Η κατάσταση στην Αργεντινή και η προπαγάνδα των μνημονιακών

του Ηλία Αλεξανδρή*

Οι τελάληδες των καθεστωτικών ΜΜ'Ε' έτρεξαν να διαλαλήσουν "Η Αργεντινή καταρρέει!", "Ορίστε τι παθαίνει εξαιτίας του Εθνικού Νομίσματος!", "Να τι συμβαίνει σε όσους αθετούν τις υποχρεώσεις τους!".

Ώστε φταίει το Εθνικό Νόμισμα και η παύση πληρωμών; Μετά από πορεία 13 χρόνων μετά την καταστροφή που είχε οδηγήσει τη χώρα το ΔΝΤ και από την αλλαγή που επέβαλε ο Αργεντίνικος λαός και την εκδίωξη του ΔΝΤ και του ξενόδουλου πολιτικού συστήματος που το στήριζε, τα παπαγαλάκια ανακάλυψαν "εύκολα" τον βασικό ένοχο!

Όμως τα ΜΜ'Ε' παραλείπουν να αναφέρουν ότι και πριν την κρίση και τα γεγονότα του 2001 η Αργεντινή είχε Εθνικό Νόμισμα και οδηγήθηκε στην χρεοκοπία λόγω της πολιτικής σύνδεσης του νομίσματος της με το σκληρό νόμισμα του Δολαρίου.

Παραλείπουν να αναφέρουν δε το κυριότερο, δηλαδή ότι όταν η Αργεντινή το 2001 έκανε παύση πληρωμών και μετά δραστική διαγραφή του χρέους της, δεν αρνήθηκε το σύνολο...
του Χρέους της. Έτσι η ίδια η Αργεντινή δημιούργησε τις νομικές προϋποθέσεις, ώστε παρά τη συμφωνία που πέτυχε, να μην μπορεί να επιστρέψει κανονικά στις αγορές. Η βασική πηγή προβλημάτων της είναι ότι είναι τα λεγόμενα ‘όρνεα’ των αγορών, με πρώτη από όλες την εταιρεία Έλιοτ που είναι κάτοχος μεγάλου μέρους των παλαιών ομολόγων, αξιοποιεί την μεσοβέζικη αυτή στάση της Αργεντινής για να απαιτεί συνεχώς πλήρη αποπληρωμή και δε δέχεται το διακανονισμό που αποδέχθηκαν οι άλλοι δανειστές . Το νομικό αυτό κενό από την στάση της μη άρνησης του συνολικού χρέους αποτέλεσε ένα από τα εργαλεία με το οποία τα ‘όρνεα’ των αγορών κατάφεραν να κερδίσουν πρόσφατα δικαστικές αποφάσεις σε αμερικανικά δικαστήρια, γεγονός που αποτελεί την κύρια αιτία για την οποία η Αργεντινή δεν μπορεί να πετύχει νέο δανεισμό από τις αγορές.

Όμως γιατί η Αργεντινή παρά την χρήση Εθνικού Νομίσματος χρειάστηκε να προστρέξει σε δανεισμό ξανά;

Η τελευταία υποτίμηση του νομίσματος στην οποία οδηγήθηκε η Αργεντινή δεν οφείλετε στην χρήση Εθνικού Νομίσματος ούτε θα πρέπει να συνδέεται εκ του πονηρού με την παύση πληρωμών και την διαγραφή χρέους.

Ο πραγματικός λόγος είναι ότι η Αργεντινή αναγκάστηκε να δοκιμάσει να δανειστεί ξανά λόγω της δραματικής μείωσης των συναλλαγματικών διαθεσίμων της - από 100 δις δολάρια πριν μια δεκαετία στα 29 δις – γεγονός που είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών της και της ανάγκης της να στηρίξει την οικονομία της, στην περίοδο από το 2001 μέχρι σήμερα, μέσω των εξαγωγών. Οι εξαγωγές όμως εξακολούθησαν να ελέγχονται κατά κύριο λόγο από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, στα οποία δόθηκαν δυνατότητες που διευκόλυναν την μεγάλη έξοδο εγχωρίου κεφαλαίου από πλευράς τους.

Είναι ξεκάθαρο ότι ενώ η κυβέρνηση της Αργεντινής επέλεξε να εξακολουθήσει να πληρώνει μέρος του χρέους της με Εθνικό Νόμισμα, δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις σε ότι αφορά τον έλεγχο των μέσων και την δομή της παραγωγής της και απέτυχε να υποκαταστήσει τις εισαγωγές ιδιαίτερα σε τομείς αιχμής όπως η προηγμένη τεχνολογικά μεταποίηση, η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες κλπ, αφήνοντας ουσιαστικά ανέπαφο το σύνολο των εγχώριων συμφερόντων που στήριξαν την κρίσιμη περίοδο πριν το 1999 την εφαρμογή των καταστροφικών πολιτικών που επιβλήθηκαν στην χώρα από το ΔΝΤ.

Τα πρόσφατα γεγονότα του Ιανουάριου του 2014 δεν θα μπορούσαν να συμβούν αν δεν υπήρχε η αχίλλειος πτέρνα των εισαγωγών από ελλείψεις υποκατάστατων με αποτέλεσμα το αυξημένο εισόδημα της κοινωνίας να στρέφεται σε αγορές ξένων προϊόντων, και να επιδεινώνεται το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, σε συνδυασμό με άνοδο του πληθωρισμού.

Από το 2011 είχαν εφαρμοστεί περιορισμοί, που επιβλήθηκαν στην χρήση πιστωτικών καρτών, στο ύψος της συναλλαγματικής δαπάνης σε Αργεντινούς τουρίστες και στις αγορές από το διαδίκτυο, που δημιούργησαν κύμα αντιδράσεων ιδιαίτερα στους νέους. Το μεγαλύτερο όμως σφάλμα της Κυβέρνησης ήταν ότι είπε ψέματα στον λαό για να δικαιολογήσει την άνοδο των τιμών, αφού επέμενε ότι ο πληθωρισμός είναι 10% ενώ στην πραγματικότητα βρισκόταν περίπου στο 25%. Αυτό φυσικά οδήγησε στην χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Μαζική δυσπιστία και απαξίωση του νομίσματος λόγω της έντονης ζήτησης δολαρίων για ασφάλεια, σε συνδυασμό με εκτεταμένη ανταλλαγή στην μαύρη αγορά.

Όλα αυτά αξιοποιήθηκαν από τα ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα για να προκαλέσουν κοινωνική αναστάτωση και ακόμα μεγαλύτερο πανικό σε σχέση με το νόμισμα και να οδηγήσουν στην ραγδαία έξοδο κεφαλαίων από την Αργεντινή και την δραστική μείωση των συναλλαγματικών διαθεσίμων, που σε συνδυασμό με την καταστροφική - οικονομικά και πολιτικά - επιλογή της να μην αρνηθεί το σύνολο του χρέους και να αποπληρώνει μέρος του, την έφεραν να βρίσκεται σε τεράστια πίεση και να προχωρήσει αναγκαστικά σε υποτίμηση.

Με βάση όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να σταθεί καμία απολύτως προσπάθεια συσχέτισης της ελληνικής καταστροφής με τα τελευταία γεγονότα στην Αργεντινή, και ειδικά με τον τρόπο που παρουσιάζεται από τα καθεστωτικά «παπαγαλάκια», ότι τάχα ο μνημονιακός μονόδρομος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι ο «καλύτερος δρόμος». Ενώ εμείς έχουμε ένα καθεστώς υποτέλειας που έχει δώσει τα πάντα στους νεοαποικιοκράτες του ΕΥΡΩ, η Αργεντινή πληρώνει μεν αλλά κατά διαστήματα ή δεν πληρώνει καθόλου, και κερδίζει χρόνο εφαρμόζοντας ένα διαρκή πολιτικό και δικαστικό «ανταρτοπόλεμο», παρόλα τα λάθη που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Το πιο σπουδαίο όμως από όλα είναι ότι η Αργεντινή με την στάση της είναι το ζωντανό παράδειγμα ότι η εθνική κυριαρχία ενός λαού μπορεί να είναι υπεράνω του βρετανικού ή αμερικανικού δικαίου.

Όσο λοιπόν και να συκοφαντούν, οι υποστηρικτές των πολιτικών των Μνημονίων και του ΔΝΤ, την Αργεντινή και την ανεξάρτητη στάση της, το πραγματικό γεγονός είναι ότι μετά την παύση πληρωμών και την - αναμενόμενη - σύντομη βαθιά κρίση του 2002, η Αργεντινή έζησε την πιο επιτυχημένη δεκαετία ανάπτυξης στην ιστορία της, μια ανάπτυξη που μπορεί μόνο να συγκριθεί με αυτήν του παγκόσμιου γίγαντα των ημερών μας, την Κίνα.

Τα πρόσφατα γεγονότα που συμβαίνουν στην Αργεντινή είναι η απόδειξη ότι δεν αρκεί η υιοθέτηση Εθνικού Νομίσματος για να ξεπεράσει μια χώρα την χρεοκοπία. Δικαιώνεται έτσι στην πράξη η σταθερή θέση του Ε.Πα.Μ. ότι αυτή η επιλογή θα πρέπει να συνοδεύεται από συνολική άρνηση του Χρέους με άμεση διακοπή εξυπηρέτησής του, σε συνδυασμό με τις κατάλληλες πολιτικές που θα οδηγήσουν όχι απλά σε παραγωγική ανασυγκρότηση και την προστασία της παραγωγής αλλά κυρίως την ευρεία και διαρκή στήριξη από τον λαό που θα ευημερεί.

Όπως και να εξελιχθούν τα γεγονότα ο λαός της Αργεντινής, η ίδια η Αργεντινή έχει ήδη κερδίσει 13 χρόνια. Το γιατί δεν αξιοποίησε τα 13 χρόνια αυτά για να μην φτάσει στα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ζήτημα που θα πρέπει να εξεταστεί και να αναλυθεί με λεπτομέρεια με βάση το σύνολο των στοιχείων της οικονομίας της αλλά και των αποτελεσμάτων της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε όχι μόνο εγχώρια αλλά κυρίως στο διεθνές επίπεδο όπου είχε άλλωστε το πρόβλημα.

Το αν θα τα καταφέρει η Αργεντινή είναι ζήτημα της ηγεσίας της χώρας και της στάσης που θα δείξει ο λαός της, ένας λαός που δεν θα πρέπει να ξεχάσει ότι έχει πληρώσει με αίμα την δυνατότητα του να έχει σήμερα επιλογές.

*Ο Ηλίας Αλεξανδρής είναι μέλος του Ε.Πα.Μ. Αχαρνών - Καματερού και της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.Πα.Μ.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2014/02/blog-post_794.html