Το ’74 και κάτι απίθανοι τύποι

του Διονύση Ελευθεράτου

Κωμικοτραγικό καθήκον έχει η καθεστωτική συνιστώσα του πολιτικού κόσμου, αυτές τις ημέρες: να «τιμήσει» την τεσσαρακοστή επέτειο της «αποκατάστασης της δημοκρατίας», αλλά και να συνεχίσει να αφορίζει ... τη μεταπολίτευση. Γίνεται;

Όλα γίνονται. Εδώ μάθαμε ότι οι περισσότερες απολύσεις είναι «αναπτυξιακό φάρμακο», σε μια κοινωνία που βιώνει 30% ανεργία. Ότι η περισσότερη φτώχεια προαναγγέλλει «ανάκαμψη». Έπειτα από τόση εξάσκηση στον «βαρύ» παραλογισμό, θα δυσκολευτούν με τα απλούστερα οι «πρόθυμοι» των Μνημονίων;

Καλούνται να αναβιώσουν τη χιουμοριστική ατάκα «Ανθίμου και Γαζή γωνία»: άλλος ο Άνθιμος, άλλος ο Γαζής... Οφείλουν να διαλαλήσουν την πίστη τους στη δημοκρατία, δηλαδή σε αυτήν τη διαρκή «γιορτή» Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, διαδοχικών επιστρατεύσεων απεργών...
και Βουλής που ανοιγοκλείνει σαν ακορντεόν - κατά προτίμηση όχι του Λοϊζου, διότι θυμίζει μεταπολίτευση. Θα πρέπει όμως και να συνεχίσουν να ξερνούν εμπάθεια (ίσως πιο συγκρατημένα, προσωρινά, λόγω επετείου) εναντίον της άτιμης μεταπολίτευσης, που άφησε «τερατώδη κληρονομιά».

Τι; «Ποιος το είπε αυτό για τα τέρατα;»... Πλάκα κάνετε; Και ποιος δεν το έχει πει, να ρωτάτε! Ενδεικτικά αναφέρουμε δυο. Πρώτον, τον «κεντροαριστερό» Α. Λοβέρδο, τον πολιτικό που αν του χαλάσει το ψυγείο θα βρίσει τη μεταπολίτευση - ίσως επειδή ο «λαϊκισμός» της, προάγοντας την «ήσσονα προσπάθεια» των εργαζομένων, ευθύνεται που παράγονται προβληματικές ηλεκτρικές συσκευές. Ως δεύτερον, για να πάμε στο ... κάργα δεξί πολιτικό φάσμα, επιλέγουμε τον Κ. Τασούλα. Ήταν υφυπουργός Άμυνας τον Δεκέμβρη του 2008, όταν «επιστράτευσε» το ... λαμπρό δόγμα «αντίσταση δεν νοείται στη δημοκρατία» στο «τερατώδες καταπίστευμα της μεταπολίτευσης». Μνημονεύσαμε δυο, αλλά είναι πολλοί.

Θα μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε, όλους: βρε απίθανοι τύποι, καλά τα υπόλοιπα, αλλά με τι μούτρα παριστάνετε και τους ανειρήνευτους εχθρούς της «Χρυσής Αυγής»; Δεν αντιλαμβάνεστε τι ακριβώς «καθαγιάζετε», έστω και εξ αντανακλάσεως, όταν αφορίζετε ανελλιπώς την μεταπολίτευση, με κάθε ευκαιρία και «δια πάσαν νόσον»; Δεν κατανοείτε ποια ιδεολογήματα ευνοείτε, όταν αναπαράγετε - εσείς και τα αξιοθρήνητα «παπαγαλάκια σας»- κλισέ που αναγορεύουν το 1974 σε απαρχή ... δεινών;

«Το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης»... Λες και δεν γινόταν το «έλα να δεις» από καταβολής ελληνικού κράτους μέχρι και πτώση της χούντας. «Η διαφθορά των τελευταίων σαράντα ετών»... Ωσάν να πήραν μετάταξη στην τελευταία τεσσαρακονταετία τα σκάνδαλα της εποχής Βενιζέλου, τα αναρίθμητα της οκταετίας Καραμανλή (από την ΠΕΣΙΝΕ μέχρι «τα βραχώδη οικόπεδα» της Φιλοθέης), παρέα με τα απίστευτα «τσιμπούσια» της χούντας, η οποία μόνο από το Τάμα «έφαγε» 400 εκατομμύρια, την ώρα που στον κόσμο έδινε να φάει τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου.

Όμως, όχι, δεν θα είχε νόημα να ακούσουμε μερικές ακόμη ανειλικρινείς απαντήσεις. Η αλήθεια είναι πολύ σκληρή για να την εκμαιεύσουμε από τα χείλη τους. Κι είναι αλήθεια διπλή - ας την πούμε κατ' ευθείαν. Πρώτον: δεν είναι αναγκαίο να είσαι χουντικός ή ακροδεξιός, για να μακαρίζεις και να ζηλεύεις τη δικτατορία, επειδή είχε τόση ελευθερία κινήσεων, επιλογών και επιβολών. Δεύτερον, δεν είναι αναγκαίο να είσαι «νοσταλγός» της χούντας για να χρεωθείς μέτρα, επιλογές και επιβολές, ανάλογες των οποίων δεν θα βρεθούν εύκολα στην εποχή από το 1974 και εντεύθεν- όσο κι αν στύψουμε μνήμες και αρχεία.

Χάρη στην υπόθεση της ΔΕΗ, βεβαιωθήκαμε προσφάτως ότι μπορεί να θριαμβεύει η «ελεύθερη οικονομία», ακόμη κι όταν υποχρεώνονται δύο εκατομμύρια άνθρωποι να μείνουν, επί τέσσερις μήνες, πελάτες μιας ιδιωτικής εταιρείας. Θέλουν, δεν θέλουν, είναι - δεν είναι ικανοποιημένοι από τους όρους και την ποιότητα της «παροχής υπηρεσιών». Ξέρετε ποιο είναι το «κοντινότερο» (χρονικά και ... ποιοτικά) πολιτικό- οικονομικό προηγούμενο; Εκείνο το μέτρο της χούντας που υποχρέωνε τους παραγωγούς της Δυτικής Ελλάδας να πουλούν τις ντομάτες τους στον Τομ Πάπας! Ήθελαν - δεν ήθελαν, ήταν - δεν ήταν ικανοποιημένοι από τις τιμές που προσέφερε ο «νονός» Τομ (που φυσικά δεν ήταν κοροΐδο να «δώσει» υψηλές τιμές, αφ' ης στιγμής οι «εθνοσωτήρες» είχαν στερήσει από τους αγρότες το δικαίωμα της επιλογής άλλων αγοραστών).

Επειδή είναι και ... ευαίσθητοι οι καθεστωτικοί μας, σταματάμε κάπου εδώ - για σήμερα- το παιχνίδι «βρες πότε ξανάγινε κάτι σαν αυτό που τώρα κάνεις». Ας ψάξουν μόνοι τους. Η συμβουλή μας είναι να αρχίσουν από τον αιγιαλό, τους όρους των σημερινών ξεπουλημάτων, κλπ. Ούτε που θα καταλάβουν για πότε θα φθάσουν στην «αναπτυξιακή πολιτική» του ... Μακαρέζου.

Το σφρίγος του πρώιμου μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού μπορεί να αποτιμηθεί με δυο τρόπους. Ο πρώτος είναι να μετρήσεις πόσα κέρδισε η ελληνική κοινωνία, επειδή δεν την έκαμψαν οι «αύρες», ούτε νόμοι σαν τον «330», ούτε, ούτε, ούτε... Να θυμηθείς ή να μάθεις ότι ποτέ οι δείκτες φτώχειας και εισοδηματικής ανισότητας στην Ελλάδα δεν μειώθηκαν τόσο, όσο στα χρόνια 1974- 82. Να θυμηθείς ή να πληροφορηθείς ότι μόνο στα έτη 1975-78, μια περίοδο πρωτοφανούς απεργιακής «πυκνότητας» (κι ας υπήρχε από το '76 ο «330» που ουσιαστικά απαγόρευε τις απεργίες) και μεγαλειώδους κοινωνικής αλληλεγγύης, οι πραγματικοί μισθοί των υπαλλήλων και τα πραγματικά ημερομίσθια των εργατών αυξήθηκαν κατά 31% και 46% αντιστοίχως. Ότι το 1975- 1979 η άνοδος των μισθών έπαψε, επιτέλους, να υστερεί της αύξησης της παραγωγικότητας, όπως γινόταν -σε εξωφρενικό βαθμό - επί χούντας. Ότι οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία επέβαλαν ουσιώδη μέτρα βελτίωσης των συνθηκών δουλειάς. Ότι, ότι, ότι...

Ο δεύτερος τρόπος αποτίμησης του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού είναι κάπως ... διασκεδαστικός: διαπιστώνεις ότι δεν θέλουν να ξέρουν τίποτε για τη μεταπολίτευση τα κόμματα που τότε «γεννήθηκαν» και κυβέρνησαν... Ούτε το ΠΑΣΟΚ που ανήλθε στην εξουσία το '81 «καβάλα στο κύμα» αυτού του ριζοσπαστισμού, μα ούτε και η ΝΔ, η οποία το '74 έλαβε το 54,4 % των ψήφων και κυβέρνησε επί επτά χρόνια!

Η ΝΔ σήμερα αποφεύγει ακόμη και να καυχηθεί ότι η Ελλάδα δεν σαρώθηκε από το ωστικό κύμα της διεθνούς κρίσης του 193-74, χάρη στην πολιτική του ιδρυτή της. Πώς να καυχηθεί, η δύσμοιρη, αφού πρόκειται για την πολιτική, την οποία ο ΣΕΒ είχε καταγγείλει ως «σοσιαλμανία»; Αρνείται η ΝΔ να θυμίσει και να θυμηθεί ότι επί των ημερών της η ανεργία έπεσε για πρώτη φορά κάτω από το 2% - κι αυτό με παράλληλη αύξηση των μισθών («τζιζ» το συμπέρασμα, ε;) κι ενώ οι μετανάστες επέστρεφαν, με ταχείς ρυθμούς.

Η ΝΔ δεν θέλει να θυμάται τον «ντεγκολικό» διμέτωπο του ιδρυτή της. Δεν θέλει να θυμάται πόσες υποχωρήσεις αναγκάστηκε να κάνει προς τους ατίθασους και αποφασισμένους «κάτω». Απαρνείται όμως κι αυτήν ακόμη τη ... δικαίωσή της, στην αναμέτρηση με τους «νοσταλγούς μιας απηρχαιωμένης και ασυδότου ελευθέρας οικονομίας», όπως αποκαλούσε ο Κ. Καραμανλής (1976) την οικονομική ελίτ, η οποία ωρυόταν για τις εθνικοποιήσεις των αστικών συγκοινωνιών, του συγκροτήματος Ανδρεάδη και του διυλιστηρίου Νιάρχου, καθώς και για την ακύρωση ή τροποποίηση πολλών συμβάσεων που είχαν υπογραφεί επί χούντας.

Πολύ ζόρικη, τελικά, αυτή η μεταπολίτευση, με τα «τερατώδη καταπιστεύματά της»...

από το «Πριν»