Τραμπ – Τσίπρας: βίοι παράλληλοι

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ

Κατά τον ανώνυμο αρθρογράφο του ειδησεογραφικού πρακτορείου Bloomberg, η επιβολή δασμών 60 δισ. ευρώ επί των εισαγομένων στις ΗΠΑ κινεζικών προϊόντων θα επιβαρύνει τους Αμερικανούς παραγωγούς και καταναλωτάς, θα περιορίσει τις κινεζικές επενδύσεις στην Αμερική και εν τελική αναλύσει θα πλήξει την οικονομική ανάπτυξη εις αμφοτέρας τας χώρας. Ο ισχυρισμός στερείται επαρκούς δικαιολογίας (justification). Εάν ο χρησμός του Bloomberg δεν οφείλεται στην γενικωτέρα πολεμική του αμερικανικού κατεστημένου κατά του Ντόναλντ Τραμπ πάσχει σοβαρώς από πλευράς οικονομικής αναλύσεως.

Πρώτον, διότι οι δασμοί πλήττουν κυρίως τα εισαγόμενα προϊόντα παρά τα εγχωρίως παραγόμενα, ιδίως εάν ληφθή υπ’ όψιν ότι η Κίνα έχει ένα τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα απέναντι στην Αμερική.
Δεύτερον, τα αμερικανικά περιοριστικά μέτρα δικαιολογούνται αν όχι από την συστηματική υποκλοπή των αμερικανικών πατέντων από τους Κινέζους, τουλάχιστον ως αντίμετρα στις περιοριστικές εμπορικές πρακτικές της Κίνας, με τις οποίες εμποδίζει πολλά ξένα προϊόντα να εισέλθουν στην ανερχομένη εγχώριο αγορά της.

Τρίτον, τα κινεζικά κεφάλαια αποστρέφονται τις επενδύσεις στην Αμερική, εκτός εάν πρόκειται περί ευαισθήτων τομέων της υψηλής τεχνολογίας και της εθνικής αμύνης, οπότε ευλόγως είναι ανεπιθύμητες για κάθε πατριώτη.

Τέταρτον, στους δασμούς εστηρίχθη η βιομηχανική επανάστασις, για την αξιοποίηση της εγχωρίου ζητήσεως προς αύξησιν της ανέργου απασχολήσεως. Οι δασμοί ανεβάζουν το κόστος των εισαγομένων προϊόντων και δημιουργούν χώρο για την υποκατάστασί των με εγχωρίως παραγόμενα, υπό καλυτέρας κοινωνικάς συνθήκας εισφορών στο ασφαλιστικό σύστημα και ελέγχου της ποιότητος ως και προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.

Αφορμή για συγκρίσεις
Είναι άγνωστον εάν οι εξαγωγές των κινεζικών προϊόντων επιβαρύνονται με κοινωνικές εισφορές και γνωστόν πόσο βλάπτουν το περιβάλλον και την ευημερία του καταναλωτού με τις «κινεζικές μαϊμούδες». Εδώ θα μπορούσε η ανασκευή της αρθρογραφίας Bloomberg να τερματισθή, εάν δεν μας έδιδε αφορμή για βίους παραλλήλους δύο πολιτικών: του Τράμπ και του Τσίπρα.

Ο μεν πρώτος ό,τι υπεσχέθη προεκλογικώς –και επεκροτήθη από το εκλογικό σώμα προς μεγάλον κακοφανισμό των οργανωμένων συμφερόντων απανταχού του κόσμου– υλοποιεί ταχέως και ασφαλώς ως πρόεδρος. Υπεσχέθη μείωση του φόρου εισοδήματος από 35% σε 21% και το έκαμε πραγματικότητα (-40% οι φόροι!). Υπεσχέθη δημόσιες επενδύσεις 1,3 τρισ. δολαρίων προς βελτίωσι των υποδομών στις ΗΠΑ. Παρά τις τρικλοποδιές στο Κογκρέσο, αλλά και εντός της κυβερνήσεώς του, υπέγραψε το σχετικό νομοσχέδιο.

Επέβαλε περιορισμούς στις εισόδους μουσουλμάνων από επτά ισλαμικές χώρες στην Αμερική εις πείσμα των «πολιτικής ορθότητος» των δημοσιογραφούντων που διαρρηγνύουν, όμως, τα ιμάτια των οψέποτε ένας Μαροκινός ισλαμιστής φονεύει έναν γενναίο αστυνομικόν (ως λχ. Αυτές τις ημέρες εν Γαλλία).

Ο Τραμπ ετάχθη υπέρ της αυξήσεως των καταθετικών επιτοκίων στις ΗΠΑ και αμέσως ο Αμερικανός κεντρικός τραπεζίτης Ιερώνυμος Πάουελ συνεμορφώθη απολύτως στην προεδρική σύσταση –όπως επιβάλλει άλλωστε η δημοκρατία– και υπεσχέθη μάλιστα άλλες τρεις αυξήσεις επιτοκίων μέσα στο τρέχον έτος προς όφελος των αποταμιευτών. Είναι απαράδεκτο οι αποταμιευτές να μην εισπράττουν παρά ελάχιστο επιτόκιο και οι μπαταρισμένοι τραπεζίτες να αποκερδαίνουν εκατομμύρια δολαρίων «μπόνουσες» από δήθεν κέρδη των τραπεζών τους (η διαφορά μεταξύ πιστωτικών και χρεωστικών τόκων).

Διαφορά εκ καταγωγής
Αντιθέτως, ο ιδικός μας ανεξέλεγκτος ηγέτης του 20% (κατά τις δημοσκοπήσεις), αφού υπεσχέθη προεκλογικώς να «σκίσει τα μνημόνια» υπέγραψε άλλα δύο και ετοιμάζεται και για ένα τρίτο που θα αποκαλείται «προαπαιτούμενα» (της παροχής «πιστωτικής γραμμής» υπό των δανειστών). Ενώ ανήλθε στην εξουσία για να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ του Σαμαρά, όχι μόνο τον διετήρησε επί τριετία αλλά ετοιμάζεται και να τον αυξήσει με την μέθοδο της αναπροσαρμογής κατά 60% των «αντικειμενικών τιμών» –υποκειμενικές των ανωνύμων εκτιμητών που διόρισε ο σύντροφος Τσακαλώτος.

Ο τελευταίος φιλονικεί δημοσίως με τον «διοικητή» της Τραπέζης της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα. Θα έπρεπε να του υπενθυμίσει ότι αντί να ζητεί άνοδο της εγχωρίου αποταμιεύσεως, θα έπρεπε πρώτα να αυξήσει τα επιτόκια καταθέσεων (απολύτως εφικτό στην αλά κάρτ Ευρωζώνη όπου κάθε χώρα έχει το ιδικό της επιτόκιο κρατικών ομολόγων).

Εν τελική αναλύσει, η διαφορά μεταξύ Τράμπ και Τσίπρα είναι καθαρώς εκ καταγωγής: ο πρώτος έβγαλε τα χρήματα του εργαζόμενος στην Αγορά, ενώ ιδικός μας ήταν γνωστός «καταληψίας» δημοσίας περιουσίας και τον πρώτο μισθό στην επαγγελματική του ζωή έλαβε από τον Έλληνα φορολογούμενο, αγνωμόνως αφού τον έχει επιβαρύνει αφορήτως. Ο Ντόναλντ Τράμπ έχασε εισόδημα 200 εκατ. δολαρίων τον πρώτο χρόνο της προεδρίας του, ενώ ο δεύτερος ελπίζομε να περιωρισθή στην αμοιβή του βουλευτού, τα τρία τελευταία έτη που διοικεί την Ελλάδα.

πηγή: slpress