Ο Τρύφων Αλεξιάδης σε αδιέξοδο - Τι κρύβεται πίσω από τη νομοθετική ρύθμιση, που προστατεύει επίορκους εφοριακούς;

Η επιμονή σε αντισυνταγματικές και αντιλαϊκές διατάξεις δεν συνάδουν με τη λογική της Κυβέρνησης, όπως τουλάχιστον αυτό επικοινωνιακά παρουσιάζεται.

Όμως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο κ. Τρύφωνας Αλεξιάδης, ως Αναπληρωτής Υπουργός των Οικονομικών δεν μπορεί να ξεπεράσει τη συνδικαλιστική του καταγωγή και έτσι θεωρεί με το νομοσχέδιο που έχει φέρει στη Βουλή περί αλλαγών στον Τελωνειακό Κώδικα πως ό, τι είναι υπέρ των εφοριακών είναι και λαϊκή απαίτηση.

Έτσι, προκειμένου να καλύψει όλες τις αμαρτίες των εφοριακών, που μάλιστα κατηγορούνται για παράβαση καθήκοντος ή είναι στα πρόθυρα των ποινικών διώξεων, φέρνει διάταξη, με την οποία και το ύστατο δικαίωμα του φορολογούμενου πολίτη για να επανελεγχθεί η υπόθεσή του, εφόσον προσκομίζει νέα στοιχεία σχετικά με αυτήν, πάει περίπατο …

Πλέον ο πολίτης δεν έχει κανένα δικαίωμα απέναντι στον έλεγχό του εφοριακού. Ή μάλλον το δικαίωμά του αυτό μπορεί να ασκηθεί μόνο με ενδικοφανή προσφυγή, ενώπιον της Επιτροπής για τη διοικητική επίλυση των διαφορών (ΔΕΔ), που απαρτίζεται μόνο από εφοριακούς και ενώπιον των δικαστηρίων, όπου απαιτούνται υπέρογκα χρηματικά ποσά για έξοδα και παράβολα (π.χ. καταβολή του 50% της οφειλής και επιπλέον δικηγορικές αμοιβές και δικαστικά έξοδα).

Δε συζητάμε καν το ότι μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή του είναι σαφές ότι δεν θα έχει φορολογική ενημερότητα, ενώ παράλληλα πιθανότατα θα του έχει επιβληθεί δέσμευση των λογαριασμών του κλπ.

Σημειωτέον πως προκειμένου να ολοκληρωθεί δικαστικά μια υπόθεση χρειάζονται κατά μέσο όρο από 4 έως 10 χρόνια. Αντίθετα, ο εφοριακός που έκανε έναν κακό έλεγχο σε μια επιχείρηση, μένει στο απυρόβλητο και βεβαίως στο ανέλεγκτο. Επίσης του λύνονται τα χέρια για άνετη πλέον εμπλοκή σε διαφθορά και εκβιαστική παρασυναλλαγή.

Πιο συγκεκριμένα, αν ο έλεγχος που πρόκειται να κάνει ο εφοριακός στηριχτεί σε στοιχεία «της επιλογής του» πιθανότατα η ελεγχόμενη επιχείρηση να οδηγηθεί σε υπέρογκα πρόστιμα, ενώ την ίδια στιγμή ο πολίτης (επιχείρηση) θα είναι ανήμπορος να αντιδράσει, προκειμένου να περιληφθούν στον έλεγχο τα «ηθελημένα ξεχασμένα» αυτά στοιχεία, που μάλιστα προτείνονται από τον ίδιο και προσκομίζονται μαζί με την αίτησή του για επανέλεγχο!!!

Και τίθεται το κάτωθι οξύμωρο σχήμα:
Ο φορολογούμενος – πολίτης δεν μπορεί να δικαιωθεί αν με αίτησή του ζητά επανέλεγχο, παρά μόνο αν ζητά επανέλεγχο για να επιβληθεί περισσότερος φόρος από αυτό που του επιβλήθηκε κατά τον πρώτο έλεγχο.

Τι μένει λοιπόν στον πολίτη;;; Να συνδιαλλαγεί με τον εφοριακό για να «πέσει στα μαλακά».
Τι μένει στον εφοριακό ;;; Να μη δέχεται (ή μάλλον να δέχεται επιλεκτικά) τα στοιχεία που του προσκομίζει ο φορολογούμενος πολίτης και έτσι να τον οδηγεί ο ίδιος να του προτείνει την παρασυναλλαγή …

Και βέβαια ο εφοριακός, εξοπλισμένος με το νέο νομικό οπλοστάσιο της απόλυτης προστασίας του από οποιαδήποτε προσβολή του αποτελέσματος του ελέγχου του να «παίζει το βαρύ πεπόνι» και να ανεβάζει ήσυχος το «κασέ» του μπροστά στον ανήμπορο και χωρίς προστασία φορολογούμενο – πολίτη.

Τι λοιπόν είναι αυτό που ο κ. Τρύφωνας Αλεξιάδης προσδοκά από αυτό το νομοσχέδιο;;; Πολλά ακούγονται. Μήπως έχει άλλους σκοπούς με αυτήν τη ρύθμιση και τελικά πετύχει άλλους;;;

πηγή