"Πολλά ζητάς, κοπελιά! " το ημερολόγιο μιας άνεργης

"Ναι, γεια σας, σας παίρνω για το βιογραφικό που αφήσατε για τη θέση εργασίας, ενδιαφέρεστε ακόμη; Μπορείτε να περάσετε απόψε στις 7 να μιλήσουμε;".

Έτσι, με αυτό το τηλεφώνημα άρχισε η μέρα μου. Ετοιμάστηκα, φόρεσα το καλύτερο χαμόγελό μου και πήγα από εκεί. Βέβαια, η δουλειά δεν είχε καμία σχέση με τον τίτλο του πτυχίου μου. Ναι, ναι, ήμουν σίγουρη ότι θα έβρισκα δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου.. χα χα χα! Δεν πειράζει, και η δουλειά σαν πωλήτρια σε τουριστικά-σουβενίρ ωραία θα ήταν, θα ερχόμουν και σε επαφή με κόσμο, πλάκα θα είχε!

Αλλά, ρε παιδιά, είναι λογικό να σου ζητάνε σαν να είναι φυσιολογικό να δουλεύεις 7 μέρες την εβδομάδα, στην αρχή σπαστό ωράριο και μετά σερί, αλλά και λίγο παραπάνω από 8ωρο για 20 ευρώ την ημέρα; ...


Στην ουσία σού ζητάνε να μην έχεις ζωή. Θα σε φάει που θα σε φάει η ορθοστασία, να μην έχεις ούτε 24 ώρες να ηρεμήσεις, να γεμίσεις μπαταρίες, ρε αδερφέ;

Πολλοί θα σκεφτείτε ότι "πολλά θέλεις κοπελιά, δεν φτάνει που κατάφερες να βρεις δουλειά τέτοια εποχή, τολμάς να θέλεις και ρεπό και περισσότερα χρήματα...".

Ε, ναι, γιατί αν συμφωνήσω σ' αυτό θα σημαίνει ότι το δέχομαι, κι αφού το δέχομαι το νομιμοποιώ. Ε, όχι είμαι άνθρωπος (εν καιρώ κρίσης, δεν αντιλέγω) που αυτοσκοπός μου δεν είναι απλά να επιβιώσω αλλά να εξελιχθώ. Κι αν δίνεις όλη την ενέργειά σου για την επιβίωση πότε θα εξελιχθείς ανθρωπάκο;

Άνεργη όχι άεργη παρακαλώ.. , 26 χρ.


ΠΗΓΗ: το ημερολόγιο ενός ανέργου