Ο «κανένας» τσάκισε τον Αλέξη και την παρέα του

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής

Τα μηνύματα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται εδώ και χρόνια. Μάλιστα, τα είχε κάνει και κεντρικό θέμα των εμφανίσεών του ο γνωστός γελωτοποιός – κωμικός και ηθοποιός, Λάκης Λαζόπουλος.
Τα δείγματα από τις δημοσκοπήσεις ήταν σαφέστατα και κατέγραφαν μεγάλα ποσοστά. Κάποιοι θεώρησαν πως οι καταγεγραμμένες αναφορές αφορούσαν τον νεαρό αστέρα της πολιτικής σκηνής της χώρας, τον Αλέξη Τσίπρα.
Χρειάστηκαν λιγότερο από 5 μήνες και 17 ώρες διαπραγμάτευσης για να απογοητευτούν. Ο Αλέξης δεν εκπροσωπούσε το «εύρημα» των δημοσκοπήσεων και την ολοένα αυξανόμενη ισχυρή τάση μεταξύ των πολιτών.
Ο «Κανένας», ο μεγάλος αντίπαλος των κυβερνήσεων του 21ου αιώνα εξακολουθούσε να είναι αόρατος αλλά και απειλητικός.

Χρειάστηκαν μόλις δύο συλλαλητήρια. Το ένα στη Θεσσαλονίκη και το δεύτερο στην Αθήνα. Οι Έλληνες πολίτες συγκεντρώθηκαν και συγκρούστηκαν δύο φορές με την αποφασισμένη να παραδώσει το όνομα της Μακεδονίας στα Σκόπια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Χωρίς κομματικές ομπρέλες, χωρίς χορηγίες και αντιμέτωποι με το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ», οι Έλληνες πολίτες εμφανίσθηκαν ανεπηρέαστοι και σε πρωτοφανείς αριθμούς, αποφασισμένοι να δηλώσουν την άποψη – θέλησή τους, αλλά και να καταγγείλουν τις πολιτικές και τους πολιτικούς που χωρίς προφανή αιτία, παραβιάζοντας τους στοιχειώδες κανόνες διπλωματίας αλλά και της κοινής λογικής, αποφάσισαν να παραδώσουν την Ιστορία, την αξιοπρέπεια και την τιμή της χώρας και ενός εκάστου πολίτη στις ορέξεις και τα συμφέροντα «τρίτων».

Η σύγκρουση του «Κανένα» με το πολιτικό κατεστημένο ήταν άνιση. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα έκανε ό,τι μπορούσε όχι για να την αποφύγει, αλλά για να την συκοφαντήσει, να τη χλευάσει και να τη λοιδορήσει.
Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και μόνο εμπαθείς, ιδεοληπτικοί και άτομα με προφανή διανοητική υστέρηση δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν.

Παρά τις όποιες προσπάθειες παραποίησης της πραγματικότητας, η συντριπτική ήττα ήρθε ως το πλέον αναμενόμενο γεγονός. Μα ούτε αυτή στάθηκε ικανή συνεφέρει και να αντιστρέψει την καταστροφική πορεία της κυβέρνησης, που αντιτιθέμενη ακόμη και στο ένστικτο πολιτικής επιβίωσης έδειξε να εμμένει με ακόμη περισσότερο φανατισμό στην αρχική της συμφωνία σε μία σύνθετη ονομασία των Σκοπίων.

Οι ημέρες που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν τις ιδεοληπτικές εμμονές, αποκάλυψαν τις εξωτερικές «πιέσεις» και εξανάγκασαν την ολισθαίνουσα κυβέρνηση να κινηθεί μέσα στην λάσπη (φιλικό της περιβάλλον) και να κυλιστεί στον βούρκο που η ίδια ενίοτε (με την βοήθεια των διαφόρων 45αριών που διαθέτει στα ΜΜΕ) χρησιμοποιούσε εναντίον οποιουδήποτε θεωρούσε αντίπαλό της.

Ο έκδηλος πανικός των κυβερνώντων λειτούργησε αρνητικά για τους ίδιους, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα εκείνο που λέει πως «ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος».

Η θέα του «κανένα» συνέτριψε - κυριολεκτικά - τα ό,ποια εναπομείναντα ίχνη πολιτικής σοβαρότητας και οδήγησε την πανικόβλητη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σε κατάσταση vertigo να προσπαθεί να αποπροσανατολίσει από το μείζον (θέμα των Σκοπίων που άνοιξε με δική της πρωτοβουλία) και να ασχοληθεί με ζητήματα που «κρατούσε στο συρτάρι». Να προσπαθεί είτε να εκβιάσει και να πετύχει τη συναίνεση των αντιπάλων πολιτικών, είτε μέσω εκβιασμού να πετύχει την δική της «απροβλημάτιστη» έξοδο - διαφυγή από την εξουσία και τις σοβαρότατες ευθύνες που προκύπτουν από τους τραγικούς χειρισμούς της. Για να εμφανίσει - σε κάθε περίπτωση - τετελεσμένα στον… «κανένα»…

Όμως οποία τραγωδία! Ματαιότης, ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης… για τον Αλέξη Τσίπρα και την υπόλοιπη παρέα του!

Το προφανές της σκοπιμότητας, αλλά - κυρίως- η προβλεψιμότητα της αντίδρασής της βρήκε ευήκοα ώτα μόνο σε εκείνους τους λίγους που συνεχίζουν να την ακολουθούν, επιμένοντας να μη θέλουν να παραδεχθούν πως η Αριστερά απέτυχε να κυβερνήσει, είτε επειδή βρήκε άδεια τα (άλλοτε γεμάτα) ταμεία του κράτους, είτε επειδή η ιδεολογία της ήταν απλά ακατάλληλη για την Ελλάδα και τους Έλληνες πολίτες.

Έτσι, η πλέον μνημονιακή κυβέρνηση, η κυβέρνηση που απέσπασε τους περισσότερους επαίνους από τους «δανειστές», αυτή που επέλεξε από τις αυταπάτες και τον ρομαντισμό να μετακινηθεί στις ωμές πολιτικές απάτες και τον κυνισμό, αυτή που ως πολιτικό κόμμα στην περίοδο της ανόδου αρέσκονταν στην πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό και τώρα απέναντι στον «κανένα» αποφάσισε να ασχοληθεί με την αφαίρεση και την διαίρεση, είναι αυτή που αντιλαμβανόμενη την κατακόρυφη πτώση της αποφάσισε να κινηθεί με ιδιόμορφες μεθόδους - που χαρακτηρίστηκαν ως αριστερόστροφος φασισμός - προκειμένου να φοβίσει αυτούς που μπορεί (πολιτικά πρόσωπα) και ελπίζοντας πως μια τέτοια επίδειξη ισχύος θα μειώσει την ζημία που υπέστη κατά κράτος στις δύο συναντήσεις της απέναντι στον λαό, απέναντι στον «κανένα»...

Ο «κανένας» στοιχειώνει και αυτή την κυβέρνηση και θα συνεχίσει να τη στοιχειώνει, αφού την εξαναγκάζει να αντιμετωπίζει όχι έναν αλλά εκατομμύρια πολίτες, που η ίδια αποφάσισε να βρεθεί απέναντι και όχι μαζί τους.

Και οι δημοσκοπήσεις συνεχίζονται χωρίς ουσιαστικές αλλαγές, αφού ο "κανένας" συνεχίζει να παραμένει εκεί, απέναντι σε όσους τον υποτιμούν, τον λοιδορούν και επιχειρούν να τον εξαφανίσουν...

Ποιος είπε ότι στην Ιστορία δεν αρέσουν οι φάρσες; Ποιός μπορεί να ξέρει; Με όσα συμβαίνουν και αναμένονται να συμβούν, κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει πως ίσως ο Οδυσσέας τελείωσε το ταξίδι του, έφτασε τελικά στην Ιθάκη και ίσως ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί, για να συγκρουστεί και να "τακτοποιήσει" οριστικά όλους τους μνηστήρες, τους καταχραστές, τους καταπατητές, τους εν δυνάμει βιαστές αλλά και καταστροφείς του σπιτιού και της πατρίδας του, των ιερών και των οσίων του...

Ίσως ήρθε η ώρα γι αυτόν τον λαό να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του και να κλείσει "λογαριασμούς" πάρα πολλών χρόνων με τους εφιάλτες του...
πηγή: kostasxan