Προστάτες της δικαιοσύνης είναι οι δικαστές, όχι ο Πολάκης

Του Λέανδρου Τ. Ρακιντζή, Αρεοπαγίτη επί τιμή

«Παίζουν εν ου παικτοίς». Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες επανειλημμένων δημοσίων επιθέσεων κατά της δικαιοσύνης, των δικαστών και των θεσμών, ιδίως μετά την απόφαση του ΣΤΕ για τη πενταετή παραγραφή, με πρωταγωνιστή τον κ. Πολάκη και άλλους υπό τη πολιτική κάλυψη του πρωθυπουργού. Η σφοδρότητα των επιθέσεων, η αοριστία των καταγγελιών και το ανακάτεμα με το γνωστό ποίημα Πολάκη, που δημοσιοποιήθηκε ηλεκτρονικά, όλων των υποθέσεων που απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια τη δικαιοσύνη και την αβάσιμη καταγγελία, ότι όλοι οι νταβατζήδες απηλλάγησαν με την απόφαση του ΣΤΕ, που δεν ασχολήθηκε με καμιά από τις υποθέσεις αυτές, αλλά ερμηνεύοντας το νόμο προσδιόρισε το χρόνο παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου, δείχνει μια πλήρη άγνοια του πως λειτουργεί το κράτος δικαίου, οι θεσμοί και η δικαιοσύνη. Επιπλέον ο κ. Πολάκης με τις ύβρεις και τη συμπεριφορά του δείχνει μια πλήρη έλλειψη σεβασμού προς τη Δικαιοσύνη και στις αποφάσεις της και κυρίως στους δικαστές, δηλαδή σε ζητήματα, που ισχύει το παλιό ρητό παίζεις εν ου παικτοίς, δηλαδή με ζητήματα, που απαιτούν απόλυτη σοβαρότητα και όχι παιχνίδια.

Από το 1994 έχει καταργηθεί το αδίκημα της περιύβρισης αρχής και τα δικαστήρια,ως θεσμοί και οι δικαστικοί λειτουργοί είναι ανυπεράσπιστοι στις παντός είδους εναντίον τους επιθέσεις. Φυσικά ο κ. Πολάκης ομιλεί εκ του ασφαλούς λόγω της βουλευτικής του ασυλίας και της πρωθυπουργικής του κάλυψης, αλλά η ζημιά που προκλήθηκε στους θεσμούς μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη. Δεν γνωρίζω, τι κρύβεται πίσω από τις επιθέσεις αυτές και τις γραφικότητες, που μπορεί να διασκεδάζουν μερικούς, αλλά το όλο σκηνικό δείχνει, ότι κάποιοι δεν ανέχονται τις αποφάσεις της ανεξάρτητης δικαιοσύνης με τις οποίες δεν συμφωνούν.

Τελευταία ακούγεται, ότι κάποιες δικαστικές αποφάσεις προσβάλλουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που είναι μια αόριστη έννοια του τύπου, δίκαιο είναι ότι μας βολεύει, που δεν έχει διατυπωθεί γραπτά, ούτε έχει καμιά νομική ισχύ διαχρονικά, ώστε να δημιουργήσει έθιμο,αλλά και αυτή μόνο η επίκληση του μπορεί να έχει δυσμενείς επιπτώσεις,γιατί ο πολίτης νομίζει, ότι αδικείται και δεν σέβεται τη δικαιοσύνη και τις δικαστικές αποφάσεις.

Μια άλλη επικίνδυνη θεωρία αναπτύχθηκε αυτές τις ημέρες εξαιτίας της υπόθεσης του ΝΟΟΡ-1 και επισημοποιήθηκε με δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης,ότι είναι νόμιμη κάθε πράξη που γίνεται από μη αρμόδιο για την ανίχνευση ποινικού αδικήματος,Εάν επικρατήσει το δόγμα αυτό,που στην ουσία καταργεί το αδίκημα της αντιποίησης αρχής, θα καταντήσουμε μια χώρα, πού καθένας θα παριστάνει τον εισαγγελέα και υπό το πρόσχημα της εξιχνιάσεως ποινικού αδικήματος θα παραβιάζει κάθε έννοια νομιμότητας και σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Φυσικοί προστάτες της δικαιοσύνης είναι οι ηγεσίες των ανωτάτων δικαστηρίων,αλλά και οι ολομέλειες αυτών με τις γνωμοδοτήσεις τους, αλλά αυτές δεν έχουν ακόμη συγκληθεί.Το βάρος υπεράσπισης της δικαιοσύνης έχει αναλάβει προς το παρόν η ένωση των δικαστών του ΣΤΕ, αλλά αυτό αποτελεί επίσης καθήκον και των άλλων δικαστικών συνδικαλιστικών φορέων ακόμη και των συνταξιούχων δικαστών.

Πηγή Liberal