Το φαινόμενο του συναγωνισμού πυρομανών στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Του Μιχαήλ Στυλιανού 18-10-15
Δεν είναι περίεργο ότι την ώρα που στο εσωτερικό της χώρας αναμένεται να ξεσπάσει ο Αρμαγεδδώνας, όταν στην περιοχή μας ο κόσμος φλέγεται και γυρίζει ανάποδα και περισσότερο από ποτέ η πατρίδα μας αποκαλύπτεται απόλυτα μόνη –«έθνος ανάδελφον»- τρείς αχαλίνωτοι νεαροί λύκοι ξαμολήθηκαν να τα κάνουν ρημαδιό και στη Νέα Δημοκρατία;
Δεν πρέπει να βάζει σε σκέψεις κάθε φρόνιμο Έλληνα πατριώτη, ανεξαρτήτως πολιτικής καταγωγής και συμπαθειών, το φαινόμενο αυτού του συναγωνισμού των πυρομανών, στο μόνο προσιτό καταφύγιο της Δημοκρατίας, όταν το κυβερνών κόμμα της τραβεστί αριστεράς (και με στολή παραλλαγής τώρα) κινείται, από το καραγκιοζιλίκι, στον διαφαινόμενο εσωτερικό πανικό και στην τραγωδία της λαϊκής εξέγερσης και του χάους;

Τι μπορεί άραγε να υποκινεί αυτούς τους βουλιμικούς γιάπηδες της πολιτικής, να εξορμούν για το κυβερνείο του σκάφους, με το οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής-της-εθνικής-ενότητας επανέφερε τη χώρα στη δημοκρατική σταθερότητα και στην οδό της ανόρθωσης; Οι δύο αυτοπροβάλλονται ως «αντί-Τσίπρες», φορείς κομματικής ανανέωσης και κατάκτησης της εξουσίας, ο τρίτος έχει αναδειχθεί ως ο κραυγαλέος Λεωνίδας του Χόλυγουντ στις κοκορομαχίας των τηλεοπτικών «πάνελ».

Και τους τρείς διακατέχει τόσο επικίνδυνη εγωπάθεια, λυσσαλέα δίψα εξουσίας, έλλειψη πολιτικού αισθητηρίου και πατριωτικών αναστολών, ώστε να περιτρέχουν μια χώρα-ψυχολογικό ερείπιο, μετά από τρείς εκτρωματικές εκλογές και πεντάχρονη θανατερή πολιορκία και να αναστατώνουν ένα καθημαγμένο και παραζαλισμένο λαό, ψηφοθηρώντας ασύστολα, με υπερατλαντικές μεθόδους προπαγάνδας και ψυχολογικού επηρεασμού.
Αυτά δε ακριβώς όταν μια κυβέρνηση ταχυδακτυλουργών και αλχημιστών διεκπεραιώνει, με «νόμους σκούπα», ξενόφερτες συνταγές αποτελειωμού της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και εθνικού βίου, δηλαδή όταν ιδιαίτερα απαιτείται η ανασχετική δύναμη μιας στιβαρής αντιπολίτευσης, υπό σοβαρή και σεβαστή ηγεσία -όχι πλειάδα οιστρηλατημένων μνηστήρων σε διαγωνισμό καλλιστείων.

Οι τρείς επίδοξοι κομματικοί σωτήρες προβάλλονται ο καθένας ως ο ενδεικνυόμενος μονομάχος για να αναμετρηθεί με τον Τσίπρα για να τον διαδεχθεί. Απευθύνονται δηλαδή στα ταπεινότερα ένστικτα της εκλογικής πελατείας: στην ελπίδα του ψηφοφόρου να συμμετάσχει με κάτι στο φαγοπότι της εξουσίας. Αποκαλύπτουν έτσι πως λειτουργούν με την νοοτροπία του γιάπη πολυεθνικής επιχείρησης, όχι με την υψηλή φιλοδοξία αναβάθμισης του ήθους της πολιτικής και των κριτηρίων επιλογής του πολίτη.
Νέοι, αλλά πρόωρα βεβαρημένοι με τα σακατηλίκια του κυνισμού και της φθοράς της γεροντικής ηλικίας ,αποδεικνύονται κατώτεροι της ποιότητας του κόσμου που τους εψήφισε…

Η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας πήρε την κατηφόρα της παρακμής ακριβώς από τότε που επιδόθηκε στην αναζήτηση του «αντι-Αντρέα», στην εναλλαγή διαδόχων του Καραμανλή. Τον κατήφορο ανέκοψε ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος όμως απέτυχε στην επιλογή συνεργατών και συμβούλων -με την εξαίρεση Μολυβιάτη. Ο Σαμαράς -που εξελέγη ως αποτρεπτικό Ντόρας- αποδείχθηκε υπερδεξιά έκδοση Τσίπρα -με την δική του εκδοχή Παπά στον εγκέφαλο και την ίδια έλλειψη έρματος και αισθήματος εθνικής ευθύνης και περηφάνιας.

Αυτού του αισθήματος εθνικής ευθύνης και εθνικής περηφάνιας, ως κυρίαρχου χαρακτηριστικού του ηγέτη, έχει προπάντων σήμερα ανάγκη ο τόπος -και επομένως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το σοβαρότερο –μέχρι πριν λίγες μέρες- στη σημερινή βουλή. Ως τέτοιο το προέβαλε, αυτή τη σύντομη περίοδο της μεταβατικής ηγεσίας του, ο κ. Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που και προηγουμένως, ως πρόεδρος της Βουλής, είχε επιδείξει νηφαλιότητα, σωφροσύνη και κρίση - στοιχεία που, συνοδευόμενα από άνεση λόγου, ετυμολογία και χιούμορ, με το παράστημα σε επίμετρο, συνιστούν δυσεύρετα σήμερα χαρακτηριστικά του ηγέτη.

Ο κ. Μεϊμαράκης παρέλαβε προ δεκαμήνου την Ν.Δ. σε ελεύθερη πτώση -ηθική και πολιτική- και πέτυχε να εμπνεύσει και επανασυσπειρώσει το σκορποχώρι αποκαρδιωμένων και εν πολλοίς αηδιασμένων οπαδών και να την στυλώσει στη θέση του μόνου σταθερού σήμερα πυλώνα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο άνθρωπος εμπνέει εμπιστοσύνη. Και εμπνέει εμπιστοσύνη ότι ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές των εθνικών αναγκών περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Οι προσδιορισμοί αριστερά- δεξιά στην πολιτική είναι πλέον ξεπερασμένοι από την καλπάζουσα ιστορία. Όσοι επιμένουν σ’ αυτούς, απλώς εμπορεύονται παλαιοημερολογίτικες αγκυλώσεις. Δεν έχουν καμιά σχέση με ό, τι αναμετράται και ότι διακυβεύεται στην εποχή μας. Την εποχή του διαχωρισμού «των τάξεων» ανάμεσα στο υποχείριο 99% και στο κυρίαρχο Ι% -εποχή της αιματηρής αναμέτρησης πολιτισμών…

Σ’ αυτό το διαμορφούμενο παγκόσμιο πλαίσιο μόνη –πύρινη- διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στην έγνοια για την –πάση θυσία- διαφύλαξη του έθνους-κράτους μας, ως μοναδικού πλαισίου ασφαλείας της ζωής, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του λαού μας, ή, αλλιώς, στην εγκατάλειψη της άμυνάς μας στον οδοστρωτήρα της σχεδιαζόμενης παγκόσμιας δουλοπαροικίας. Το δίλημμα πια είναι ανάμεσα στον πολιτισμό και στην βαρβαρότητα…

Αυτή η έγνοια υπαγορεύει –σε όποιον την συμμερίζεται- την καταδίκη των τριών γιάπηδων της πολιτικής, ανεγκέφαλων ζηλωτών του Τσίπρα, και την ελπίδα ότι, για το καλό της πατρίδας και του λαού μας, οι ψηφοφόροι του δίφραγκου, θα επιλέξουν τον εθνικά αξιόπιστο κ. Μεϊμαράκη για ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Πηγή: Το Παρόν