Η κατάρρευση της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς

του Απόστολου Διαμαντή

Σύμφωνα με χθεσινή δημοσκόπηση στη Γαλλία, για τις προεδρικές εκλογές την επόμενη άνοιξη, ο εκπρόσωπος των Γάλλων σοσιαλιστών, όποιος και αν είναι, είτε ο Ολάντ, είτε ο Μακρόν, είτε άλλος, θα ερχόταν τρίτος, πίσω από την Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Μετώπου και τον Αλαίν Ζιπέ, που είναι ο πιθανότερος υποψήφιος από την πλευρά των γκωλικών. Η δημο-σκόπηση αυτή επιβεβαιώνει την κατάρρευση των Γάλλων σοσιαλιστών, οι οποίοι σε εθνικό επίπεδο είναι ζήτημα εάν φτάνουν το 20%, ενώ οι Γάλλοι αριστεροί του Μελανσόν φυτοζωούν σταθερά γύρω στο 10%.

Στην Ιταλία το κόμμα του Ματέο Ρέντσι παραπαίει επίσης, είναι τρίτο, πίσω από την δεξιά και τον Πέπε Γκρίλο, ενώ και στην Ισπανία πρώτη δύναμη εξακολουθεί να παραμένει η δεξιά του Ραχόϊ και στην Ελλάδα η κεντροδεξιά προηγείται καθαρά σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Για την Μεγάλη Βρετανία που ήδη έφυγε από την ΕΕ δεν υπάρχει καν θέμα, διότι οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι κυριαρχούν απολύτως, ενώ στην Γερμανία, παρά την πτώση των χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ, συνολικά η δεξιά, με το AfD και τους συντηρητικούς Βαυαρούς συμμάχους της Μέρκελ βρίσκονται μακράν του Γκάμπριελ, που επίσης χάνουν συνεχώς δυνάμεις, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων τοπικών εκλογών. Το όλο σκηνικό συμπληρώνει η πλήρης επικράτηση της δεξιάς και της ακροδεξιάς σε όλη σχεδόν την κεντρική Ευρώπη και η ταυτόχρονη ανοδική τάση των Αμερικανών ...
ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι μάλιστα με τον Τραμπ έχουν περάσει καθαρά σε ακροδεξιές θέσεις και ετοιμάζονται να μπουν στον Λευκό Οίκο.

Πρόκειται επομένως για παγκόσμια τάση επιστροφής των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, καθώς η κεντροαριστερά διεθνώς έχει ταυτιστεί με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική ελίτ και τις πολιτικές της προτεραιότητες, που είναι η πλήρης απελευθέρωση των αγορών και η κατάργηση των εθνικών κρατών. Μια ιδιότυπη συμμαχία των διεθνιστών του κεφαλαίου και της αριστεράς κυριάρχησε παγκοσμίως, αλλά τώρα απέρχεται.

Η νέα συντηρητική έχει τα εξής χαρακτηριστικά: 1) Φιλελευθερισμός στο οικονομικό πεδίο, δηλαδή νεοφιλελευθερισμός, οποίος συνδυάζεται με κοινωνικό και πολιτικό συντηρητισμό, κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι η λεγόμενη "ταυτοτική" επανάσταση, δηλαδή η επιστροφή στις εθνικές αξίες, στις αξίες της παράδοσης που πηγάζουν από τις σταθερές των εθνικών πολιτισμών, γλώσσα, θρησκεία, ιστορική συνείδηση. 2) Αμφισβήτηση των υπερ-εθνικών συσσωματώσεων, όπως της ΕΕ και των κανόνων της, κυρίως στο ζήτημα της ελεύθερης διακίνησης προσώπων και εμπορευμάτων. Τούτο σημαίνει πως η βέβαιη επικράτηση των γάλλων γκωλικών την άνοιξη, οι οποίοι θα λειτουργούν υπό την πίεση του Εθνικού Μετώπου, θα ενισχύσει τις τάσεις προστατευτισμού στην οικονομία, την αμφισβήτηση της συμφωνίας του Δουβλίνου και της Σέγκεν και γενικώς την πλήρη επικράτηση της λογικής των εθνικών κρατών.

Ήδη, τόσο ο Σαρκοζί, όσο και ο Ζιπέ τονίζουν συνεχώς πως η ΕΕ δεν είναι ενιαίο κράτος αλλά ένωση ελεύθερων και ανεξάρτητων εθνικών κρατών και ότι δεν πρέπει να κυριαρχεί η ευρωπαϊκή αλλά η εθνική διάσταση μέσα στην Ένωση. Πρόκειται για πλήρη επιστροφή της λογικής του βάρδου του πατριωτισμού Ντε Γκωλ, ενόψει βεβαίως της τεράστιας πολιτικής πίεσης που ασκεί η γαλλική ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου. Το ενδιαφέρον στοιχείο εδώ είναι πως η πολιτική ρητορική της Λεπέν εδράζεται πρωτίστως πάνω στην ανάγκη υπεράσπισης των αρχών και αξιών της γαλλικής rebublique, δηλαδή της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου της Γαλλικής Επανάστασης, την κυριαρχία δηλαδή της Εθνοσυνέλευσης, της Γενικής Βούλησης, των αποφάσεων δηλαδή του έθνους που συνέρχεται σε σώμα, έναντι κάθε άλλης αρχής, δηλαδή έναντι της ΕΕ.

Τα δύο αυτά πολιτικά χαρακτηριστικά των ανερχόμενων παγκοσμίως συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, συνδυάζονται βεβαίως με την επίσης παγκόσμια οικονομική κρίση, καθώς διευρύνεται -ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας των τραπεζικών ελίτ έναντι του παραγωγικού κεφαλαίου- η αντίθεση πόλης και χωριού, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Οι αγροτικοί πληθυσμοί, αλλά και οι πληθυσμοί των μικρών επαρχιακών πόλεων, όλο και περισσότερο απομακρύνονται από τους πληθυσμούς των μεγαλουπόλεων, καθώς δεν αναγνωρίζουν πλέον τον εαυτό του μέσα σ΄ αυτό το υπερεθνικό οικονομικό μόρφωμα που λαμβάνει αποφάσεις για λογαριασμό τους.

Το brexit ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της αντίθεσης, ενώ και η απαίτηση για πλήρη έλεγχο των εθνικών συνόρων έναντι της απαίτησης της διεθνούς τραπεζικής ελίτ να αρθούν όλα τα εμπόδια στην διακίνηση προσώπων, εδράζεται ακριβώς πάνω στην ίδια πολιτική απαίτηση της επαναφοράς του προστατευτικού εθνικού πλαισίου. Η Αγγλία άρχισε ήδη την κατασκευή τεράστιου τείχους στο Καλαί, ώστε να εμποδίσει τις παράνομες ροές των μουσουλμανικών πληθυσμών που έχουν καταλάβει την γαλλική περιοχή. Δεν είναι τυχαίο πως βασικός αντίπαλος αυτής της τάσης επιστροφής των εθνικών κρατών είναι ο Τζωρτζ Σόρος και η οργάνωσή του Ανοιχτή Κοινωνία. Η αντίθεση λαμβάνει χαρακτηριστικά ενιαίας και παγκόσμιας πολιτικής τάσης, που θα επηρεάσει και την Ελλάδα, καθώς η χώρα μας είναι η μόνη παγκοσμίως που δεν έχει κανέναν συνοριακό έλεγχο και επιμένει να δέχεται ελεύθερα τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που εισβάλλουν στο έδαφός της.

Όπως εξελίσσονται τα πράγματα αυτή τη στιγμή, μέσα στην επόμενη διετία σε όλη σχεδόν την ΕΕ θα έχουν κυριαρχήσει πολιτικά οι κεντροδεξιές δυνάμεις, ενώ οι αμιγώς αντιευρωπαϊκές δυνάμεις θα επηρεάζουν αποφασιστικά την κυβερνητική ατζέντα τους, εάν δεν συμμετέχουν κιόλας στο κυβερνητικό σχήμα. Η Ελλάδα εδώ είναι μια ιδιομορφία, καθώς ο υπερβολικά μεγάλος δημόσιος τομέας, που πλήττει ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, υποχρεώνει την κεντροδεξιά να ακολουθήσει νεοφιλελεύθερες πρακτικές, που ήδη βεβαίως εισάγονται και από την κυβέρνηση Συριζα και συνιστούν επιπλέον μνημονιακή υποχρέωση.

Το μόνο ζήτημα που μένει σε εκκρεμότητα είναι η πλήρης επικράτηση της συντηρητικής κοινωνικής και πολιτικής ατζέντας και η ενίσχυση όλων των εθνικών αντιπροσωπευτικών θεσμών, που στην Ελλάδα του μνημονίου έχουν πλήρως καταρρεύσει, καθώς και η ενίσχυση της εθνικής εκπαίδευσης, της οποίας ο ελληνικός χαρακτήρας συνεχώς αποδυναμώνεται.

από το «tvxs.gr»