Αμ' Έπος Aμ' Έργον, κ. Πρωθυπουργέ!

Αν η αντιπολίτευση σκοπεύει να στηρίξει την εθνική στρατηγική διαπραγμάτευσης για έξοδο από τη λιτότητα ή αν θα συνεχίσει να είναι φερέφωνο της προηγούμενης πολιτικής, ρώτησε ο Πρωθυπουργός, από το βήμα της Βουλής.

Οι έχοντες τα φρένα μας σώα, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό το ερώτημα είναι μόνο ρητορικό και δεν περιμένει, βέβαια, να απαντηθεί. Είναι προφανές ότι η μόνη ελπίδα αυτών που συνιστούν τη μείζονα αντιπολίτευση –και ευλόγως σ’ αυτήν θα πρέπει να συμπεριληφθούν τα απολειφάδια του πάλαι ποτέ κραταιού σοσια-ληστρικού κινήματος καθώς και οι πρωτοεμφανιζόμενες ποταμίσιες όχεντρες, καθόλου δε θέλουν καμία εθνική στρατηγική διαπραγμάτευσης, άλλη από αυτή που επέβαλλαν, οι αναίσχυντοι, με την πολιτική τους αβελτηρία και την κομματική τους τυφλότητα, τα τελευταία πέτρινα χρόνια.

Αντίθετα, επιχαίρουν με μοχθηρότητα οι ιταμοί, στο ενδεχόμενο να βρεθούμε όλοι εμείς ξανά στα τάρταρα της εθνικής κατάθλιψης, από την οποία προσπαθούμε να ξεφύγουμε τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τις πρόσφατες εκλογές, προκαλώντας με τη στάση τους, ακόμα περισσότερη οργή, ακόμα περισσότερη αηδία, τα τερατόμορφα πολιτικά σκύβαλα.

Εξάλλου, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και μόνο μέσα από το χάος της ενδεχόμενης αποτυχίας της κυβερνητικής πολιτικής και της συντομίας της «αντιμνημονιακής παρένθεσης», θα σώσουν, οι δόλιοι σπουδαρχίδηδες, τα θλιβερά πολιτικά σαρκία τους. Όλοι αυτοί οι όψιμοι εκπρόσωποι των εθνικών μας εργολάβων και οι παλαιόθεν γνωστοί και μη εξαιρετέοι αντιπρόσωποι της διαβόητης διαπλοκής, μόνο μέσα από το ναυάγιο αυτής της κυβέρνησης, μπορούν να τρέφουν ελπίδες για την πολιτική αλλά, ορισμένοι εξ αυτών, και την προσωπική σωτηρία τους.

Αυτά όμως είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα και θα ήταν χάσιμο χρόνου να αναμασάμε ξανά και ξανά το όνειδος των «σωτήρων» του πρόσφατου παρελθόντος μας, αφού δεν καταπίνεται ή να περιγράφομε την οδύνη που αναβλύζει από την ανοιχτή ακόμα πληγή που άνοιξαν στο ελληνικό κορμί οι άθλιοι που μας κυβερνούσαν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες.

Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει, είναι αυτό που ανοίγεται μπροστά μας, αντί να συνεχίσομε να ασχολούμαστε με το θλιβερό αίσχος του παρελθόντος που συλλογικά προσευχόμαστε να πάει στον αγύριστο. Ένα παρελθόν που πρέπει να αφορά πλέον, κατά πρώτο λόγο στα ειδικά δικαστήρια και κατά δεύτερο, στη φροντίδα της Ιστορίας που δεν μπορεί παρά να σταθεί αμείλικτη και αδέκαστη, όπως οφείλει.

Αυτό όμως που έχομε μπροστά μας, αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει και στο οποίο έχομε εναποθέσει τις ελπίδες μας, εκφέρεται με έναν επαμφοτερίζοντα πολιτικό λόγο, διανθισμένο με σπουδαία και παχιά λόγια. Λόγια, όμως, που δεν ακολουθούνται από τις αντίστοιχες πράξεις!

Στις «μεταρρυθμίσεις» των ολετήρων αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός, αλλά αυτά τα λέγαμε τις προάλλες κι ας μην επανερχόμαστε. Ας πάρουμε καλύτερα, κανένα-δυο από τα στοιχεία που παρέθεσε ως προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις, στην έκτακτη ομιλία του στη Βουλή.

Μίλησε για την αστοχία της απελθούσας κυβέρνησης να βάλει μια τάξη στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες και πολύ καλά έπραξε μ’ αυτήν του την αναφορά, εισπράττοντας ζωηρό χειροκρότημα! Όμως, τόσον καιρό ακούμε μόνο στομφώδη τιτιβίσματα για την πάταξη της διαπλεκόμενης μηντιοκρατίας και την ίδια ώρα βλέπομε τους διαφόρους υπουργούς, αντί να είναι στα υπουργεία τους και να κονταροχτυπιούνται με τους Τιτάνες της κοινωνικής ανασυγκρότησης και με τους Γίγαντες της ανάταξης του αποσαθρωμένου κράτους, αυτοί περιφέρονται από το ένα τηλεοπτικό πλατό στο άλλο, αερολογώντας από το πρωί μέχρι το βράδυ, απέναντι στους ακριβοπληρωμένους πεμπτοφαλαγγίτες αστέρες της Τηλεδημοκρατίας μας, ανταγωνιζόμενοι με απογοητευτική επαξία τους ρωποπερπερήθρες πολιτικούς μαϊντανούς του παρελθόντος κυβερνητικού εσμού! Δεν μπορείς, ούτε να μην αναρωτιέσαι γιατί νομιμοποιούν με την παρουσία τους τα ημιπαράνομα αυτά άντρα της διαπλοκής ούτε να μην προβληματίζεσαι για το πότε, επιτέλους, βρίσκουν χρόνο να ασχολούνται με τα χαρτοφυλάκιά τους!

Μίλησε, ακόμα, ο Πρωθυπουργός, για έντιμους δημόσιους υπάλληλους που εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, επειδή δεν τους επετράπη να ελέγξουν αυτούς τους λαμογιότατους, που προεκλογικά λέγαμε ότι πρέπει επιτέλους να τους δώσουμε τα παπούτσια στο χέρι! Κι εμείς, το πράξαμε το καθήκον μας, και τους τα δώσαμε τα παπούτσια στο χέρι. Όμως τι ενέργειες έχει κάνει αυτή η κυβέρνηση για να καλέσει αυτούς τους έντιμους λειτουργούς πίσω στην υπηρεσία και να τους ζητήσει να υπηρετήσουν ξανά με την ευθυκρισία τους το δημόσιο συμφέρον? Ακόμα περισσότερο, πώς αλλιώς, παρά μόνο με εξοργιστική σιωπή, αντιδράει η κυβέρνηση στις δικαστικές εξελίξεις των υποθέσεων που μετά κόπων, βασάνων και αδικαιολόγητων καθυστερήσεων, φθάνουν κάποτε στο ακροατήριο? Απαντήσεις δεν πήραμε, κι έτσι ενώ εμείς κάνομε ουρές για να ρυθμίζουμε σε εκατό δόσεις τα παράνομα χαράτσια που μας έχουν φορτώσει στις πλάτες μας, επειδή μας είπαν ότι αυτό είναι το πατριωτικό μας καθήκον, μένουν τόσες κι άλλες τόσες λίστες της ντροπής και της απάτης, ανεξέλεγκτες∙ από την εποχή εκείνου του ανεκδιήγητου Θεοχάρη, που σήμερα παριστάνει κι αυτός τον εθνικό μας αντιπρόσωπο, τρομάρα του, κι από ακόμα παλιότερα!

Μίλησε για τα οράματά του ο Πρωθυπουργός και για τη σπουδαία πρόθεσή του να κονταροχτυπηθεί με το Χάος που αφήνουν πίσω τους οι αλήστου μνήμης πατριδοκάπηλοι∙ αυτοί που με περισσό θράσος παριστάνουν σήμερα ότι δεν καταλαβαίνουν την καταστροφή που έσπειραν με τον ένοχο ενδοτισμό τους ούτε μυρίζουν την απαίσια μυρωδιά της καμένης γης που άφησαν πίσω τους, όταν με το καλό ξεκουμπίστηκαν.

Όμως τα σπουδαία οράματα πρέπει να συνοδεύονται κι από σπουδαιότερες πράξεις -κι ο χρόνος τρέχει βιαστικός και αμείλικτος. Τα λιγοστά μέτρα της «γέφυρας», το ένα πίσω από το άλλο, τελειώνουν και ξοδεύονται, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, με το κυβερνητικό έργο να παραμένει ηράκλειο και με τους (συν)εταίρους να παραμένουν εχθρικοί.

Κι εδώ που τα λέμε, είναι απόλυτα δικαιολογημένη η εχθρότητα των (συν)εταίρων: εκεί που είχαν στο πιάτο τους σερβιρισμένο το ελληνικό φιλέτο, ζουμερό και μυρωδάτο να τους γαργαλάει τη μύτη, και τον σφουγγοκωλάριο απελθόντα «πρωθυπουργό», έτοιμο να τους προσφέρει καθαρά μαχαιροπίρουνα για το κυρίως αυτό πιάτο, να σου και ήρθαμε στις 25 του Γενάρη όλοι εμείς από το πουθενά και τους είπαμε ότι δεν τους πέφτει στο λογαριασμό τους, αυτή η μερίδα… Για καν’ το δικό σου! Όχι, για καν’ το δικό σου, σε παρακαλώ…

Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν, κ. Πρωθυπουργέ και γρηγορείτε, γιατί δεν είναι και πολλά τα ψωμιά σας! Ούτε τα δικά σας ούτε τα δικά μας.

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

Alexandros Raskolnick