Οι 58, ο Ψυχάρης και ο Χοουπ

Το «15%» (!) κι ένας Πρετεντέρης που δεν διαβάζει τα Νέα...

του Διονύση Ελευθεράτου

Η «Κεντροαριστερά» ψυχορραγεί κι ο Στ. Ψυχάρης κινεί τη γη για να της φτιάξει σωτήριο «ρεύμα». Το φύλλο των Νέων της 3ης Φεβρουαρίου 2014 αξίζει μια θέση στα ντοσιέ όσων τυχόν φιλοδοξήσουν, στο μέλλον, να αναλύσουν το θέμα που θα διδάξει πολλά στους νέους και θα θυμίσει περισσότερα στους παλιότερους: τι γίνεται όταν το «συγκρότημα» βάζει στόχο «αμέτι μοχαμέτι» να αναμορφώσει κατά το δοκούν τον πολιτικό χάρτη; Τα πάντα! Κάποτε χωρούσε σε επτά λέξεις η αγωνιώδης - μα και (αυτο)σαρκαστική- έκκληση για ομαδική αυθυποβολή: «Μήπως είστε ΚΟΔΗΣΟ και δεν το ξέρετε;».

Τώρα απαιτείται κοτζάμ τετρασέλιδο των Νέων για τους 58 της ελληνικής «Ελιάς». Α, και μερικά ακόμη άρθρα, καταλλήλως ακροβολισμένα στις 56 σελίδες της εφημερίδας, η οποία εικάζουμε ότι για λόγους οικονομικούς -και μόνο- δεν τις έκανε 58, ώστε να καταγραφεί εντονότερα....
στο συλλογικό υποσυνείδητο ο μαγικός αριθμός. Τα Νέα κρώζουν σαν «πενηνταοκτούρα», ανασφαλής και φλύαρη. Λογικό. Πώς στην ευχή θα βολευτούν τόσοι ευσεβείς πόθοι και παιάνες; Το πρώτο δισέλιδο ακροβατεί στα σύνορα ανεκτού και «τραβηγμένου».

Τίτλος ενός κειμένου: «Αυξάνονται και πληθύνονται οι 58». Αναζητάς στο ρεπορτάζ νέα στοιχεία που τεκμαίρουν την υλοποίηση της θεϊκής εντολής και διαβάζεις για τη συνεργασία της Ελιάς με τον λαοφιλέστατο Ανδρ. Λοβέρδο. Πού ξέρεις, μπορεί να πρόκειται όντως για «κίνηση ματ». Μάγκες μου, δατ'ς ολ, τώρα δεν χωράμε στο Ακροπόλ. Έχουμε και Μόσιαλο, φέρτε και την Άννα και τότε θα γεμίσουμε και το Μαρακάνα! Λαμπρά.

Παραδίπλα πληροφορείσαι για τις πληγές του Φαραώ που βασανίζουν την -περίπου αριστερίστρια- ΔΗΜΑΡ, προτού διαβάσεις ότι και η Ελιά διαθέτει ένα ύπουλο κουκούτσι το οποίο ίσως σταθεί στο λαιμό του ρωμαλέου κεντροαριστερού κινήματος, αν αυτό αποδειχθεί βιαστικό και λαίμαργο: «Θα μπορούσαν ΠΑΣΟΚ και 58 να τα σπάσουν στη δοσολογία; Δηλαδή πόσοι και ποιοι πασόκοι χωρούν μέσα στην ευρωλίστα; Σαφώς, αν και υπάρχει διάθεση συμβιβασμού». Πώς να μην υπάρχει; Την ώρα του κατακλυσμού, μέσα στην Κιβωτό δύσκολα παίζεις ξύλο με τον διπλανό σου. Κάνεις το σταυρό σου, δοξάζεις τον Σταύρο σου (τον Ψυχάρη) και θυμάσαι τους παλιούς στίχους της Σώτιας Τσώτου: «Κι όλο μαλώναμε κι όλο βριζόμαστε, για τις πατρίδες μας για τα ποστάλια μας / μα όταν φουρτούνιαζε αγκαλιαζόμαστε κι ένας Θεός, ο ίδιος Θεός στα παρακάλια μας»... Ως εδώ, ας πούμε, καλά.

Στο δεύτερο περί «Ελιάς» δισέλιδο όμως τα μάτια σου ζαρώνουν σαν θρούμπες, επειδή νομίζεις ότι η όρασή σου επιδεινώνεται ταχύτερα κι από τα οικονομικά σου: «Με 15% ξεκινά η ελληνική Ελιά»! Κοιτάζεις τα του σχετικού γκάλοπ και, είτε το θεωρείς αξιόπιστο είτε όχι, καγχάζεις: το 15% δεν αναφέρεται φυσικά ως μίνιμουμ «αφετηρία» μιας αναμενόμενης εκλογικής επίδοσης. Τόσοι απαντούν ότι είναι πιθανόν να ψηφίσουν τη «Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη». Είναι σαν να σου λέει κάποιος ότι κοιτάζει τη βιτρίνα του μαγαζιού σου κι εσύ να τον θεωρείς ήδη «κερδισμένο» πελάτη. Κόβεις μάλιστα κι απόδειξη για τα ψώνια που φαντάζεσαι ότι έκανε. «Ψώνια» είπαμε και θυμηθήκαμε τα πρόσφατα λόγια του Θ. Πάγκαλου, που έχει δηλώσει ότι στηρίζει τους «58» μολονότι τον ενοχλεί το καπέλωμα τους από «όλο το σημιταριό».

Λόγια για «τον εκτελωνισμό των παλαιών που αναζητούν μια θέση στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και έχουν το ψώνιο σε μεγάλη ηλικία να μην καταλαβαίνουν ότι η ζωή κάποτε τελειώνει και τα αξιώματα έχουν ηλικιακό όριο». Είναι ο τρόπος του Πάγκαλου να προσεγγίσει τους «58», ίσως επειδή διαπίστωσε ότι τα κολακευτικά του λόγια για τον Αντ. Σαμαρά δεν απέδωσαν: η ΝΔ αδιαφόρησε για τέτοια μεταγραφή, ο Θόδωρος δεν έγινε νέος Γιάγκος Πεσματζόγλου.

Ασφαλώς ο Πάγκαλος δεν είναι ο μόνος «κεντροαριστερός» που εμπνέεται από τη ρήση του Μπομπ Χόουπ: «Σπεύδω στις εκκλησίες όλων των θρησκειών, επειδή δεν θέλω να χάσω την αιώνια ζωή για τεχνικές λεπτομέρειες». Μια «τεχνική λεπτομέρεια» στο συγκεκριμένο φύλλο των Νέων είναι ότι το αμίμητο 15% (ε, ρε πλάκες!) της σελίδας 16 ουδόλως πείθει τον Πρετεντέρη της 56ης σελίδας. Ο αρθρογράφος βλέπει -όπως όλοι- ότι οι δημοσκοπήσεις «υπόσχονται καταστροφή», την οποία απλώς δεν προεξοφλεί. Ποντάρει στο αξίωμα ότι οι «υπαρξιακές μάχες δίνουν συνήθως τα πιο απρόβλεπτα αποτελέσματα» κι ανιχνεύει ομοιότητες με τη μάχη του Μαραθώνα, χωρίς όμως να ρισκάρει πρόβλεψη για την τελική έκβαση.

Η ΔΗΜΑΡ αντιστοιχεί στους ακατάδεχτους, δύστροπους Σπαρτιάτες. Η «Κεντροαριστερά» που «κατεβαίνει με δέκα στρατηγούς και μάλιστα χωρίς Μιλτιάδη» οφείλει να αντέξει, ώστε να κρατήσει η «οπλική φάλαγγα της συγκυβέρνησης». Ύψιστος στόχος, καθαρότατα «πρετεντερικός», αν και ελαφρώς ασύμβατος προς τις παρλαπίπες όσων Ελαιουργών ντύνουν εσχάτως με «αντισυντηρητικά», «δημοκρατικοσοσιαλιστικά» οράματα το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» που δεσπόζει στην ψυχούλα τους. Κι αν ποτέ η ψυχούλα «στροφές» πάρει, ποιος αντέχει τις φωνές του Ψυχάρη; Φαντάζεστε 4-5 σελίδες με επωδό το «δεν ακούτε το δάσκαλο»;

από το «Πριν» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»