Η αποτυχία των μνημονίων και ο Γιούνκερ

Του Κώστα Χρυσόγονου*
Η ομιλία του νέου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ενώπιον του Ευρωκοινοβουλίου την προηγούμενη εβδομάδα, πριν από την ψηφοφορία για παροχή «εμπιστοσύνης» σ’ αυτόν, περιείχε αξιοσημείωτες ομολογίες.

Παραδέχθηκε ότι στα τελευταία χρόνια κατά την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης έλλειψε η κοινωνική δικαιοσύνη και «υπέφερε» η δημοκρατική νομιμοποίηση, ενώ διαπίστωσε ότι πλοιοκτήτες και κερδοσκόποι (των αγορών) γίνονται ακόμη πλουσιότεροι, ενώ οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να συντηρηθούν.

Ολα αυτά θα ήταν πειστικότερα, αν δεν προέρχονταν από έναν πολιτικό που προήδρευε επί χρόνια των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης και συνεπώς είχε ρόλο στη λήψη αυτών ακριβώς των αποφάσεων για τις οποίες εκ των υστέρων παραδέχεται ότι ήταν άδικες και αντιδημοκρατικές. Ακόμη κρισιμότερο θα ήταν να προτείνει κάτι συγκεκριμένο για την αντιμετώπιση των καταστρεπτικών συνεπειών των μνημονιακών «φαρμάκων». Αντί τούτου, αρκέσθηκε σε αόριστες υποσχέσεις για αντικατάσταση στο μέλλον της τρόικας από μια «περισσότερο νομιμοποιημένη δημοκρατικά και υπεύθυνη δομή», με ενισχυμένο κοινοβουλευτικό έλεγχο, καθώς και για συμπλήρωση των «μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων» με μελέτες για τις κοινωνικές τους επιπτώσεις.

Επί της ουσίας, σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα, είναι προφανές πως τα μνημόνια επιβλήθηκαν με μεθόδους μαζικής εξαπάτησης («λεφτά υπάρχουν» το 2009) και/ή εκφοβισμού των πολιτών («επαναδιαπραγμάτευση», αλλά και απειλή άτακτης χρεοκοπίας, λιμού κ.λπ. το 2012). Επίσης προφανές είναι ότι τα μνημόνια παραβιάζουν κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα κατοχυρωμένα τόσο στο ελληνικό Σύνταγμα όσο και στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και το χειρότερο είναι ότι η ελληνική οικονομία όχι μόνο δεν έχει γίνει περισσότερο παραγωγική από ό,τι ήταν, αλλά βρίσκεται σε περιδίνηση, οφειλόμενη κατά ένα μέρος τουλάχιστο και στον ουτοπικό σχεδιασμό των «τροϊκανών».

Το ζητούμενο άρα είναι ο άμεσος τερματισμός της εφαρμογής των καταστρεπτικών μνημονιακών συνταγών και η επανεξέταση του προβλήματος του μη βιώσιμου διακρατικού χρέους σε ρεαλιστική βάση, δηλ. ένα γενναίο «κούρεμα». Διαφορετικά οι ευρωπαϊκές ελίτ θα διαπιστώσουν ότι δεν βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της κρίσης, αλλά μάλλον στο τέλος της αρχής, και ότι ο κίνδυνος κατάρρευσης όλου του ενωσιακού οικοδομήματος ελλοχεύει.

*Ο Κώστας Χρυσόγονος είναι Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
mignatiou.com