Πως να το πεις; Καραγκιόζηδες ή θεατρίνους; Το ρέκβιεμ του Ράμφου

Ο Χρήστος Ξανθάκης κάνει έναν μίνι απολογισμό από το τετ α τετ του Σταύρου Θεοδωράκη με τον Στέλιο Ράμφο στην Ιερά Οδό.

PROVOCATEUR.GR

Εγώ στο Acro χθες δεν πήγα. Έχω πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω (να παίζω, για παράδειγμα, με τους γάτους μου) από το να παρακολουθώ διαλόγους μεταξύ του Στέλιου Ράμφου και του Σταύρου Θεοδωράκη. Πήγαν όμως άλλοι συνδελφοι δημοσιογράφοι, ως όφειλαν εκ των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους. Καλοί συνάδελφοι, όχι απ' αυτούς που λέει ο Στέλιος Ράμφος ότι "ρωτάνε σαχλαμάρες" τον Σταύρο Θεοδωράκη στην τηλεόραση. Υπάρχουν και καλοί συνάδελφοι, άλλα άντε να το πεις αυτό στον μεγάλο φιλόσοφο...

Τέλος πάντων, απ' ό,τι διαβάζω δεξιά αριστερά όλη αυτή η ιστορία εξελίχθηκε σε ένα προσωπικό σόου του Ράμφου φέρνοντας σε μια σχετική αμηχανία τον Θεοδωράκη. Επειδή όμως είναι άνθρωπος ευγενής, δεν μπήκε στη μέση και άφησε το έτερον ήμισυ της συζητήσεως να λέει τα δικά του. Τα οποία κατεγράφησαν από τη δημοσιογραφική γραφίδα, φθάνοντας και στα δικά μου τα ματάκια.

Το πρώτο και ομορφότερο ήταν η κατηγορηματική διαπίστωση πως πρέπει η κυβέρνηση να εξαντλήσει την τετραετία. Υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με την αντίθεση μεταξύ γεωλογικού χρόνου και χρόνου του έργου που ανέπτυξε αργότερα ο φιλόσοφος, αλλά μην το πείτε στον Μουρούτη θα κινδυνεύσει με έμφραγμα. Εγώ πάλι που με τον χρόνο δεν τα πάω καλά γιατί είμαι Δίδυμος στο ζώδιο, θα ήθελα να καταθέσω την πρόταση εργασίας που δέχθηκε φίλη από κεντρικό καφέ του Κολωνακίου: 4 ώρες την ημέρα προς 12 ευρώ συνολικά. Αν υπολογίσεις τα εισιτήρια του λεωφορείου, έβγαινε λιγότερο από τρία ευρώ την ώρα. Είναι κι αυτός ένας λόγος για να συμπληρωθεί η τετραετία. Διότι "όταν επικρατεί ο γεωλογικός χρόνος, παύει ο χρόνος να έχει ηθικό χαρακτήρα."

Ανακάλυψα επίσης ότι σύμφωνα με τον Στέλιο Ράμφο "το βασικό μας πρόβλημα δεν είναι η κρίση αλλά η παρακμή". Ομολογώ ότι βρήκα πολύ ενδιαφέρον το συμπέρασμά του και θα ήθελα να του ζητήσω (αν δεν κωλύεται φυσικά) να το επαναλάβει στις γιαγιάδες που παρακαλάνε μπροστά στα σούπερ μάρκετ για ένα μπουκάλι γάλα, στις μανάδες που στέλνουν νηστικά τα παιδιά τους στο σχολείο, στους κακόμοιρους που ψάχνουνε τα σκουπίδια για κανά κομμάτι ψωμί, στον κόσμο που έχει χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια με τον ΕΝΦΙΑ. Να τους πλησιάσει όλους αυτούς να τους χτυπήσει φιλικά στην πλάτη και να τους πει τρυφερά: "Το πρόβλημά σου δεν είναι η κρίση, αλλά η παρακμή". Αλλά να το πει δίχως την προστασία security...

Είπε κι άλλα ο φιλόσοφος. Είπε την κακή του την κουβέντα για τον φραπέ (έχει φτιάξει σχολή ο Νίκος Δήμου), είπε ότι άνοιξαν ένα σωρό καφενεία (ας τον ενημερώσει κάποιος ότι ανοίγουν καφέ και μπαρ και ότι τα καφενεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο) και είπε επίσης ότι ως αντίδραση στην φοβερή κρίση θα έπρεπε όλοι να ανασκουμπώνονται. Καμία αντίρρηση δεν εχω επ' αυτού, αρκεί να διευκρινισθεί πρώτα που ακριβώς θα καταλήξει ο πλούτος που θα παραχθεί. Qui bono που λέγανε και οι δόλιοι οι Λατίνοι. Διότι εγώ δεν ξεχνώ εκείνες τις πανευρωπαϊκές έρευνες που δείχνανε ότι οι Έλληνες απασχολούμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι οι πιο παραγωγικοί και πιο σκληρά εργαζόμενοι σε όλη τη Δυτική Ευρώπη. Πόσο πια λοιπόν να ανασκουμπωθούν κι αυτοί, πόσα να δώσουν ακόμη και πόσα να παράγουν; Κι αυτά που θα παράγουν, ποιος θα τα καρπωθεί;

Εκεί πάντως που πραγματικά μου τη σβούριξε ήταν αυτή η ιστορία με τη γλώσσα που "πεθαίνει κάθε μέρα". Η ίδια παλαιά κασέτα που κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα εδώ και δεκάδες χρόνια. Με την διαπίστωση του Ράμφου ότι "τα παιδιά μιλάνε περίπου σαν GPS". Άλλα αντ' άλλων δηλαδή και επίδειξη πνευματικής υπεροχής απέναντι στην πιτσιρικαρία. Η οποία πιτσιρικαρία δεν μιλάει μόνο τώρα με 300 λέξεις εν συνόλω. Πάντοτε μίλαγε! Και στη δική μου την εποχή, πριν από 30 χρόνια, με 300 λέξεις μιλάγανε οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Αυτό δεν τους εμπόδισε να γίνουν καλοί επαγγελματίες, να φτιάξουν οικογένειες και να κερδίζουν το ψωμί τους εντίμως. Και μερικοί απ' αυτούς πήγαν απ' τις 300 λέξεις στις 3.000 και κάποιοι άλλοι έμαθαν από τη ζωή πράγματα που εμείς οι κουραμπιέδες του γραφείου δεν θα τα μάθουμε ποτέ των ποτών. Έτσι γίνεται πάντοτε και καλόν είναι οι γηραιότεροι να μην προσπαθούν να ανοίξουν τα κεφάλια των νεοτέρων για "να τους βάλουν μυαλό". Ας κόψουν μια στιγμή το μπλα μπλα το ατελείωτο και ας τεντώσουν τα αυτιά τους για να ακούσουν τις καινούριες γενιές. Ν' ακούσουν με τις ώρες. Ίσως τότε καταλάβουν πέντε πράγματα πέρα από θεωρίες και φλυαρίες και πνευματικές συνωμοσίες του γλυκού νερού...

http://provocateur.gr/post/5122/to-rekbiem-toy-ramfoy