Λόγω κοιτάσματος Ζορ όλα αλλάζουν

Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός, Α. Φώσκολος

Λόγω κοιτάσματος Ζορ όλα αλλάζουν, όχι μόνο τα μοντέλα για τις γεωτρήσεις, αλλά και το πλαίσιο των συμφωνιών που είναι πιο ενισχυμένο αλλά ακόμα και οι δηλώσεις των ειδικών που τολμούν επιτέλους να συμφωνήσουν ότι πρόκειται να βρούμε τουλάχιστον στην κυπριακή ΑΟΖ κοιτάσματα μεγάλων διαστάσεων και μάλιστα μεγαλύτερα του κοιτάσματος Αφροδίτη που μας παρουσιάζεται λανθασμένα εδώ και χρόνια ως η μέγιστη δυνατότητα που έχει η Κύπρος στην ΑΟΖ της. Μόνο που το κοίτασμα Ζορ ήρθε να διαψεύσει όλη αυτή τη μιζέρια που κυριαρχούσε πάνω στο θέμα και τώρα είναι όλο και πιο πολλοί αυτοί που πιστεύουν πραγματικά ότι η ΑΟΖ και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, αποτελεί παράδειγμα ζωντανό και πρακτικό υψηλής στρατηγικής για αυτές τις χώρες. Βέβαια βλέπουν και τα χειροπιαστά παραδείγματα των άλλων με την πραγματικότητα να έχει ξεπεράσει ακόμα και τις ουτοπίες τους. Διότι ακόμα και με απραξία και καμιά πρωτοβουλία η ιστορία συνεχίζει την πορεία της λόγω ανάγκης και δημιουργεί το μέλλον ήδη μέσα στο παρόν. Τώρα βλέπουμε ότι υπάρχουν στρατηγικές αξιοποιήσεις που πρέπει να υπάρξουν για ν’ αλλάξουμε τις πορείες μας. Όσο και να υπάρχει ανασταλτικός παράγοντας λόγω δογματισμού, η υπόθεση της ΑΟΖ προχωρά όλο και πιο δυναμικά όχι τόσο λόγω των ανθρώπων αλλά των ίδιων των κοιτασμάτων που δεν σταματούν να παράγουν έργο που τροποποιεί τη νοόσφαιρα και του πιο άσχετου πολιτικού. Ποιος θα τολμούσε πριν το κοίτασμα Ζορ να μιλήσει για υπεργιγαντιαία κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Διότι το γιγαντιαίο κοίτασμα Λεβιάθαν παρουσιαζόταν ακόμα και πριν λίγο ως μια εξαίρεση ενώ τώρα που όλα αλλάζουν φαίνεται να ήταν πρόδρομος των κοιτασμάτων που είναι ικανά να προωθήσουν και εθνικές οικονομίες.

http://www.lygeros.org/articles?n=21725&l=gr

Το θέμα της προβληματικής

Ν. Λυγερός

Πολύ συχνά έχουμε ανθρώπους που δεν κάνουν τη διάκριση μεταξύ προβληματικής και προβλήματος, διότι νομίζουν ότι επί του πρακτέου πρόκειται για την ίδια έννοια. Αν και έχουν την ίδια ρίζα, η εφαρμογή τους και η νοητική τους εμβέλεια είναι ριζικά διαφορετικές. Το πρόβλημα σχετίζεται με το τοπικό ακόμα και αν είναι μεγάλο. Η προβληματική σχετίζεται με το ολικό ακόμα και αν είναι μικρή. Το πρώτο είναι τακτικό ενώ η δεύτερη είναι στρατηγική. Διότι στην ουσία η προβληματική είναι ένα ολόκληρο πλαίσιο από το οποίο γεννιέται το πεδίο, στη συνέχεια το πεδίο δράσης και τελικά το πεδίο μάχης. Το κυπριακό είναι πρόβλημα, το ίδιο και το θρακικό. Ενώ η Δυτική Αρμενία και η Δυτική Σαχάρα είναι προβληματικές. Βλέπουμε ότι οι επιπτώσεις δεν είναι οι ίδιες. Το ένα κλείνει, το άλλο ανοίγει. Έτσι και η ΑΟΖ δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόβλημα αλλά είναι όντως μία προβληματική και αυτό φαίνεται και από το Δίκαιο της Θάλασσας που αφορά όλο τον πλανήτη και όχι μόνο μερικές κοινωνίες. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια της Γενοκτονίας που οδηγεί στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Έτσι το πρόβλημα έχει νόημα για να λυθεί, ενώ η προβληματική πρέπει ν’ αναπτυχθεί για να φανεί όλη η ουσία της για το σύνολο. Η διαφοροποίηση δεν είναι λοιπόν μόνο οντολογική αλλά και τελεολογική, κάποτε μάλιστα εμπεριέχει και εσχατολογία. Αυτό το βλέπουμε σε θρησκευτικό επίπεδο. Οι δέκα εντολές είναι ένα σύνθετο πρόβλημα, ενώ η μία συμβουλή είναι μία απλή προβληματική. Οι πρώτες κλείνουν έναν κύκλο πραγματικότητας και η δεύτερη αλλάζει τον κόσμο με το επόμενο βήμα. Έτσι φαίνεται και η διαφορά του κύκλου με την πολυκυκλικότητα.

http://www.lygeros.org/articles?n=21730&l=gr

Από τη γενοκτονία στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας

Ν. Λυγερός

Πολλοί θεωρούν ότι η γενοκτονία είναι μία τελική έννοια, δίχως να αντιληφθούν ότι αυτή η ιδέα είναι των γενοκτόνων, αφού μιλούν μάλιστα για έσχατη λύση. Ενώ στην πραγματικότητα, η επινόηση της λέξης από τον Lemkin, είναι ουσιαστικά το πρώτο στάδιο της προβληματικής των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Διότι και το έργο του Lemkin δεν είναι τελικό. Δε μας έδωσε απλώς έναν αλγόριθμο για ν’ αναγνωρίσουμε μια γενοκτονία. Αυτό είναι εργαλείο για την αρχή και γι’ αυτό το λόγο η αναγνώριση είναι απλώς το πρώτο επίπεδο της διαδικασίας διόρθωσης. Έτσι πρέπει να φανταστούμε ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι το πρώτο στάδιο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Διότι αρχίζουμε με αυτό που έγινε και δεν πρέπει να γίνει αλλά συνεχίζουμε με αυτό που πρέπει να γίνει για να μην ξαναγίνει το προηγούμενο. Έτσι το θέμα μας είναι η συνέχεια του έργου του Lemkin, διότι και ο ίδιος αυτό θα ήθελε αφού ήταν της συνέχειας ακόμα και μετά τη συστηματική καταστροφή. Η γενοκτονία έρχεται λοιπόν παραδειγματικά κι όχι μόνο ως παράδειγμα για να εντοπίσουμε το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, διότι από αυτό και μετά θα προσδιορίσουμε στρατηγικές για την προστασία αυτών των Δικαιωμάτων. Έχουμε λοιπόν μία αναλογία που γενικεύει το ζεύγος: εγκλήματα - ανθρώπινα δικαιώματα στο ζεύγος: εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας - Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Και η πρώτη διαφορά είναι η γενοκτονία. Διότι δεν επαρκεί το ουκ γενοκτονήσεις για να προστατέψεις την Ανθρωπότητα διότι άλλος μπορεί να το κάνει. Έτσι οι εντολές θέλουν μετά συμβουλές. Έτσι το αγαπάτε αλλήλους είναι πιο ανθεκτικό και εποικοδομητικό. Έτσι το πρώτο δικαίωμα που έχει η Ανθρωπότητα είναι να την αγαπάς, αλλιώς να βρεις κάποιον που μπορεί να το κάνει για να τον ακολουθήσεις. Και ο Lemkin το έκανε.

http://www.lygeros.org/articles.php?n=21737&l=gr

Ποντιακή Ταυτότητα

Ν. Λυγερός, Ο. Ραπτοπούλου

Για να αποκτήσει κάθε Πόντιος ταυτότητα τα βήματα είναι απλά, αφού το μέσον είναι η ταυτότητα της Δυτικής Αρμενίας με τον χάρτη που περιγράφεται από το σχέδιο Wilson. Και πώς να μην πετάς από τη χαρά σου όταν ενώνεις το μέλλον με το παρελθόν. Δεν ντρέπεσαι πια να μην ξέρεις από πού είσαι, γιατί τώρα έχεις την ταυτότητα του τόπου από όπου γεννήθηκαν οι πρόγονοί σου. Με αυτήν την καινοτομία μπορεί να καλυφθεί το κενό των γενιών που λόγω κοινωνίας είχαν αφήσει τις ρίζες τους στη λήθη, γιατί δεν ήξεραν ακριβώς από ποιο μέρος του Πόντου είχαν έρθει οι δικοί τους. Διότι δεν είναι ανάγκη να είσαι ευγενής για να μάθεις την αξία του γενεαλογικού σου δέντρου. Διότι με αυτήν τη διαδικασία ο καθένας μας αναγκάζεται, με την καλή έννοια, να μάθει τις διακλαδώσεις του. Επίσης προσφέρεις στους δικούς σου το παράδειγμα σου και επιτρέπεις στους επόμενους να κρατηθούν από σένα μ’ έναν τρόπο ακόμα πιο σταθερό και ανθεκτικό. Έτσι και αυτοί θα μεγαλώσουν το δέντρο του Πόντου με αποδεικτικά στοιχεία κι όχι μόνο με ιστορίες που είναι γενικόλογες και μερικές φορές στην τελική δίχως βάση. Με άλλα λόγια τους βοηθάς να συμμετέχουν έμπρακτα στον αγώνα του λαού ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο. Διότι αυτό είναι το πλαίσιο της απελευθέρωσης. Η Αρμενοσύνη και ο Ελληνισμός βοηθούν ο ένας τον άλλον και καταφέρνουν να πάνε πιο πέρα ακόμα και από τις συζητήσεις του 1919. Αυτό κι αν είναι υπέρβαση ενός ολόκληρου λαού που γίνεται με κάθε μονάδα συνειδητοποιημένη ότι ανήκει σε μία ομάδα που έχει αποστολή. Και τα βήματα είναι τόσο απλά που δεν υπάρχει δικαιολογία για την απραξία. Το παράδειγμα υπάρχει, το ίδιο και η στρατηγική.

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΓΡΟΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ

Απόφαση Ανθρωπότητας

Ν. Λυγερός

Η επιλογή της 9 Δεκεμβρίου για την επέτειο όλων των Γενοκτονιών είναι απόφαση Ανθρωπότητας. Βέβαια σε πρακτικό επίπεδο η απόφαση πάρθηκε μετά από τη πρωτοβουλία της Αρμενίας και αυτό δείχνει ότι η αρμενοσύνη αποτελεί αιχμή του δόρατος για τον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με την έννοια της Γενοκτονίας. Αλλά είναι μία απόφαση που συνεχίζει το έργο του R. Lemkin που επινόησε την έννοια της Γενοκτονίας για να χαρακτηρίσει το απίστευτο. Είναι ταυτόχρονα και μία θεμελιακή πρακτική για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Το σημαντικό είναι ότι η υλοποίηση προήλθε από τα Ηνωμένα Έθνη και ότι συνολικά 84 κράτη επέλεξαν να υπερψηφίσουν αυτή τη σημαντική κι ανθρώπινη απόφαση. Με άλλα λόγια δεν πρόκειται για κάτι το τοπικό που αφορά μόνο και μόνο μερικές κοινωνίες, αλλά για κάτι το γενικό που είναι ικανό να επηρεάσει και τους επόμενους ανθρώπους κι όχι μόνο τους τωρινούς, διότι πρόκειται για έργο με ίχνος στον Χρόνο. Και με αυτήν την έννοια είναι σημαντικό ως βήμα για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Τώρα θα πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστή αυτή η ημερομηνία έτσι ώστε να αξιοποιηθεί για πρώτη φορά από την επόμενη 9 Δεκεμβρίου, όπου και να είμαστε, για να ξέρουν όλο και περισσότεροι ότι ο αγώνας για τις αναγνωρίσεις των Γενοκτονιών και την ποινικοποίηση των αρνήσεων, δηλαδή την απαγόρευση της βαρβαρότητας δεν είναι ένα θέμα τοπικιστικό αλλά ανθρώπινο που μας αφορά όλους από τη στιγμή που ανήκουμε στην Ανθρωπότητα.

http://www.lygeros.org/articles?n=21724&l=gr