνατον να πληρωθεί παραδομένη αμαχητί στους δανειστές της, και ο λαός της υπόκειται σε αληθινή γενοκτονία, πως αντιδράς; Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο; Ή λες τέρμα πια; Δεν πληρώνω το ληστρικό χρέος; Υπάρχει σκεπτόμενος Έλληνας που να πιστεύει ότι η Πατρίδα μας θα επιβιώσει αν δεν σταματήσει να πληρώνει το χρέος; Και αυτό δεν γίνεται μες το Ευρώ. Μόνο με την έξοδο από την ευρωζώνη και την εισαγωγή νέου εθνικού κρατικού νομίσματος μπορεί να χρηματοδοτηθεί η ανοικοδόμηση της χώρας. Μόνο τότε μπορείς να γίνεις ανεξάρτητος. Και για να κερδίσεις την ανεξαρτησία σου πρέπει να συμπορεύεσαι με ανθρώπους που αγωνίζονται για το τόπο τους, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους τη ζωή τους πέρα από ιδεολογίες, πέρα από διαχωριστικές γραμμές, σαν γνήσιος πατριώτης, κι όχι να διαχωρίζεις τη θέση σου θεωρώντας ότι έχεις την «μόνη» αλήθεια.

Εγώ ξέρω τούτο. Ότι μόνο όταν παλεύεις, μαζί με τους συνοδοιπόρους σου με όλες σου τις δυνάμεις για να συνεχίσει να υφίσταται ο τόπος σου για να τον χαρούν οι επόμενες γενιές που έρχονται μετά από εσένα, κερδίζεις την Πατρίδα σου. Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να αγαπάς την Πατρίδα σου, όπως να αγαπάς και τις Πατρίδες των άλλων ανθρώπων. Πρώτα και πάνω από όλα κερδίζεις την Πατρίδα σου, στέκεσαι στα πόδια σου. Σήμερα που χάνεται η Πατρίδα μας μου είναι αδιανόητο να φανταστώ τον αριστερό ή τον κομμουνιστή, φορέα της προόδου θεωρητικά, να μην εξανίσταται, να μην επαναστατεί, να μη συμπορεύεται με τους συμπατριώτες του στον κοινό αγώνα. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ ότι δεν είναι συνεχώς στους δρόμους, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, έξω από την βουλή, στην προσπάθειά του να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, να ενώσει τον ελληνικό λαό σε έναν αγώνα για τη διεκδίκηση της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, χωρίς να θέλει να του φορέσει το δικό του φέσι. Βιωματικά να νοιώσει τον ελληνικό λαό, και ως πρωτοπόρος να τραβήξει μπροστά δίνοντας του θάρρος στο να πραγματοποιήσει τη θέληση του, ώστε να πραγματωθούν τα «θέλω» του ελληνικού λαού. Άραγε στον αριστερό σήμερα τι δίλημμα μπαίνει;

Επίσης μου είναι αδιανόητο να φανταστώ σήμερα δεξιό, νοικοκύρη, πατριώτη και δημοκράτη, να μην αντιδρά, να μην οργανώνεται στον κοινό αγώνα, τη στιγμή που έχει χαθεί οποιοδήποτε αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, που δεν υπάρχει ίχνος κράτους δικαίου ώστε να ευνοεί την ανάπτυξη και την ευημερία της Πατρίδας μας. Τη στιγμή που κλείνουν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μεγάλα εργοστάσια, ξεπουλιέται η δημόσια και ιδιωτική περιουσία και πνίγεται σε κινούμενη άμμο οποιαδήποτε ελπίδα για ανάπτυξη, οδηγώντας περήφανους Έλληνες στην ανέχεια και στην απελπισία. Μου είναι αδιανόητο να φανταστώ δεξιός αγωνιστής της ζωής να δέχεται την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και να μην αντιδρά. Στον δεξιό σήμερα τι δίλημμα μπαίνει;

Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, από την πρώτη στιγμή υπήρξαν φωνές όπως του Δημήτρη Καζάκη και του Ε.ΠΑ.Μ., καθαρές, κρυστάλλινες, με αρχή και τέλος, συμπαγείς και στέρεες στο χρόνο. Η λογική του Ε.ΠΑ.Μ., για την ανατροπή του υπάρχοντος, σάπιου, σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου και την αποτίναξη του ευρωπαϊκού ζυγού, με την ενότητα του

Ελληνικού λαού πέρα από ιδεολογίες, φαντάζει σαν η μόνη επιλογή, όσο κι αν αυτό ακουγόταν αδιανόητο στα αυτιά του κόσμου τον πρώτο καιρό. Η Επαμίτικη λογική διαπερνά κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία, παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια του συστήματος να την ποδηγετήσει και να την εξαφανίσει, διαιρώντας τον λαό χρησιμοποιώντας όσα συστημικά ή μη όπλα διαθέτει στη φαρέτρα της. Κι αυτό αποδεικνύεται εύκολα.

Παρατηρήστε πλέον τη ρητορική πολλών αρθρογράφων. Πλησιάζει ή είναι η ρητορική που έχει σταθερά το ΕΠΑΜ εδώ και τρία χρόνια. Έχουν ξεθαρρέψει πλέον. Μιλάνε ανοιχτά και απροκάλυπτα. Πολλοί έχουν παραδεχτεί τη λάθος εκτίμηση και στάση που είχαν, ελέω των εξελίξεων. Παρατηρήστε τη στόχευση τους. Οι αναλύσεις τους είναι όμοιες με τις αναλύσεις του Ε.ΠΑ.Μ. Μιλάνε πλέον καθαρά για μετωπική σύγκρουση, πέρα από διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές, με το φασιστικό ευρωπαϊκό και εγχώριο κατεστημένο που λεηλατεί αυτό το λαό και αυτόν τον τόπο. Λένε πλέον ότι ζούμε σε φασιστική κατοχή και ότι πρέπει να αντιδράσουμε όλοι μαζί ενωμένοι.

Επιπλέον παρατηρήστε τα πρόσωπα των απλών καθημερινών ανθρώπων. Όλοι καταλαβαίνουν πλέον σε τι παγίδα έχουν πέσει. Όλοι καταλαβαίνουν ότι κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. Δεν πιάνει εύκολα η λογική του «διαίρει και βασίλευε». Δεν είναι χάπατα ούτε μασάνε κουτόχορτο. Ξέρουν πολύ καλά το ποιόν των κυβερνώντων, των εν δυνάμει κυβερνώντων και του φασιστικού συμπτώματος και ότι πλέον δεν μπορούν να ελπίζουν σε κανέναν από δαύτους. Προσπαθούν πάλι από κάποιον να πιαστούν. Το ίδιο κάναν πάντοτε. Ξέρουν ότι υπάρχει λύση σε όλα τα προβλήματα όσο δύσκολα κι αν φαντάζουν. Είναι έξυπνοι άνθρωποι. Αναζητούν «δασκάλους» να ομογενοποιήσουν, να ξεκαθαρίσουν τη σκέψη τους, πρωτοπόρους συμπολίτες τους να τους βοηθήσουν να κάνουν την επιλογή τους.

Αυτό το κίνημα των «δασκάλων» αχνοφαίνεται, που θα κάνει κατανοητό σε κάθε Έλληνα ότι πλέον αυτά που τους ενώνουν είναι συντριπτικά περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Και μόλις γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο, τότε συγκροτείται μια συλλογικότητα, τότε ξαναγεννιέται μια γειτονιά, ξαναγεννιέται μια οικογένεια, ξαναγεννιέται ο άνθρωπος, συγκροτείται ένας λαός. Τότε πάνω και πέρα από όλα, πρέπει κι ο απλός καθημερινός άνθρωπος να κάνει ένα βήμα, να κάνει την επιλογή του. Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα του.

Αυτό το δίλημμα πρέπει να απαντηθεί. Στα μάτια μου ως λογική επιλογή φαντάζει μόνο η λογική της ενότητας. Ενότητα για μια συμμαχία αντίστασης, μια συμμαχία ανατροπής. Συμμαχία με ξεκάθαρους όρους, με ξεκάθαρους στόχους την αντίσταση και την ανατροπή, πέραν από τις όποιες διαφορές των μερών που την αποτελούν. Στόχος που δεν μπορεί να είναι άλλος από την απαλλαγή από την ευρωμέγγενη που ζει από τις σάρκες μας. Με αιχμή του δόρατος την έξοδο από το ευρώ που επιβάλλει την κυριαρχία του, δια μέσου του απόλυτου ελέγχου της οικονομίας μας από το τραπεζικό καρτέλ της ευρωζώνης. Το Εθνικό νόμισμα είναι ο μόνος θεμέλιος λίθος για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση. Εθνικό νόμισμα που δίνει τη δυνατότητα για άμεση αύξηση των δημοσίων επενδύσεων και προγραμματισμένη και ελεγχόμενη κίνηση κεφαλαίων για να περάσει η ρευστότητα στην οικονομία και στους πολίτες. Και μόνο τότε μπορεί άμεσα να παταχθεί το τέρας της ανεργίας, μόνο όταν ασκείς νομισματική πολιτική, έχοντας στον έλεγχο σου το τραπεζικό σύστημα στην υπηρεσία των πολιτών και των παραγωγικών επιχειρήσεων.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί όλοι οι Έλληνες μαζί, δεν έχουμε πολλές επιλογές. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι της «δεξιάς» εδώ και τρία χρόνια σταδιακά καταλαβαίνουν ότι τα συμφέροντά τους, οι ελπίδες για το μέλλον των παιδιών τους, ταυτίζονται με αυτά των παραδοσιακών «κεντρώων» ή «αριστερών» ψηφοφόρων. Τα πλασματικά τείχη πέφτουν και ο λαός καταλαβαίνει πως είναι ένας και αδιαίρετος, μπροστά σε μια δράκα τραπεζιτών, πλουτοκρατών, καναλαρχών, δοσίλογων πολιτικών, εντολοδόχων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Αυτοί συγκροτούν όλοι μαζί ένα μαύρο μέτωπο, ένα καλά αλληλοϋποστηριζόμενο σύστημα, ξεπερνάνε τις όποιες δήθεν ιδεολογικές τους διαφορές και σχηματίζουν κυβερνήσεις «σωτηρίας», «τεχνοκρατικές», τρικομματικές, οικουμενικές, όλες με τον ίδιο στόχο, το οριστικό ξεπούλημα ανθρώπινων και εργασιακών δικαιωμάτων, όλων των αυτονόητων κοινωνικών παροχών, δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, της εθνικής κυριαρχίας, της ίδιας της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης του ελληνικού κράτους, του ελληνικού λαού.

Απέναντι σε όλους αυτούς, το δίλημμα δεν είναι «αριστερά ή δεξιά», «ακροαριστερός εξτρεμισμός ή ακροδεξιός εξτρεμισμός», «φασίστες – αντιφασίστες» (μια ακραία αντικοινωνική περιθωριακή τάση που έχει αναχθεί από το σύστημα σε μείζονα απειλή θα γυρίσει στο περιθώριο όπου ανήκει με την αποκατάσταση της δημοκρατίας σ’ αυτόν τον τόπο), το δίλημμα δεν είναι «μνημόνιο ή τανκς», «ευρώ ή χάος» και άλλα φαιδρά και διαχωριστικά. Στις σημερινές συνθήκες οικονομικοκοινωνικής κατοχής, συνθήκες αόρατου μα αισθητού πολέμου, το δίλημμα που έχει να αντιμετωπίσει ο καθένας μας, δίλημμα, χωρίς υπερβολή πλέον, ζωής ή θανάτου, είναι ή αυτοί ή εμείς. Ή το μαύρο μέτωπο που μας τελειώνει μέρα με τη μέρα, ή ένα μεγάλο πανδημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο που θα τους τελειώσει μια και καλή. Τους όποιους ιδεολογικούς διαχωρισμούς μας, τις διαφορετικές διαχειριστικές προσεγγίσεις μπορούμε να τις αναπτύξουμε και να επιλέξουμε τον καλύτερο τρόπο όταν θα είμαστε ξανά ελεύθερος και κυρίαρχος λαός, θα έχουμε κατακτήσει τη δημοκρατία και θα αποφασίζουμε εμείς για μας. Είτε το θέλουμε είτε όχι πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση. Είναι υπέρβαση ζωής. Μοναδική επιλογή είναι να πορευτούμε ενωμένοι μαζί με αυτά που μας ενώνουν, για έναν απελευθερωτικό αγώνα, για να τους τελειώσουμε.

*Ο Γιώργος Χαλιμούρδας μέλος της Π.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. και μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. Ακρόπολης

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2013/10/blog-post_8381.html