ΔΗΜΑΡτον

του Κώστα Βαξεβάνη

Είναι τελικώς ο Λυκούδης της ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ; Είναι ο Βασίλης Οικονόμου ΕΛΙΑ; Είναι ο Ψαριανός το κουκούτσι της; Ποιο κομμάτι της Δημοκρατικής Αριστεράς θα βουτήξει στο ΠΟΤΑΜΙ και ποιο θα στεγνώσει στον δύοντα ήλιο του Βενιζέλου και του Ευαγγελικού ΠΑΣΟΚ; Ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν ή βαφτίζονται ως πολιτικές εξελίξεις, η ΔΗΜΑΡ έχει δυσανάλογα μεγάλο, για τα ποσοστά της, κομμάτι.

Ο ίδιος ο Πρόεδρός της, διεκδικεί την μερίδα του λέοντος στις εξελίξεις που σχετίζονται με την πιθανή εκλογή του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, αν και πολιτικά από τα αιλουροειδή συνήθιζε να παίζει το ρόλο της γατούλας που ξάπλωνε νωχελικά μπροστά στις κυβερνητικές καρέκλες, δίπλα ακριβώς στα πόδια του Σαμαρά και του Βενιζέλου.

Οι εξελίξεις στο εσωτερικό της ΔΗΜΑΡ, η διάλυση και ο πολιτικός αγνωστικισμός της, δεν ...
είναι αποτέλεσμα ούτε πολιτικής ανεκτικότητας, ούτε διαφορετικότητας, ούτε έκφραση ελευθερίας. Η ΔΗΜΑΡ διαλύεται γιατί υπήρξε στέγη πολιτικά άστεγων στελεχών που στην πλειοψηφία τους συνέδεσαν το κόμμα περισσότερο με φιλοδοξίες και καιροσκοπισμό παρά με προβληματισμό. Ή για να το πω διαφορετικά, δεν παρήγαγε ο προβληματισμός τις πολιτικές θέσεις, αλλά οι κυβερνητικές θέσεις τον προβληματισμό.

Όπως συνέβαινε στα παλιά γουέστερν, όπου ο βαρύς κάου μπόι πρώτα σκότωνε και μετά ρώταγε, έτσι και στη ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, πρώτα απαντούσαν στις προσωπικές αναγκαιότητες και μετά διαμόρφωναν τις πολιτικές θέσεις και τους ρόλους.

Ο κόσμος της ΔΗΜΑΡ πίστευε πως η διαλυτική πολυφωνία ήταν διαλεκτική, ενώ στην πραγματικότητα ήταν οι καιροσκοπικοί υπολογισμοί όσων οδηγούσαν ένα κόμμα της Αριστεράς στο δρόμο της προσωπικής τους περιπέτειας. Η κομματική συνοχή στην ιστορία των κομμάτων δεν είναι αποτέλεσμα αντιδημοκρατικής κομματικής μονολιθικότητας όπως εμπειρικά συμπεραίνεται. Οι «ομοφωνίες» μπορεί να είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας και πολιτικής ωριμότητας. Τα κόμματα δεν έγιναν για να σπαράσσονται εσωτερικά, αν και αυτό είναι αναπόφευκτο κάποιες στιγμές, αλλά για να βρίσκουν κοινό τόπο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Η ζελοειδής κινητικότητα, το λίγο απ όλα, το “δεν ξέρω ποιος ακριβώς είμαι και πού πάω” που χαρακτηρίζει την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ, δεν είναι πολυφωνική Δημοκρατία, αλλά σύγχυση. Μια σύγχυση που είναι το μοιραίο αποτέλεσμα που επέρχεται όταν ένα κόμμα δεν υπηρετεί έναν κοινωνικό και πολιτικό ρόλο αλλά τα στελέχη του και ρόλο του δεκανικιού.


Τα στελέχη του κόμματος, αντιμετωπίζουν το πρόβλημα που έχει η πλειοψηφία των στελεχών των συστημικών κομμάτων. Προσπαθούν να βρουν τα τεχνάσματα και τις τακτικές για να επιβιώσουν. Οι πάλαι ποτέ κόκκινες γραμμές του Κουβέλη έχουν μετατραπεί σε γραμμές από το κόκκινο κραγιόν του φτιασιδώματος για να βγουν στην πολιτική πιάτσα. Μόνο που αυτό πια δεν απασχολεί τον ψηφοφόρο, ο οποίος έχει να αντιμετωπίσει όσα έχουν επέλθει από πολιτικές με τις οποίες ο Κουβέλης διαφωνούσε συμφωνώντας, για να μην συμφωνήσει διαφωνώντας. ΔΗΜΑΡτον. . .

από το "Κουτί της Πανδώρας"