Κυβέρνηση «στον πάγο» μέχρι Σεπτέμβριο – και... βλέπουμε

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Μεγάλη δυσκολία βρίσκει ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να μετατρέψει σε προεκλογική εξαγγελία τη διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι της τρόικας διαρκώς του βάζουν εμπόδια.

Το πρώτο εμπόδιο το έβαλε η Eurostat, η οποία διά του επικεφαλής της Βάλτερ Ραντερμάχερ προειδοποίησε για το αυτονόητο: ότι το πρωτογενές πλεόνασμα πρέπει πρώτα να πιστοποιηθεί και ότι αυτό θα γίνει μόνο με τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής στατιστικής αρχής, αφού άλλωστε δεν υπάρχουν ακόμη αξιόπιστοι αριθμοί για το έλλειμμα και το χρέος του 2013 και όσοι ακούγονται και γράφονται είναι «καθαρές εικασίες».

Επί της ουσίας η Eurostat – λέγοντας μάλιστα ότι ακούει τις πολιτικές απόψεις και πιέσεις αλλά δεν την επηρεάζουν – προσπαθεί να διαφυλάξει το κύρος της.

Ακόμη και αν επικυρώσει, εν τέλει, την ύπαρξη πλεονάσματος – το οποίο ωστόσο οι ...
κυβερνητικές διακηρύξεις φουσκώνουν μέρα με τη μέρα –, προφανώς δεν θέλει να ρισκάρει. Ως εκ τούτου προσπαθεί... ματαίως να βάλει πιπέρι στη γλώσσα των ανυπόμονων της συγκυβέρνησης.

Το δεύτερο εμπόδιο το βάζει η ίδια η πραγματικότητα. Μόνο αν υπολογίσει κάποιος τις δικαστικές αποφάσεις για τις μειώσεις στα ειδικά μισθολόγια και το κόστος τους, οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους ένστολους και άλλους δικαιωμένους στα δικαστήρια περίπου εξαντλούν τη δυνατότητα «παροχών» ακόμη και στην περίπτωση επικύρωσης του πλεονάσματος.

Συνεπώς η ρητορεία περί «διανομής» του 70% του πλεονάσματος, ακόμη και αυτό φτάσει το 1,5 δισ. ευρώ – αν τις επόμενες μέρες δεν το ανεβάσουν κι άλλο –, δεν απέχει από την προεκλογική απάτη.

Το τρίτο εμπόδιο το βάζει η Κομισιόν και ειδικότερα ο επίτροπος αρμόδιος για τις νομισματικές και οικονομικές υποθέσεις Όλι Ρεν. Τι μας λέει; Ότι «χρειαζόμαστε τα επικαιροποιημένα στοιχεία της Eurostat (σ.σ.: στις 23 Απριλίου) για να γνωρίζουμε εάν η Ελλάδα πέτυχε όντως ένα πλεόνασμα». Συνεπώς συστήνει να μην βιαζόμαστε – και κυρίως να μην βιάζεται η κυβέρνηση να... μοιράσει κάτι που ακόμη δεν έχει.

Είναι άλλωστε γνωστό ότι πρώτον ο Ρεν παθαίνει αναφυλαξία ακόμη και στην ιδέα των παροχών, δεύτερον θεωρεί ότι η Ελλάδα πάσχει από «μεταρρυθμιστική κόπωση» και τρίτον θέλει να στείλει προς όλους τους αποδέκτες – του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένου – το «μήνυμα» ότι θα... δεινοπαθήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση πιστεύει πως μπορεί να παρεκκλίνει από τον αυστηρό μνημονιακό δρόμο.

Γιατί όμως η κυβερνητική πρεμούρα με το πρωτογενές πλεόνασμα; Όχι μόνο για προεκλογικούς λόγους ή για να στηριχθεί η παροχολογία. Αλλά κυρίως επειδή το Eurogroup έχει θέσει ως προαπαιτούμενη την επίτευξή του για να αποφασιστεί μια νέα ρύθμιση του χρέους με κάποια ελάφρυνση στα ετήσια βάρη της εξυπηρέτησής του – έτσι τουλάχιστον λέει ο... μύθος ότι θα συμβεί με την αναμενόμενη συμφωνία.

Ο μεγάλος καημός της κυβέρνησης, λοιπόν, είναι να αποσπάσει όσο το δυνατόν νωρίτερα μια οποιαδήποτε «δέσμευση» για ελάφρυνση των δανειακών υποχρεώσεων – και όχι βεβαίως του... χρέους. Τόσο νωρίς ώστε να χρησιμοποιήσει ακόμη και την πιο αμφίσημη διατύπωση ώστε να κηρύξει το τέλος των μνημονίων, της οικονομικής κατρακύλας κ.λπ.

Όλα του χρέους δύσκολα

Ο διακαής πόθος Σαμαρά και Βενιζέλου είναι η εξεύρεση μιας διατύπωσης για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού έως και το 2016, η οποία θα επιτρέπει την «ερμηνεία» ότι δεν θα απαιτηθεί ένα μνημόνιο όπως τα προηγούμενα δύο. Αναζητείται τρόπος ώστε η διατύπωση για το νέο δάνειο και μνημόνιο να παραπέμπει σε «αναπτυξιακό» ή «μεταρρυθμιστικό σύμφωνο» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ώστε να υπηρετηθεί η επικοινωνιακή εκστρατεία με τίτλο «Βγαίνουμε από το μνημόνιο».

Όμως και εδώ τα εμπόδια είναι κάμποσα. Ένα πολύ σοβαρό βάζει ο Όλι Ρεν λέγοντας ότι και το νέο δάνειο και ο ρύθμιση για το χρέος θα συζητηθούν «από το καλοκαίρι κι έπειτα».

Ο λόγος είναι ότι, εκτός όλων των άλλων, ούτε η Γερμανία και η καγκελάριος Μέρκελ ούτε οι άλλες κυβερνήσεις μπορούν να εξαγγείλουν οποιοδήποτε «πακέτο βοήθειας» προς την Ελλάδα χωρίς να ενισχύσουν τον ευρωσκεπτικισμό στις χώρες του Βορρά – αλλά και του Νότου – οι οποίες θεωρούν ότι έχουν προσφέρει πολύ μεγαλύτερη βοήθεια προς τη χώρα μας από αυτή που αναλογεί στη δική της προσπάθεια να «νοικοκυρέψει» τα του οίκου της.

Μια εξαγγελία για οτιδήποτε σηματοδοτεί «παροχή» προς την Ελλάδα θα τη βρουν μεταφρασμένη σε αποδοκιμασία... στην ευρωκάλπη του Μαΐου.

Υπ’ αυτήν την έννοια η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πορευθεί χωρίς κάποιο πραγματικό δώρο από την πλευρά των Ευρωπαίων έως την ημερομηνία - ορόσημο των ευρωεκλογών. Εκτός βεβαίως από τη συμφωνία για τις δανειακές δόσεις που θα διασφαλίζουν ότι θα πληρωθούν τα ομόλογα και οι άλλες υποχρεώσεις τον Μάιο και τον Αύγουστο.

Όπως άλλωστε σημείωσε χθες ο επικεφαλής του Eurogroup και υπουργός οικονομικών της Ολλανδίας Γερούν Ντάισελμπλουμ πριν από τη συνεδρίαση των Ευρωπαίων ΥΠΟΙΚ, η Ελλάδα, εφόσον διασφαλίσει τις εν λόγω δόσεις, μπορεί να περιμένει κάμποσο μετά τις ευρωεκλογές και, ενδεχομένως, έως τον... Σεπτέμβριο. Αυτή η αναμονή αφορά και τη συμφωνία για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού και τη συμφωνία για το χρέος.

Μάλιστα, παρότι πολλά γράφονται για διάσταση απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων, ο Ολλανδός φρόντισε να διευκρινίσει ότι με την αναβολή των πάντων για Σεπτέμβριο – και... βλέπουμε – συμφωνεί και το Ταμείο.

Κοινώς, η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου παραμένει στον... «πάγο» και, πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, είναι υποχρεωμένη να συνομιλεί μόνο με την τρόικα και να δίνει λογαριασμό σε αυτήν, όπως πολύ συχνά φροντίζει να της υπενθυμίζει η καγκελάριος.

Η όποια διαπραγμάτευση – αν υποθέσουμε ότι υφίσταται κάτι τέτοιο ως προοπτική – αργεί...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»