Από μπροστά παρθένα και από πίσω μπαίνουν τρένα.

Γράφει για την Αγγλία ο Ηλίας από την Εσπέρια

Φίλε Πιτσιρίκο, πριν φύγω από την Ελλάδα πίστευα ότι η φράση αυτή χαρακτήριζε αποκλειστικά την πατρίδα μας και την υποκρισία με την οποία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Ζώντας για ένα και μισό χρόνο στην Εσπερία και έχοντας την εμπειρία μιας κοινωνίας πουριτανικής και επιφανειακής ταυτόχρονα -και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό-, μπορώ να πω κάτι για τους συμπατριώτες μας και για την Ελληνική κοινωνία: Είμαστε γατάκια! Μικρά κακομοιριασμένα γατάκια.

Ο μέσος Βρετανός ζει σήμερα σε μια κοινωνία με τεράστιες –και καθόλου κρυφές– διαφορές πλούτου.

Η απόσταση που χωρίζει τον πλούσιο από τον φτωχό Βρετανό είναι πλέον τεράστια, μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας της χώρας.

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες –οι περισσότεροι κατά την γνώμη μου αρκετά εύθραυστοι– που συντηρούν ένα ικανοποιητικό επίπεδο ανάπτυξης της Βρετανικής οικονομίας.

Η στερλίνα, η θέση της χώρας που λειτουργεί ως χρηματιστηριακή και επιχειρηματική γέφυρα μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, το συγκριτικό πλεονέκτημα των Βρετανικών επιχειρήσεων στις πρώην αποικίες του στέμματος που αποτελούν τώρα τμήμα της Κοινοπολιτείας, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού κατά την διάρκεια της κρίσης, οι συνεχείς ροές των μεταναστών, περιλαμβάνονται στα αναπτυξιακά πλεονεκτήματα του μεγάλου νησιού.

Από την άλλη πλευρά, η αριστοκρατικού τύπου διακυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, χωρίς λειτουργικό σύστημα ουσιαστικής πολιτικής εκπροσώπησης όλων ή των περισσοτέρων απόψεων δεν αμφισβητείται –δυστυχώς– από κανέναν.

Ακόμα και η παραμικρή συζήτηση για το ζήτημα αυτό είναι απαγορευμένη.
Για όλους τους πολίτες της, η Βρετανία είναι μια καταπληκτική «δημοκρατία» με υπέροχους βασιλιάδες που μοιάζουν με πρωταγωνιστές αμερικανικής σαπουνόπερας, ακόμα κι αν το τρίτο κόμμα στις πρόσφατες εκλογές λαμβάνει το 13% των ψήφων και έναν μόνο βουλευτή.

Τα ΜΜΕ, με τρόπο αληθινά επιστημονικό, ελέγχουν και κατευθύνουν την ενημέρωση και κατά επέκταση την συμπεριφορά της κοινής γνώμης λειτουργώντας ως το αριστερό χέρι του κράτους. Το άλλο –το δεξιό– χέρι, παραδοσιακά ήταν και είναι οι νόμοι και η αποτελεσματική αστυνόμευση των πάντων.

​Ο νόμος ευνοεί τον ιδιοκτήτη και τον εργοδότη. ​
Κάμερες έχουν τοποθετηθεί κυριολεκτικά παντού και ο φόβος έχει εκπαιδεύσει όλους στην τυφλή υπακοή και στην υποταγή.

Στην Βρετανία, αυτό που επισήμως λέει η κυβέρνηση αντιμετωπίζεται από όλους ως αλήθεια και ως κάτι σωστό.

Η συζήτηση που γίνεται αφορά μονάχα τον τρόπο εφαρμογής της «αναμφισβήτητης αλήθειας».
Η λειτουργία της ριζοσπαστικής δημοσιογραφίας περιορίζεται στην κριτική των αντιδημοκρατικών καθεστώτων του υπόλοιπου κόσμου.

Στα διεθνή, το BBC θριαμβεύει. Στα εσωτερικά, το STAR του Χατζητέτοιου, συγκριτικά, παραδίδει μαθήματα αντικειμενικής ενημέρωσης!

Το μοναδικό που τάχα μου αμφισβητείται είναι η παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ.

Φυσικά και πρόκειται για ένα ακόμα χοντρό ψέμα της Αγγλικής αριστοκρατίας.
Θα ψηφίσουν σχετικά με την αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ όταν θα σιγουρέψουν πρώτα την υπογραφή της «Συμφωνίας για το Διατλαντικό Εμπόριο και τις Επενδύσεις [ΤΤΙΡ]».

Στον ίδιο πρακτορικό ρόλο, ως πολιορκητικός κριός των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Η κοινωνία –ιδίως στην Αγγλία και στην Ουαλία– είναι βαθιά συντηρητική. Τον συντηρητισμό τους αυτόν τον έχουν βαφτίσει –με αρκετή δόση χιούμορ– σεβασμό στην παράδοση.

Η απουσία ουσιαστικών δρόμων αμφισβήτησης του συστήματος οδηγεί στην υιοθέτηση «ακραίων» και συχνά αδιέξοδων συμπεριφορών από τους αμφισβητίες, στην κατάθλιψη από τα 15, στην λατρεία του καταναλωτισμού, στην παχυσαρκία, στον γενικευμένο αλκοολισμό.

Τις μέρες των διακοπών τους λοιπόν οι Βρετανοί εργαζόμενοι γουστάρουν να ξεσαλώνουν· να πίνουν δηλαδή και να τρώνε ασύστολα χωρίς έλεγχο και χωρίς κάμερες πάνω και μέσα στην κεφάλα τους.

Ψάχνει ο Βρετανός τουρίστας να βρει κάποιον φθηνό και χαλαρό προορισμό για να περάσει τις βδομάδες των διακοπών του.

Το καλύτερο τους, θα ήταν να μπορούσαν να συνδυάσουν τον ήλιο και την θάλασσα με την αγγλική pub και την παρακολούθηση ​των αγώνων ​ της αγαπημένης τους ποδοσφαιρικής ομάδας.
Αν μπορούσαν να μεταφέρουν και τα ​δικά​ τους super market στα παραθεριστικά θέρετρα της Μεσογείου θα ήταν ενθουσιασμένοι.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα μέρη που πάνε οι Άγγλοι τουρίστες δεν πάνε ​ούτε ​ οι Έλληνες αλλά ούτε και οι Γερμανοί τουρίστες (Κως, Χερσόνησος, Φαληράκι, κλπ).

Οπότε, μου φαίνεται απόλυτα εξηγήσιμη η συμπεριφορά ​που περιέγραψε η Daily Mail ​απέναντι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες που καταφεύγουν στην Κω.

Αξίζει όμως να αναφερθούμε και στο γεγονός ότι οι δυστυχισμένοι αυτοί άνθρωποι ενοχλούν όχι μόνο τους Άγγλους κατουρίστες αλλά και τους ντόπιους «επιχειρηματίες του τουρισμού». Εκείνους που έκαναν την Κέφαλο, το Μαστιχάρι και τα υπόλοιπα παραθαλάσσια χωριά του νησιού να μοιάζουν με Εγγλέζικο τσίρκο.

Δεν έχεις μόνο την χρεοκοπία που σου αξίζει αλλά και τον τουρισμό που σου ταιριάζει.
Κλείνοντας, να προσθέσω ότι οι ευθύνες είναι προσωπικές και η συμπεριφορά του καθενός δεν μπορεί να χαρακτηρίζει έναν ολόκληρο λαό.

Από την άλλη, όμως, κάθε κοινωνία καλλιεργεί και τελικά χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες νοοτροπίες που παράγουν συλλογικές και ατομικές συμπεριφορές.

Χρειάζεται να τις περιγράφουμε, μπας και αλλάξουν κάποτε.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας

Πηγή: pitsirikos.net