Η Μαρίν Λε Πεν ως Πρώτο Κόμμα της Γαλλίας και ο Τσίπρας ως νεκροθάφτης της Ελλάδας

του Μιχαήλ Στυλιανού

Περισσότερο από το ίδιο το γεγονός της εντυπωσιακής νίκης του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία, εντυπωσιάζει τον σκεπτόμενο παρατηρητή το πόσο φαίνεται αυτό να θορύβησε τους πολιτικούς σχολιαστές στην Ελλάδα -μια χώρα στο ικρίωμα του αργού, εξευτελιστικού βασανισμού, μέχρι θανάτου.

Την ώρα της επιψήφισης (από 153 αμφιδέξιους φτασμένους) και νέων «προαπαιτούμενων» ακρωτηριασμών, του στιγματισμού της χώρας από τη γερμανική πρεσβεία και Τύπο ως ακυβέρνητης πολιτείας, του περίπλου τουρκικών πολεμικών έξω από τον ναύσταθμο, της Σκοπιανής απώθησης χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων για καταυλισμό στην Αθήνα και της αναμονής γερμανικού στρατού για την αστυνόμευση των συνόρων, η σημερινή Ελλάδα της πολιτικά ορθής σκέψης ανησυχούσε για τη σαρωτική νίκη της Μαρίν Λε Πεν!

Στις συζητήσεις που άναψαν στους κύκλους ματαιολογίας της ΕΡΤ και άλλων δημοφιλών καναλιών, η στερεότυπη τελευταία ερώτηση του διευθύνοντος στους ειδήμονες ήταν:

Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για εμάς;

Ιδού μια άριστη προσφορά έμπνευσης στο ταλέντο ενός Σάμουελ Μπέκετ, για έργο συνέχειας του...
«Περιμένοντας τον Γκοντό»…

Στην πεζότερη αναζήτηση των συντελεστών της ανόδου του Εθνικού Μετώπου στη θέση πρώτου κόμματος στη Γαλλία, οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού και η πλημμυρίδα μουσουλμάνων προσφύγων στην Ευρώπη είχαν την εμφανή προτίμηση από τους θιασώτες της κυβερνώσας «αριστεράς». Περισσότερο τολμηροί εξερευνητές αναφέρονταν και στην νεοφιλελεύθερη σύνθλιψη χαμηλότερων και μικρομεσαίων, από την σοσιαλιστική κυβέρνηση του συμπαραστάτη μας Φρανσουά Ολάντ. Μερικοί ειδότες αναφέρονταν και στα τριτοκοσμικά γκέτο κάποιων εκατομμυρίων απροσάρμοστων Γάλλων-εισαγωγής από βορειοαφρικανικές πρώην αποικίες –ένα πολυσύνθετο δυσεπίλυτο γαλλικό πρόβλημα.

Κανείς όμως δεν αναφέρθηκε στον παράγοντα Τσίπρας -και στη πανευρωπαϊκή διαπόμπευση της «Αριστερής» πρότασης, από τους εξωμότες του ελλαδικού αντιμνημονιακού συναγερμού- για την κατάρρευση της γαλλικής Αριστεράς και την μετανάστευση της μάζας των παραδοσιακών οπαδών της στις τάξεις του Εθνικού Μετώπου.

Η ελλαδική κηλίδα της Αριστεράς

Ωστόσο οι καταλυτικές συνέπειες της προδοσίας της γαλανόλευκης σημαίας του αγώνα που είχε απλωθεί σε μεγαλειώδη πανευρωπαϊκή κινητοποίηση εναντίον της αντικοινωνικής γερμανοκρατίας, είχαν προαναγγελθεί από την μεθεπομένη του πραξικοπήματος της παρέας του Τσίπρα, με την απαγωγή και τον βιασμό του δημοψηφίσματος. Γάλλοι, Βέλγοι, Βρετανοί και Αμερικανοί σχολιαστές, που είχαν παρακολουθήσει με φιλελληνικό πάθος την ευρωπαϊκή άνθηση αυτού του αγώνα, είχαν -αηδιασμένοι- προβλέψει τις ευρωπαϊκές, αν μη και διεθνείς, συνέπειες της ταπεινωτικής λιποταξίας της ηγεσίας του, στην Αυλή της Φράου Μέρκελ:

Η κατάρρευση των Ποντέμος στην Ισπανία και η υπεροχή των ποταμoειδών Ciudadanos αποτέλεσε το πρώτο ηχηρό μήνυμα. Πριν οκτώ μέρες, όλες οι περιφέρειες της βαριάς και ελαφράς βιομηχανίας και ανεργίας της Γαλλίας και τα εναπομένοντα ερείσματα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο Παρίσι όσο και μεσοαστικές περιφέρειες στην Αλσατία και στο Νότιο Γαλλία, πέρασαν στο Εθνικό Μέτωπο: Εργάτες, άνεργοι, χαμηλόμισθοι και η νεολαία σε εντυπωσιακά ποσοστά, υπερψήφισαν Εθνικό Μέτωπο.

Αναφερθήκαμε στο παράγοντα-Τσίπρας ως ουσιώδη παράλειψη στην αναφορά των συντελεστών τουλάχιστον της μαζικής μετάστασης αριστερών μαζών στο στρατόπεδο του Εθνικού Μετώπου. Επειδή ο θεατρινισμός του κυβερνώντος την Ελλάδα θιάσου ανατίναξε -εκτός από τα υπόλοιπα αξιοπιστίας του αριστερού λόγου- και την ίδια την έννοια των επιθέτων «Αριστερά» και «Δεξιά», που μένουν τώρα κενά ουσίας στη διαφημιστική ρητορική των κομματικών επιχειρήσεων.

Η χρεωκοπία της πολιτικής ετικέτας

Στην παρούσα Οργουελιανή επικράτηση του σκοταδιστικού ανασκολοπισμού των εννοιών, ο χαρακτηρισμοί ακροδεξιός, φασίστας, εθνικιστής, συνωμοσιολόγος, τρομοκράτης έχουν αντικαταστήσει σε χρηστικότητα τους κομμουνιστής, εθνοπροδότης, εαμοβούλγαρος, πράκτορας. Και όπως η ουσία των χαρακτηρισμών έχει, συν τω χρόνω, μεταπηδήσει από τους μεν εις τους δε και δεν παύει μετακινούμενη ως εκκρεμές η χρηματιστηριακός δείκτης, οι λαοί έχουν γίνει -στην πύρινη εμπειρία τους- σοφότεροι, τείνουν να απορρίπτουν παρόμοιες ετικέτες στον σκουπιδοφάγο και να τοποθετούνται εμπειρικά κατά την καθαρότητα του λόγου, την συνέπεια των πράξεων, σε συσχετισμό με την βιούμενη πραγματικότητα.

Και ο έχων ώτα ακούειν, και σκέψη ελεύθερη από κομματικές αγκυλώσεις ή και… αισθητικές αναστολές, δεν μπορεί να μην διακρίνει την καθαρότητα και τη συνέπεια όπως και την επιβλητική λογική δομή του λόγου της Μαρίν Λε Πεν, που ξαφνιάζει και κεντρίζει την προσοχή κατ’ αρχήν με την αντίθεσή του προς τον αποκρουστικό λόγο κονσέρβας των επαγγελματιών της πολιτικής. Και με την διάτρηση του θώρακα της προκατάληψης, το περιεχόμενο του μηνύματος αναπόφευκτα γεννά «επαναστατικά» ερωτήματα στον ελεύθερο ερευνητικό νού, όπως:

Είναι Αριστερά το σοσιαλιστικό κόμμα των νέο-αποικιακών εκστρατειών στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή; Και είναι Ακροδεξιά η Λε Πεν που δεν έπαψε να τις καταγγέλλει, πολύ πριν την επίθεση και τη καταστροφή της Λιβύης; Είναι Αριστερή η πιστή προσήλωση στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και είναι Ακροδεξιά η καταδίκη του κανιβαλικού χαρακτήρα του; Είναι Αριστερή η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και των νομοθετικών εξουσιών του εθνικού Κοινοβουλίου σε μίαν ασύδοτη ολιγαρχία των Βρυξελλών, υποταγμένη σε γερμανικές η υπερατλαντικές υπαγορεύσεις; Και είναι Ακροδεξιά η αγωνιστική υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας -του έθνους-κράτους- ως θεμελιώδους προϋπόθεσης της Δημοκρατίας; Είναι Ακροδεξιά αντιδραστική η Μαρίν Λε Πεν και Προοδευτικός και Ανθρωπιστής ο Τζωρτζ Σόρος των ΜΚΟ του εθνομηδενισμού,της παγκοσμιοποίησης και των Ρότσιλντ;

Είναι Αριστερή, Ακροδεξιά, Φασιστική, τί είναι τελικά η ταυτότητα της έγνοιας για την προστασία και διατήρηση των χαρακτηριστικών της πολιτιστικής παράδοσης, των θεσμών και της φυσιογνωμίας της πατρίδας των προγόνων σου; Είναι Ακροδεξιά η αντίθεση και καταδίκη της συστράτευσης στην αμερικανική ψυχροπολεμική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας και του ξενοκίνητου πραξικοπήματος από ακροδεξιούς και ναζιστές στην Ουκρανία; Και είναι Αριστερή η ένθερμη συμμετοχή σε αντιρωσικές κυρώσεις, με αναδοχή βαρύτατου αυτοτραυματισμού στην οικονομία και στην απασχόληση, με την παραβίαση του συμβολαίου για τα δυο ελικοπτεροφόρα και το χαντάκωμα των εξαγωγών στη ρωσική αγορά;

Είναι Ακροδεξιά και καταδικαστέα η Μαρίν Λε Πεν και όταν εγκωμιάζει δημόσια και προβάλλει ως πρότυπο τον αγωνιζόμενο Σύριζα και τους Ποντέμος, και όταν τον φτύνει -μαζί με τον Μελανσόν και πλήθος επιφανών ξένων φίλων της χώρας μας- μετά την λιποταξία του Τσίπρα στην Αυλή της Μέρκελ. Αλλά γιατί οι μάζες των Γάλλων ανέργων, των απειλούμενων μικρομεσαίων, της νεολαίας- με το σκοτεινό μέλλον της ανεργίας, της ανασφάλειας και του φάσματος πυρηνικού ολοκαυτώματος- δεν θα οδηγηθούν στην κάλπη αντιπαραθέτοντας το Γκωλλικό κήρυγμα της Μαριν Λεπέν με το οικτρό θέαμα του ελλαδικού παραδείγματος;

Επειδή «ο πατέρας της αρνήθηκε τον καθιερωμένο αριθμό του εβραϊκού ολοκαυτώματος και δέχθηκε πρόσκληση της Χρυσής Αυγής στην Κέρκυρα», (έχει διαγραφεί από το Εθνικό Μέτωπο και έχει ιδρύσει δικό του κόμμα), «η ίδια αντιτάσσεται στην ομαδική προσευχή μουσουλμάνων στις πλατείες, στην απαγόρευση του σταυρού στα σχολεία και του χοιρινού στα μαθητικά συσσίτια, στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε Ε (ζητάει την έξοδο της χώρας της από την Ε Ε) και τον έλεγχο της μετανάστευσης στη Γαλλία» (με τα έξι εκατομμύρια αναφομοίωτους Μουσουλμάνους) και επειδή «σωστά όσα λέει αλλά θα πράξει τα αντίθετα, αν έρθει στην εξουσία».

Ο πληροφορημένος αντίλογος ανατρέπει όλα αυτά τα επιχειρήματα εκτός του τελευταίου. Στο οποίο η απάντηση είναι α) ότι το σημερινό κήρυγμά της, ανατρεπτικό του συστήματος που μας εξοντώνει, είναι χρήσιμο και ελπιδοφόρο, β) αν αντέχεις με τους κρατούντες, μην ασχολείσαι και γ) το παράδειγμα του Σύριζα-Τσίπρα αποδεικνύει πως η προδοσία και η παγίδευση μπορεί να σούρθει και από κεί που δεν το περίμενες. Και, επί τέλους, όταν σ’ έχουν οι δολοφόνοι στη γωνία, δεν χτυπάς το μόνο χέρι βοήθειας, (αν δεν είσαι βλαμμένο).

Είναι πάντως βέβαιο ότι, στον σημερινό δεύτερο γύρο, το πολιτικό προσωπικό του γαλλικού κατεστημένου θα συνασπισθεί ενώπιον του κινδύνου και το αποτέλεσμα θα παρουσιάσει εικόνα διαφορετική, καθησυχαστική για την πλειοψηφική ακόμη παράταξη της προοδευτικής… σήψης, στο οικείο τοπίο της Ευρωζώνης, της Ε. Ε., της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης. Τα στρατοκρατικά «μέτρα ασφαλείας» δεν αποκλείεται και να βελτιώσουν τελικά τα ποσοστά των σοσιαλιστών του Ολάντ, όταν μάλιστα ο Σαρκοζί τοποθετείται «δεξιότερα της Λε Πεν» -κατά την τρέχουσα πάντοτε πολιτική ρητορική. Άλλωστε η πλειοψηφία των Γάλλων είναι ακόμη στο πρώιμο στάδιο της συγκομιδής των πικρών καρπών του «συνεταιρισμού» με τους Γερμανούς στην ηγεσία -υποτίθεται- της «Ενωμένης Ευρώπης».

Για αργότερα βλέπουμε. Αλλά μην αποκλείετε ο «κίνδυνος Μαρίν Λε Πεν» να προβάλλει αργότερα ως η ιδανική κατάληξη…

από το blog του Πιτσιρίκου»