Νέο-Οθωμανικό Ναυάγιο στο Ναρκοπέδιο της Συρίας Eκπαίδευση Ερντογάν σε Ρωσικό Σωφρονιστήριο

Με τίτλο: «Την ΄Ιδια Μέρα, Ένα Χρόνο Μετά, η Ρωσία Παίρνει Εκδίκηση και Σταματά την Τουρκία στη Βόρειο Συρία»
το πιο κάτω άρθρο του Εlijah Magnier, πολύπειρου μελετητή/αναλυτή των πολιτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, ξεμπερδεύει το νήμα των γεγονότων στη Συρία και ρίχνει φως στον σκοτεινό θάλαμο των τούρκο-ρωσικών σχέσεων και –έμμεσα- στο αντικείμενο των δύο -σε ένα τριήμερο- πρόσφατων τηλεφωνικών συνομιλιών Πούτιν-Ερντογάν. Ανάγνωσμα ελκυστικό, με την αποκάλυψη άγνωστων στοιχείων, είναι ταυτόχρονα χρήσιμο βοήθημα υπευθύνων, για την συναγωγή συμπερασμάτων -δια της αναγωγής σε παρόμοιες καταστάσεις. Για το άξιο της προσοχής του αναγνώστη απόδειξη είναι η υιοθέτηση και προβολή του από το ρωσικό διαδικτυακό όργανο «Russia Insider”. Iδού τι γράφει:

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

«Στις 24 Νοεμβρίου 2015 η Τουρκία κατέρριψε ένα ρωσικό αεροπλάνο Σουχόϊ 24 επάνω από τα σύρο-τουρκικά σύνορα, προκαλώντας τον θάνατο ενός των δύο πιλότων που έπεφταν με αλεξίπτωτο. Την ίδια μέρα, ένα χρόνο μετά, ένα συριακό αεροπλάνο έπληξε μια τουρκική στρατιωτική αυτοκινητοπομπή, δυο χιλιόμετρα από την συριακή πόλη Αλ-Μπαμπ, σκοτώνοντας τρείς Τούρκους στρατιώτες. Η τουρκική επιθετική ενέργεια εναντίον της Ρωσίας είχε ακολουθήσει την καταστροφή εκατοντάδων γεμάτων βυτιοφόρων, που χρησιμοποιούσαν οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους για στο εμπόριο συριακού και ιρακινού πετρελαίου με την Τουρκία.

Η δράση της Συριακής Αεροπορίας συνδέεται άμεσα, συντονίζεται και παίρνει τις διαταγές της από ένα κοινό κέντρο επιχειρήσεων υπό έναν Ρώσο στρατηγό, έτσι ώστε να αποφεύγονται επεισόδια με φιλικά πυρά. Η Ρωσία συντονίζει το μέγιστο της εναέριας κυκλοφορίας με τη δράση της συμμαχικής των Αμερικανών αεροπορίας στη Συρία για τον ίδιο λόγο. Η Ρωσική διοίκηση έχει την αποστολή της προστασίας των χερσαίων και ναυτικών δυνάμεών της με κάλυψη αεροπορική και πυροβολικού σε διάφορες πόλεις και τοποθεσίες της συριακής επικράτειας.

Κατά συνέπεια κάθε αεροπορική επίθεση, αναγνωριστική πτήση, ή αποστολή ιπταμένου ρομπότ πρέπει να συμφωνηθεί και εγκριθεί προτού απογειωθεί οτιδήποτε. Ο Σύρος υφυπουργός των Εξωτερικών Φαϊσάλ αλ-Μιγκντάντ είχε δηλώσει ξεκάθαρα: « Αυτό το συμβάν σημειώθηκε επί συριακού εδάφους. Η Τουρκία μόνο τον εαυτό της μπορεί να θεωρεί υπεύθυνο.

Αλλά γιατί στη Συριακή πόλη αλ-Μπαμπ;

Όταν η Τουρκία κατέρριψε το ρωσικό τζετ αποζητούσε να ταπεινώσει τη Ρωσία και να την εξώσει από την ζώνη επιρροής της, ξέροντας ότι η Μόσχα θα σκεφτόταν προσεκτικά προτού προχωρήσει σε πλήρη στρατιωτική κλιμάκωση με την ΄Αγκυρα. Την ίδια μέρα ο Ερντογάν έτρεξε στο ΝΑΤΟ για καταφύγιο και προστασία. Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν περιόρισε την αντίδρασή του στο να πλήξη σκληρά τα ισλαμικά πιόνια της Τουρκίας στη Συρία, να της επιβάλει σειρά οικονομικών κυρώσεων και να ενισχύσει την επιθετική στήριξή του στον Σύρο πρόεδρο ΄Ασαντ. Συμφώνησε να βοηθήσει τον συριακό στρατό να ανακαταλάβει το Χαλέπι και αποφάσισε να στηθεί και αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ με κάθε κόστος στο Μπιλάντ αλ-Σαμ. Ο Πούτιν έκρινε την ενέργεια του Ερντογάν όχι λάθος υπολογισμό, αλλά πολεμική ενέργεια συντονισμένη με τις ΗΠΑ.

΄Εκδηλα ήταν δυο χαρακτηριστικά στοιχεία:
1.-Η Ρωσία συντονίζει την εναέρια κυκλοφορία με τις ΗΠΑ, πληροφορώντας τη στρατιωτική διοίκηση για το πρόγραμμα και την παρουσία της σε δεδομένες περιοχές.
2.-Απαιτήθηκαν μόνο 17 δευτερόλεπτα στην Τουρκική αεροπορία για να δει το ρωσικό Σουχόϊ 24 στα σύνορα, να ζητήσει οδηγίες από την διοικητική αλυσίδα και από αυτή στην ανώτατη πολιτική ηγεσία, για να εκτοξευθεί ο εναέριος πύραυλος. Αυτό είναι ρεκόρ για στρατιωτικά μέτρα, αλλά αδύνατο να επιτευχθεί εκτός εάν είχαν δοθεί από πολύ πριν οι σχετικές διαταγές.

Μολαταύτα, η νύχτα του πραξικοπήματος στην Τουρκία επέτρεψε στη Ρωσία ν’ ανταποδώσει το χτύπημα στις ΗΠΑ, ειδοποιώντας τον Ερντογάν -μέσω του Ιράν- για το σχέδιο δολοφονίας του. Το οίκημα όπου περνούσε τις διακοπές του επρόκειτο να βομβαρδιστεί. Αλλά τα 30 λεπτά που προηγήθηκε η προειδοποίηση έφτασαν για να σώσουν τη ζωή του Ερντογάν και οδήγησαν στην αποτυχία του πραξικοπήματος, που θα επυροδοτείτο από την αεροπορική βάση του Ινσιρλίκ, όπου εδράζονται Αμερικανοί αξιωματικοί. Ο Τούρκος πρόεδρος έμμεσα κατηγόρησε την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία στη συνέχεια κατήγγειλε την τουρκική αντίδραση με την φυλάκιση των περισσότερων αμερικανόφιλων αξιωματικών.

Το γεγονός αυτό αναθέρμανε τις τούρκο-ρωσικές σχέσεις που είχαν ψυχρανθεί δραματικά. Στα μάτια του Πούτιν, οι Αμερικανοί, όχι ο Ερντογάν, πλήρωσαν το τίμημα (αν και όχι στο ακέραιο) της συμμετοχής τους στην κατάρριψη του Σουχόι 24.

Η Τουρκία ανταποκρίθηκε στη χάρη της Ρωσίας, ανακαλώντας χιλιάδες πολεμιστές από το Χαλέπι στα σύνορα, προκειμένου ν’ αρχίσει στρατιωτική επιχείρηση για την ματαίωση αμερικανικού σχεδίου διαίρεσης της Συρίας με τη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους, από την Αλ-Χασάκα στα βόρειο-ανατολικά, στο Αφρίν στα νότιο-δυτικά.

Η ματαίωση του αμερικανικού σχεδίου εξυπηρετούσε:
1.- Την Τουρκία, εμποδίζοντας την δημιουργία κουρδικού κράτους κατά μήκος των συνόρων της. Τέτοιο κράτος, εκτός από την πολύχρονη σύγκρουση της Τουρκίας με τους Κούρδους, επιπλέον θα ματαίωνε το τουρκικό όνειρο της προσάρτησης τμήματος της Συρίας ή της εγκαθίδρυσης της επιρροής της στη Δαμασκό στο τέλος του πολέμου.
2.-Την Ρωσία που ήθελε να ανταποδώσει στις ΗΠΑ το χτύπημα με το Σουχόϊ 24. Η Ρωσία αποβλέπει να εδραιώσει μια μακράς διάρκειας βάση στη Συρία, χωρίς να έχει να μοιράζεται την επικράτεια με τον Αμερικανό αντίπαλο. Επομένως η ενότητα της Συρίας έχει καταστεί πολύτιμη για τον Πούτιν.
3.-Η Δαμασκός ήταν ευτυχής να δώσει ένα μάθημα στους Κούρδους με τα γεγονότα της Χασάκα. Η κυβέρνηση της Συρίας είχε πάντοτε καλές σχέσεις με τους Κούρδους που υπεράσπιζαν τις πολιορκημένες συριακές πόλεις Χαλέπι, Νούμπλ και Ζάχρα.
Όμως η αμερικανική πίεση στους Κούρδους ήταν ισχυρότερη από τις παραδοσιακές καλές σχέσεις τους με τη Δαμασκό.
Αλλά και οι Κούρδοι, ως μειονότητα, είχαν ανέκαθεν το όνειρο, μιας ομόσπονδης οντότητας.

Όλα τα παραπάνω συναποτέλεσαν ένα ευνοϊκό περιβάλλον για πολλούς παίκτες υπέρ της τουρκικής προώθησης προς την Ζαραμπλούς και την διατάραξη των αμερικανικών σχεδίων στη βόρειο Συρία. Αλλά ο Τούρκος πρόεδρος δεν αρκέστηκε στο να αναχαιτίσει το κουρδικό σχέδιο, ήθελε να προχωρήσει περισσότερο, ακόμη και χωρίς την προσποιητή άγνοια της Ρωσίας.

Η Τουρκία άφησε περιφερειακές χώρες να χρηματοδοτήσουν γενναιόδωρα και να εφοδιάσουν με όπλα τζιχαντιστές της Αλ Κάϊντα και Σύρους αντάρτες, ώστε να εξαπολύσουν ισχυρές επιθέσεις εναντίον του συριακού στρατού, για να τον κρατήσουν απασχολημένο σ’ ένα περιορισμένο τομέα, κυρίως πέριξ του Χαλεπιού. Μόλις η Ρωσία και οι σύμμαχοί της προώθησαν δυνάμεις προς τις κατεχόμενες από τους τζιχαντιστές περιοχές στην αλ-Τάμπγκα, οι τζιχαντιστές επιτέθηκαν στην αγροτική Χομς και στο νότιο Χαλέπι, αναγκάζοντας τη Δαμασκό να ανακαλέσει δυνάμεις από το άλλο μέτωπο για να υπερασπισθεί τις θέσεις που δέχονταν την επίθεση.

Οι τζιχαντιστές και συνοδοιπόροι τους είχαν αναπτύξει δύο μείζονες επιθέσεις στο Χαλέπι, με σύνθημα την διάρρηξη της πολιορκίας του ανατολικού περικυκλωμένου τμήματος της πόλης. Η «Επική Μάχη του Χαλεπιού» και η δεύτερη μάχη του «Αμπού Ομάρ Σαραγκέμπ» συντήρησαν συρράξεις μηνών, με εμπλοκή 25.000 ανδρών του Συριακού Στρατού και περίπου 8.500 των συμμαχικών δυνάμεων ( ιρακινή πολιτοφυλακή, Ιρανοί σύμβουλοι με Αφγανούς και Πακιστανούς πολιτοφύλακες). Επιπλέον οι Χεζμπολά του Λιβάνου αποφάσισαν να εισφέρουν 2.500 άνδρες, από την επίλεκτη δύναμη Ριντουάν στο Χαλέπι και να τους εγκαταστήσουν στη πόλη. Οι δυο επιθέσεις απέτυχαν τον αντικειμενικό στόχο τους σ’ αυτό το σημείο, αλλά πέτυχαν να εξασφαλίσουν στην Τουρκία αρκετό χρόνο για να προχωρήσει προς την πόλη αλ-Μπαμπ και να αποτρέψει τον συριακό στρατό να κατανείμει τις δυνάμεις του σε διάφορα μέτωπα.

Η Δαμασκός δεν συμφώνησε επίσημα με την ρωσο-τουρκική συμφωνία για την Ζαραμπλούς, επειδή η Δαμασκός δεν εμπιστεύεται τον Ερντογάν και ήθελε να διατηρήσει αγαθές σχέσεις με τους Κούρδους. Η Μόσχα ουδέποτε συμφώνησε με την ΄Αγκυρα να επεκτείνει την στρατιωτική παρουσία της στον του τριγώνου Ζαραμπλούς-Μανμπίζ- αλ Μπάμπ ή ακόμη να προχωρήσει στη Ράκα.

Η παρουσία τουρκικών δυνάμεων στις πύλες του αλ-Μπαμπ αντιπροσώπευε στρατηγική απειλή για το συριακό στρατό στο Χαλέπι, από την αριστερή πύλη της πόλης. Την άφιξη τουρκικού στρατού και συμμάχων του 2 χιλιόμετρα από το αλ-Μπαμπ ακολούθησε συνεννόηση για να αποσυρθούν οι τζιχαντιστές του ΙΚ από την πόλη χωρίς μάχη, όπως είχε γίνει στην Ζαραμπλούς. Η ΄Αγκυρα άφησε υπονοούμενα ότι στόχος προέλασης προς την πόλη ήταν να αποτραπεί η κουρδική ομοσπονδία.

Αλλά ούτε η Δαμασκός, ούτε η Μόσχα θα ανεχθούν τουρκικό έλεγχο του αλ- Μπαμπ. Ο Ρώσοι παρέδωσαν ένα σμήνος SU-24M2, στους Σύρους, εγκατέστησαν αντιαεροπορικούς πυραύλους S-300 και S-400 και ενθάρρυναν τον Σύρο πρόεδρο να επιβάλει νέους κανόνες εμπλοκής και κόκκινες γραμμές στην Τουρκία, για πρώτη φορά από την ίδρυση των δύο κρατών.

Ένα σμήνος της συριακής αεροπορίας, ακολουθούμενο από συνοδεία προστασίας, επιτέθηκε σε τουρκική οχηματο-πομπή στην πύλη του αλ-Μπαμπ το πρωί της 24 Νοεμβρίου και σκότωσε τρεις στρατιώτες. Η Ρωσία ήταν σε αναμονή, να χρησιμοποιήσει τους πυραύλους της σε περίπτωση τουρκικής αντίδρασης. Αυτή ήταν η δεύτερη σύρο-τουρκική αντιπαράθεση από τον περασμένο μήνα. Η πρώτη σημειώθηκε πάνω από τα σύρο-τουρκικά σύνορα όταν δύο τουρκικά F-16 παραβίασαν τον τουρκικό εναέριο χώρο. Αυτά αντιμετωπίστηκαν από τέσσερα MIG, που κλείδωσαν στους πυραύλους τους τα τουρκικά τζετ. Τα ραντάρ των τουρκικών το επεσήμαναν στους πιλότους, που πήραν εντολή να επιστρέψουν στη βάση τους. Η Συρία είχε επιβάλει τη κυριαρχία στο εναέριο χώρο της για πρώτη φορά. Η Ρωσία δεν πρόκειται να ανεχτεί άλλη παραβίαση και στα τουρκικά F-16 δεν επιτρέπεται να εμφανίζονται του λοιπού στον ουρανό της Συρίας.

Αυτό ακριβώς εννοούσε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ όταν δήλωνε πως δεν έχει την πρόθεση να πολεμήσει τον ΄Ασαντ, επειδή αυτό σημαίνει σύγκρουση με τον Πούτιν, που είναι αποφασισμένος να κρατήσει τη Συρία ενωμένη και να υπερασπισθεί το καθεστώς της.
Όταν χτυπά Τούρκους στρατιώτες στη συριακή επικράτεια, η Δαμασκός δεν προκαλεί την ΄Αγκυρα επειδή ουδέποτε έδωσε στην Τουρκία την άδεια να στείλει στρατό στο συριακό έδαφος. Κατά συνέπεια η ιδέα να προωθήσει η Τουρκία δυνάμεις ακόμη και στη Ράκα δεν είναι πια μια εύκολη υπόθεση. Επειδή Δαμασκός και Μόσχα δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη στη Τουρκία και στις ΗΠΑ.

Αφού ο Τραμπ δήλωσε πως δεν προτίθεται να πυροδοτήσει ένα πυρηνικό πόλεμο, η διχοτόμηση της βόρειας Συρίας δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί με την ίδια ευκολία όσο επί προεδρίας Ομπάμα. Επομένως το μέλλον της Συρίας εξαρτάται από το πώς μια συμφωνία Τραμπ-Πούτιν θα επιβληθεί σε όλες τις πλευρές. ΄Η αυτό, ή ο πόλεμος θα συνεχισθεί ακόμη πιο βίαιος.


Ο Ερντογάν είναι πιο ανίσχυρος από ποτέ σε σχέση με το Ιράκ και τη Συρία: Απέτυχε να επιβάλει τη θέλησή του για τουρκική συμμετοχή στην επίθεση στη πρωτεύουσα του χαλιφάτου Μοσούλη, ή έστω στην μικρότερης πόλη Ταλαφάρ. Και σήμερα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του να προσαρτήσει το Χαλέπι και οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να σταματήσουν στις πύλες του αλ-Μπαμπ. Αν προχωρήσει προς την Ράκα κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπος με την υπερδύναμη Ρωσία.

Elijah J. Magnier
Al Rai Chief International Correspondent, veteran & current War correspondent & Analyst: EU, Lebanon, Iraq, Syria, Iran, Terrorism/CT, AQ, IS. RT/Fav

On the same day, one year apart, Russia gets its revenge and stops Turkey at the gates of al-Bab.

The partition of Syria is no longer possible without confronting Russia

Published here: ‪alrai.li/dxlrnhd ‪ @AlraiMediaGroup

By Elijah J. Magnier: @EjmAlrai
On the 24th of November 2015, Turkey shot down a Russian Sokhoi Su-24 over the Turkish-Syrian border causing the death of one of the two parachuted pilots while trying to hit the ground. On the same day, a year later, a Syrian Air Force jet hits a Turkish military convoy two kilometres from the northern Syrian city of al-Bab, killing three Turkish soldiers. The Turkish aggressive move toward Russia had come after the destruction of hundreds of oil tankers used by the “Islamic State” (ISIS) to transport oil from Syria and Iraq to Turkey.
The Syrian Air Force (SyAF) activity is directly linked, coordinated and ordered by a common military operations room, headed by a Russian General, so as to avoid friendly fire or incidents. Russia coordinates most of the air traffic with the US-led coalition activities over Syria for the same purposes. The Russian command needs to assure the safeguard of its military naval and ground force with artillery and air protection since it is operating in various locations and cities over the Syrian geography. Therefore, every air strike, reconnaissance or drone sorties must be agreed and approved before anything takes off. Faisal al-Miqdad, the Syrian deputy Foreign Minister clearly said: “This event took place on Syrian land. Turkey should only blame itself”.
But why the Syrian city of al-Bab?
When Turkey shot down the Russian jet, the aim was to humiliate Russia and push it out of its comfort zone, knowing that Moscow would think carefully before stepping up a full military escalation against Ankara. On the same day, Turkish President Recep Tayyib Erdogan ran to NATO for protection and refuge. The Russian President Vladimir Putin limited his reaction to hitting Turkey proxies in Syria hard, followed by economic sanctions and much more aggressive support to the Syrian President Bashar al-Assad. He agreed to help the Syrian Army retake Aleppo and decided to stand and face the United States of America at all costs in Bilad al-Sham. Putin considered the Turkish action not an Erdogan miscalculated adventure but rather a coordinated act of war with the US. Two main strong elements stand out:
Russia coordinates air traffic control with the US, informing the military command of its schedule and presence over specific areas.
It took 17 seconds for the Turkish Air Force to see the Russian Su-24 on its border, ask for orders from the military chain of command and from then via the highest political leadership for the anti-air missile to be launched. This is not a record by military means but impossible to achieve unless previous orders were in place given way ahead.
Nevertheless, the night of the coup-d’Etat against Erdogan allowed Russia to return the hit to the US by informing Erdogan – via Iran – of the plan to kill him. The premises he was spending some holidays in were supposed to be bombed. But the thirty minutes warning were enough to save Erdogan’s life, and, in consequences, caused the failure of the coup that should have been ignited from the Incirlic military Air base, where US officers are established. The Turkish President accused the US administration indirectly, who in turn strongly contested the Turkish reaction in jailing most officers “friendly of the US”.
This event warmed up the Turkish-Russian relationship which had dramatically cooled. In Putin’s eyes, the US, not Erdogan, paid the price (even if not fully) of its involvement in the Su-24 incident.
Turkey responded to the Russian favour by recalling thousands of fighters from Aleppo to the borders to start a military campaign aiming to dismantle the US plan to divide Syria and create a Kurdish state from the Syrian north east, Al-Hasaka, to the Syrian north west, Afrin.
Dismantling the US plan was convenient for:
Turkey by preventing a Kurdish state along its borders. This state, apart form the long-lasting Turkish struggle with the Kurds, would also foil the Turkish dream to annexe part of Syria or impose its agenda on Damascus at the end of the war.
Russia wanted to hit back at the US for the Su-24. The Russian plan is to establish a long-lasting presence in Syria without having to share the territory with its old US enemy. Therefore, the unity of Syria has become valuable for Putin.
Damascus was happy to teach the Kurds a lesson following al-Hasaka events. The government of Syria and the Kurds were always on good terms, supporting Syrian cities under siege, i.e. Aleppo, Nubl and Zahra’. Nevertheless, the US pressure on the Kurds was greater than the long-standing relationship with Damascus. Nevertheless, the Kurds, as a minority, have dream “since forever” about having a Federation for themselves.
All of the above created a convenient environment for many players in favour of the Turkish advance toward Jarablus and disturbing the US plans in the north of Syria. Nevertheless, the Turkish President was not content with contering the Kurdish plan but wanted to expand further, even without Russia closing its eyes to what he was doing.
Turkey allowed regional countries to generously finance and supply Qaidat al-Jihad and Syrian rebels with weapons to initiate major attacks against the Syrian Army and keep it busy within a limited geographical sector, mainly around Aleppo. As soon as Russia and its allies pushed forces toward ISIS occupied territories at al-Tabqa, the jihadists and rebels attacked rural Homs and south Aleppo, forcing Damascus to recall all forces engaged on that front to defend positions under attack.
Recently, jihadists and rebels carried out two major attacks on Aleppo under the banner of “breaking the siege” of the eastern surrounded part of the city. The “Aleppo Epic Battle” and the “Abu Omar Saraqeb” second battle caused months of full engagement for over 25.000 members of the Syrian Army, and around 8500 of all of their allies ground forces (Iraqi militia, Iranian advisors and their Afghan and Pakistani militia). Additionally, the Lebanese Hezbollah decided to inject 2500 of its elite Ridwan force in Aleppo and leave these in the city. The two attacks failed to achieve their objective in that part of Syria but succeeded in giving enough time for Turkey to advance toward al-Bab city and make the Syrian Army less keen to distribute forces around multiple fronts.
Damascus didn’t officially agree with the Russian-Turkish understanding over Jarablus because Syria mistrusted the Turkish leader and wanted to maintain a good relationship with the Kurds. Moscow never agreed with Ankara to expand its military presence for controlling the triangle Jarablus-Manbij-al-Bab or even to go to Raqqah.
The presence of Turkish forces at the door of al-Bab represented a strategic menace to the Syrian Army based in Aleppo from its eastern gate. The presence of Turkish forces and their proxies at 2 km from al-Bab triggered an understanding where ISIS would pull forces from the city without a fight, as was the case in Jarablus. Ankara is trying to insinuate that the intention of its forces to enter al-Bab aim is to stop the Kurdish federation.
But neither Damascus not Russia will tolerate the Turkish control of al-Bab. The Russians delivered a squad of Su-24M2, deployed the anti-air missiles S-300 and S-400 and encouraged the Syrian President to impose new rules of engagement (ROE) and red lines on Turkey for the first time since the creation of the two states.
A squadron of the Syrian Air Force, followed by a protection escort, raided a Turkish military convoy at the door of al-Bab on the morning of the 24th of November, killing 3 Turkish soldiers. Russia was on alert, ready to launch its missiles in case of any Turkish reaction. That was the second Syrian-Turkish confrontation since the last month. The first took place over the Syrian-Turkish borders when two F-16s violated Syrian air space. These were confronted by four MIGs who locked their missiles on the Turkish jets. The F-16 scan radar informed the F-16 pilots who received instructions to return to base. Syria imposed it sovereignty over its air space for the first time. Russia won’t tolerate any further violation and Ankara’s F-16 are no longer permitted in the sky over Syria.
This is exactly what the newly elected US President Donald Trump meant when he declared he has no intention to fight Assad, because this means confronting Putin who is determine to keep Syria united and defend the Syrian regime.
When hitting Turkish soldiers on Syrian territory, Damascus is not provoking Ankara because it had never given the permission to send that army onto Syrian soil. In consequences, the idea of Turkey pushing forces even toward Raqqah is no longer a pushover, because Damascus and Moscow have not said their last word to Turkey and the US.
Since Trump said he has no intention of triggering a nuclear war or a third World War, the partition of the north of Syria is no longer as easily imposed compared with during Obama administration. Therefore, the future of Syria depends on how Trump-Putin understanding is imposed on all parties. Either that, or the war will proceed even more violently.
Erdogan is weaker than ever in relation to Iraq and Syria: he failed to impose his will regarding participation in the attack against the capital of the caliphate, Mosul, or even the smaller city of Talafar. And today he can’t materialise his dream to annex Aleppo, and his forces are stopped at the gates of al-Bab.
If he continues toward Raqqah there is a huge risk: he will have to face a superpower: Russia.

https://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/11/blog-post_453.html