Η χούντα που κυβερνά την Ευρώπη

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Τι συνδέει τις Κάννες, το νησί Σιλτ στη Βόρεια Θάλασσα και το Ικαλουί του Καναδά; Είναι τουριστικά θέρετρα. Στα οποία οι ισχυροί του κόσμου, κατά μόνας ή συλλο-γικά, ως G7, G8 ή G20, παίρνουν αποφάσεις που καθορίζουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συχνά, οι αποφάσεις που παίρνονται στα θέρετρα αντι-στοιχούν σε φέρετρα για τους θνητούς.

Οι ιστορίες που αφηγούνται τις τελευταίες μέρες, με ύποπτο συγχρονισμό, οι Financial Times και ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση θυμίζουν τα ομηρικά έπη και τις καταδικασμένες προσπάθειες των θνητών να αποτρέψουν το σχέδιο των θεών, που από το δικό τους θέρετρο, τον Όλυμπο, επέβαλλαν τη νομοτελειακή ακολουθία: ύβρις-άτις-νέμεσις-τίσις. Ίσως αυτή είναι και η βασική λειτουργία.....
των αποκαλύψεων. Δεν είναι κρίση ειλικρίνειας των ισχυρών, αλλά μεθοδευμένη προσπάθεια να τρομάξουν τις κοινωνίες, να τις κάνουν να αισθανθούν ανίσχυρες μπροστά στην ακατανίκητη δύναμη της χούντας που κυβερνά τον κόσμο.

Περί αυτής πρόκειται. Οι θεσμοί και οι μηχανισμοί της παγκόσμιας διακυβέρνησης είναι υπαρκτοί, πασίγνωστοι. Δεν είναι αποκυήματα θεωριών συνωμοσίας, Διαθέτουν δε δύο προκεχωρημένα φυλάκια: την Ευρωζώνη και την ευρωατλαντική συνεργασία. Αυτά τα δύο κέντρα ισχύος, πλαισιωμένα από δορυφορικούς θεσμούς όπως το G7 και από λόμπι της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, αποκάλυψαν τον άθλιο, καταστροφικό τους ρόλο στην εξαετία της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έγινε ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση.

Η έκπληξη που επιδεικνύουν τα εγχώρια πολιτικά και μιντιακά ανδρείκελα για τις αποκαλύψεις είναι κραυγαλέα υποκρισία. Μια απλή αναδίφηση στα ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου από το φθινόπωρο του 2011, για το παρασκήνιο της συνόδου στις Κάννες και για τις διεργασίες επιβολής «τεχνοκρατών» πρωθυπουργών σε Ελλάδα και Ιταλία, αποκαλύπτει ότι οι Financial Times και ο Γκάιτνερ απλώς καρύκευσαν τη γνωστή ιστορία με γραφικές λεπτομέρειες (δάκρυα Μέρκελ, πονόκοιλος Βενιζέλου, «μπινελίκια» Σαρκοζί...).

Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα της θορυβώδους ανιστόρησης; Το γεγονός ότι το εγχώριο κατεστημένο, με πρωταγωνιστές τους Σαμαρά και Βενιζέλο, έδρασε με ένα γλοιώδες μίγμα εθελοδουλείας και πειρατείας είναι σημαντικό. Αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι και προεξοφλημένο από την κοινή γνώμη. Το μεγαλύτερο μέρος της έχει εγκαταλείψει τα κόμματά τους, συρρικνώνοντας δραματικά τη Ν.Δ. και απειλώντας με εξαφάνιση το ΠΑΣΟΚ. Όσοι μένουν «πιστοί» είτε είναι υπερβολικά συμφιλιωμένοι με την πολιτική ανηθικότητα είτε είναι εγκλωβισμένοι στην πλάνη «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Το δεύτερο συμπέρασμα το διατύπωσε μέσα στον ορυμαγδό των αποκαλύψεων για το πραξικόπημα του 2011 ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο διορισμένος από το ευρωιερατείο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος. Μιλώντας σε ημερίδα είπε με κυνισμό: «Το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες δίνουν περισσότερη σημασία στην κοινή γνώμη της χώρας τους εμποδίζει τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Όντας ο ίδιος προϊόν της χούντας που κυβερνά την Ε.Ε., συστήνει να συστηματοποιηθεί η παράκαμψη της κοινωνίας εν ονόματι της ενοποίησης. Μια τρίχα χωρίζει αυτή την άποψη από την τυπική κατάργηση των εκλογών.

Ωστόσο, το σημαντικότερο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από την ανακυκλούμενη ιστορία είναι πως η αυταρχική, αυτοκρατορική δομή της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. είναι μη αναστρέψιμη. Ο συνδυασμός θεσμικών υπερεξουσιών της Κομισιόν, οικονομικής ισχύος της Γερμανίας και των λοιπών «Βορείων» και «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ δημιουργούν ένα μίγμα μέσα στο οποίο είναι αδύνατον να εκφραστούν αυθεντικά η βούληση των κοινωνιών ή εθνικές διαφοροποιήσεις. Θα απαιτούνταν διάλυση και επανίδρυση Ε.Ε. και Ευρωζώνης για να αποκατασταθούν στοιχειωδώς οι ισορροπίες ανάμεσα στο διακρατικό και το εθνικό συμφέρον, ανάμεσα στην οικονομική διακυβέρνηση και τον δημοκρατικό, πολιτικό έλεγχο. Εξού και οι ακρότητες στις οποίες οδηγήθηκε το θεσμικό τερατούργημα κατά τη διαχείριση της κρίσης, με τους ηγέτες του σε ρόλους νονών, εκβιαστών, μπλοφαδόρων και αδίστακτων πραξικοπηματιών.

Το συμπέρασμα αυτό μπορεί να εξαχθεί και αντίστροφα. Παρ’ ότι δεν υπάρχει υποθετική ιστορία, τώρα που τα δεδομένα έχουν εμπλουτιστεί, δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε τι θα έκανε μια αριστερή κυβέρνηση, μια κυβέρνηση που θα σεβόταν στοιχειωδώς τη λαϊκή βούληση και την εθνική κυριαρχία, αν βρισκόταν στη θέση της κυβέρνησης Παπανδρέου και της ασκείτο ο εκβιασμός του Grexit. Η Ευρωζώνη έχει κατασκευαστεί χωρίς ασφαλή έξοδο κινδύνου, αλλά και χωρίς ασφαλή ζώνη παραμονής. Αν, λοιπόν, ισχύει πράγματι το επιχείρημα ότι η έξοδος μιας χώρας θα εξελιχθεί σε οικονομικό ολοκαύτωμα για όλες, τότε η μοναδική απάντηση στον εκβιασμό του Grexit θα ήταν να τον στρέψεις κατά των εκβιαστών, ώστε να βρεθούν στη θέση των εκβιαζόμενων και να δοκιμαστούν οι δυνατότητες αναστροφής του ευρωπαϊκού Λεβιάθαν. Ίσχυε τον Μάιο του 2010, τον Νοέμβριο του 2011, τον Ιούλιο του 2012. Θα ισχύει και μετά τις 26 του μηνός.

από το «iskra.gr»