Κάπου τελικά βρίσκει parking το χρήμα…

Του Ηλία Καραβόλια

Μία κινεζική παροιμία λέει οτι τρία πράγματα δεν αφήνουν ίχνη: το πουλί στον αέρα,το ψάρι στο νερό και το οικονομικό έγκλημα των μανδαρίνων. Στελέχη της τρόικας λοιπόν και πρόθυμοι σωτήρες στα επιτελεία πρωθυπουργών και υπουργών εδώ και 4 χρόνια έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την ελληνική οικονομία σε νεκρό σώμα, σε απαξιωμένο πεδίο για βραχυχρόνια στοιχήματα.Η εμμονή με τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές και η χρήση διεθνών μεθόδων χρημ/κης μηχανικής για
συγχωνεύσεις/εξαγορές, αποτελούν την αρχή ενός αλγόριθμου εσκεμμένης απαξίωσης.Πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά πέρασε τόσο εύκολα σε χέρια ξένων κερδοσκόπων ένα εθνικό τραπεζικό σύστημα( και παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής οικονομίας)το οποίο ανακεφαλαιοποιήθηκε με δανεικό δημόσιο χρήμα (για το οποίο μάτωσαν οι πολίτες του κράτους που το δανείστηκε).

Πρώτη φορά λογιστικοποιήθηκε τόσο έντονα η κοινωνική πολιτική, η εργασία, η δημοκρατία,το σύνταγμα.Ένας νέου τύπου οικονομικός νεοδαρβινισμός, βασισμένος στις θεωρίες κοινωνικού αυτοματισμού και ισορροπίας των αγορών,απλώνεται σε δυτικές κοινωνίες όπως αυτές τις νότιας ευρωζώνης. Και ταυτόχρονα ζούμε την υποκριτική αγωνία απο κυβερνώντες, σε παραλήρημα μεγαλομανίας, στο να υπερασπίσουν την βιωσιμότητα(!)του δημοσίου χρέους όταν ξένοι αναλυτές,παράγοντες, φορείς(το ΔΝΤ πχ.) ανακοινώνουν ότι δεν είναι βιώσιμο! Έγκλημα,
που υποθηκεύει δυστυχώς μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων.

Εξοργίζομαι όταν ακούω ανθρώπους να συμφωνούν πώς εμείς και μόνο εμείς φταίμε για ότι συνέβη.Πώς δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, δεν δουλεύουμε, ζούσαμε με δανεικά κτλ. Αυτό το συλλογικό αίσθημα ενοχής ξεπλένει πολλούς.Πολιτικούς που κακοδιαχειρίστηκαν το δημόσιο, μεγαλοεργοδότες που τους βόλευε να πέσει ο μισθός, δανειστές που θαρρείς οτι δεν ήξεραν για το κακο μας χάλι και μας δάνειζαν επί χρόνια με επιτόκια Γερμανίας! Αλλά κατα τον πρωθυπουργό, πριν λίγο στον ΑΝΤ1 ,αντικειμενικός παρατηρητής είναι μονο οι αγορές!

Συνεχίζουμε να αγνοούμε ότι κάηκε, ότι καταστράφηκε ένα μέρος του ΑΕΠ που χάσαμε διότι διαλύθηκε ένα μέρος του παραγωγικού μας ιστού.Πιο απλά:δεν θα επανέλθει το ΑΕΠ στο προηγούμενο υψηλό του, για πολλά χρόνια απο σήμερα.Γι αυτό και η οικονομική πολιτική απο δω και πέρα δεν πρέπει να εξαντλείται σε προσωρινά ενέσιμα μέτρα, ούτε φυσικά σε προσωρινές εκδόσεις πληθωριστικού χρήματος.

Τα Οικονομικά της ενίσχυσης της ζήτησης δεν είναι πάντα ντυμένα με κρατικισμό και εκτόπιση του ιδιωτικού τομέα. Όταν δε τίθεται ζήτημα επιμονής της ανεργίας και τεχνητών πλεονασμάτων στα δημοσιονομικά ταμεία, τότε καλό είναι να ξαναβλέπουμε την ταχύτητα κυκλοφορίας και αποθησαύρισης του χρήματος, τις ροές κεφαλαίων και τις χρονικές υστερήσεις των επενδύσεων.

Γιατί το χρήμα δεν πήγε στην σελήνη , ούτε χάθηκε.Κάπου έχει παρκαριστεί.Σε κάποια πορτοφόλια μέσα αυγατίζει χωρίς να δημιουργεί θέσεις εργασίας. Αυτόν τον παρασιτικό του ρόλο σε καιρό ύφεσης είναι που πρέπει να αποτρέπει μια κυβέρνηση(και οχι να την απασχολεί μόνο το spread του κρατικού ομολόγου….)

πηγή