Ιράκ 2004 – Ελλάδα 2014: Ομοιότητες δύο διαφορετικών πολέμων

του Π. Παναγιώτου

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, το 2014-2015 σε κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχούν δύο μη εργαζόμενοι, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ευρωζώνη αλλά και σε αναπτυγμένη χώρα. Αυτό συνεπάγεται πως κάθε ένας εργαζόμενος θα πρέπει να συντηρεί δύο άτομα από την κατηγορία των μη εργαζόμενων, η οποία περιλαμβάνει παιδιά, συνταξιούχους, ανέργους και μη απασχολούμενους ενήλικες.

Αυτός ο ένας εργαζόμενος, έχει δει τις αποδοχές του να μειώνονται τουλάχιστον κατά 25% σε σχέση με το 2008 και τη συνολική οικονομική του δύναμη να μειώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των φοροεισπρακτικών μέτρων, ενώ είναι όλο και πιθανότερο να αμείβεται με μισθό ...
μεταξύ 586 -300 ευρώ, δηλαδή με τον κατώτατο ή της ημιαπασχόλησης (οι ημιαπασχολούμενοι ανέρχονταν στο β' τρίμηνο του 2013 σε 214 χιλιάδες από 133 χιλιάδες το β' τρίμηνο του 2010). Επιπλέον, δεν αποκλείεται στο μέλλον να υποστεί ακόμη μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών ή της οικονομικής του δύναμης ή και να χάσει εντελώς τη δουλειά του.

Ο λόγος μη εργαζόμενων προς εργαζομένους κατοίκους τοποθετεί, πλέον, την Ελλάδα στη χειρότερη θέση στην ευρωζώνη και την Ευρώπη και εντός της χειρότερης δεκάδας μεταξύ των 210 κρατών του κόσμου για τα οποία υπάρχουν οικονομικά στατιστικά στοιχεία. Σε χειρότερη θέση απ' την Ελλάδα στο σχετικό δείκτη βρίσκονται πλέον μόνο χώρες όπως το Κόσοβο και η Βοσνία – Ερζεγοβίνη, οι οποίες ζουν τις συνέπειες σχετικά πρόσφατων πολέμων.

Αντιμέτωπο με δύο μη εργαζόμενους για κάθε έναν με εργασία και με ανεργία στο 28% είχε βρεθεί το Ιράκ στο εφιαλτικό πρώτο τρίμηνο του 2004, ένα χρόνο μετά την αμερικανική εισβολή στη χώρα (στοιχεία: 'Central Statistical Organization Iraq'). Εκείνο το έτος το ΑΕΠ της χώρας είχε υποχωρήσει κατά 33,1%, πριν μπει σε ανοδική τροχιά από το 2005 και μετά.

Παραδόξως, σε παρόμοια στατιστική κατάσταση με αυτήν του μεταπολεμικού Ιράκ του 2004 βρίσκεται η Ελλάδα στην έναρξη του 2014, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, με την επίσημη ανεργία στο 27,1% από 10,30% το δ' τρίμηνο του 2009 και με τη σωρευτική απώλεια στο ΑΕΠ της να ξεπερνά το 25%.

Σήμερα, η ανεργία στο Ιράκ έχει υποχωρήσει στο 16%, ακολουθώντας μία ασταθή διαδρομή, η οποία την έφερε το 2012 στο 23%, από 15% όπου είχε φτάσει το 2010. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτή η μείωση το Ιράκ χρειάστηκε να αναπτυχθεί κατά το εντυπωσιακό 54,16% το 2005 και κατά 7% ανά έτος από το 2006 και μετά.

Συνολικά, χρειάστηκαν εννέα χρόνια με μέση ανάπτυξη της τάξης του 12% κατ' έτος προκειμένου η ανεργία στο Ιράκ να υποχωρήσει από το 28% στο 16%. Ο βασικός μοχλός ανάπτυξης δεν ήταν άλλος από τις εξαγωγές πετρελαίου, καθώς η χώρα βρίσκεται, σχεδόν, στην κορυφή του κόσμου ως προς τα διαθέσιμα αποθεματικά της αλλά και την παραγωγή της σε μαύρο χρυσό.

Προφανώς, η Ελλάδα δε διαθέτει ένα αντίστοιχο με του Ιράκ 'πυρηνικό όπλο' και με την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί το περισσότερο που μπορεί να ελπίζει για το 2014 είναι να αναπτυχθεί με το αναιμικό 0,6%, με πιο απαισιόδοξα σενάρια να αναμένουν άλλο ένα έτος ύφεσης.

Όπως και να έχει, ακόμη και οι πιο αισιόδοξες, επίσημες, προβλέψεις, τοποθετούν τον πήχη της ανάπτυξης στα επόμενα δέκα χρόνια σε επίπεδα τα οποία είναι πολύ χαμηλά για να αντιστρέψουν τη βλάβη που έχει συντελεστεί στην οικονομία από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου η οποία, συγκρίνεται, πλέον, μόνο με τις οικονομικές βλάβες κρατών που βίωσαν καταστροφικές πολεμικές συρράξεις.

Αυτό, από τη μία πλευρά αποδεικνύει το αυτονόητο, ότι δηλαδή η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και τέσσερα χρόνια έχει αποτύχει παταγωδώς και από την άλλη αναδεικνύει το πόσο δύσκολος και μακροχρόνιος πρόκειται να είναι ο δρόμος της ανάκαμψης, της ανάπτυξης και της πλήρους αποκατάστασης των συνεπειών αυτής της πολιτικής.

Πριν, ωστόσο, μπορέσουμε να ακολουθήσουμε το δρόμο που οδηγεί στην ανάπτυξη πρέπει πρώτα να τον εντοπίσουμε στο χάρτη και να εγκαταλείψουμε αυτόν που έφερε την Ελλάδα στο δραματικό αδιέξοδο όπου βρίσκεται σήμερα.

Όμως, η Γερμανία εξακολουθεί να πιέζει για περισσότερη και παρατεταμένη λιτότητα ασκώντας βέτο σε μία ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους, η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να υποχωρεί στις πιέσεις λειτουργώντας ως μεσάζοντας και διεκπεραιωτής των επιταγών της Τρόικας και η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει χωρίς μία πειστική αντιπρόταση στην πολιτική που ακολουθείται.

Και μέχρι τουλάχιστον μία από τις παραπάνω πλευρές να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, η ελληνική οικονομία θα θυμίζει όλο και περισσότερο βομβαρδισμένο τοπίο.

από τα "Επίκαιρα" μέσω του "tvxs.gr"