Μία και σήμερα και αν με την Τουρκία δεν γίνει κάτι η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει τακτική

Του Αντώνη Πανούτσου

Μιλώντας στον Σκάι για την αιχμαλωσία των δύο αξιωματικών στην Τουρκία ο Παναγιώτης Κουρουμπλή είπε «Η κυβέρνηση μέχρι τώρα χειρίζεται τα ζητήματα με την προσοχή που πρέπει να τα χειριστεί διότι δεν πρέπει να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά». Το θέμα όμως δεν είναι αν εμείς δεν πρέπει να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά. Το ερώτημα είναι γιατί η Τουρκία δεν φοβάται να ρίχνει άφθονο λάδι, ιδιαίτερα όταν έχει δεύτερο ανοιχτό μέτωπο στο Αφρίν. Η απάντηση απλή. Δεν φοβάται. Και τους δικτάτορες μόνο ο φόβος μπορεί να σταματήσει.

Ο πρώτος και βασικός λόγος που η Τουρκία δεν φοβάται είναι η προϊστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Η προέλευση του ΣΥΡΙΖΑ του 4% δεν είναι ο Κουρουμπλής και η Μεγαλοοικονόμου. Ούτε καν ο Δραγασάκης και ο Τσίπρας. Το DNA του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αναζητηθεί στους τοίχους των Εξαρχείων. Σε αυτούς που πριν από δύο δεκαετίες γραφόταν «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Είναι η ιδεολογία που εκφράστηκε τον Σεπτέμβριο του 2018 όταν ο Αλέξης Τσίπρας στο Ιδρυμα Βελλίδη έλεγε ότι «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα». Η ιδεολογία που στις κυβερνητικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ το 2014 εκφραζόταν με την «Κατάργηση των πρακτικών αναχαίτισης των εισερχόμενων αλλοδαπών στα θαλάσσια σύνορα» και τις επιθέσεις στους φράχτες, τα εθνικά λιμενικά σώματα και την Frontex. Ο χώρος που για δεκαετίες έλεγε ότι οι διαφορές ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας οφείλονται στον καπιταλισμό βρέθηκε να πρέπει να υπερασπίσει στρατιωτικές τακτικές στην υπεράσπιση των συνόρων. Η αδυναμία να πείσει είναι σαφής και το εκμεταλλεύονται οι Τούρκοι.
[next]
Μια αδυναμία που φάνηκε από την επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα. Το μεγαλύτερο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ αφού χωρίς να υπάρχει αντικείμενο ο Ερντογάν πείστηκε ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Η φράση για τον Τσίπρα «μου είπε ότι θα δρομολογήσει την κατάσταση, και ότι σε 15 με 20 ημέρες θα εκδίδονταν στην Τουρκία. Αυτό είπε. Αλλά δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, βρίσκονται ακόμη στην Ελλάδα» η οποία αναφερόταν σε τηλεφωνική συνομιλία που είχαν έδειξε την αδιαφορία του Ερντογάν στο «να τον δώσει». Σαν να του έλεγε «και τώρα δηλαδή τι θα μου κάνεις ;». Το «τι δηλαδή μπορείτε να μου κάνετε» που διακρίνεται και στην μεταχείριση των δύο αξιωματικών, που οδηγούνται με τις χειροπέδες στο δικαστήριο σαν να είναι κατηγορούμενοι του ποινικού δικαίου.

Ο τρίτος λόγος που η Τουρκία δεν μοιάζει να φοβάται είναι η κατάσταση στο εσωτερικό. Τι στο διάολο σεβασμό να προκαλέσει στην Τουρκία ένα υπουργείο Εθνικής Άμυνας που στον χώρο του ο Ρουβίκωνας μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει ανενόχλητος ; Επίσης πως να υπάρξει υπερκομματική συμμαχία όταν την περασμένη εβδομάδα η ΝΔ ανακοίνωσε moratorium στην υπόθεση του Πάνου Καμμένου μέχρι να τελειώσει το θέμα των αιχμαλώτων αξιωματικών και ο ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια της εθνικής ομοψυχίας ανακοίνωνε την προκαταρκτική επιτροπή για την Novartis ;

Η τακτική της αποφυγής του ριξίματος του λαδιού στην φωτιά μπορεί να είναι αποτελεσματική όταν αφορά δημοκρατικούς ηγέτες αλλά όχι δικτάτορες. Σήμερα οι δύο έλληνες αξιωματικοί θα απολογηθούν ενώπιον Τούρκου δικαστή για τις κατηγορίες που τους αποδίδονται. Εάν το θέμα τελειώσει εδώ το μόνο που θα έχει μείνει είναι κάποιες τραυματικές φωτογραφίες ελλήνων στρατιωτικών με χειροπέδες. Διαφορετικά η τακτική της αποφυγής « του λαδιού στην φωτιά», του κατευνασμού του δικτάτορα ήταν λάθος και η Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσει άλλες λύσεις. Σε συνεργασία με τους συμμάχους της που όσο και αν στενοχωρεί την κυβέρνηση είναι το ΝΑΤΟ και οι Ευρωπαίοι και όχι ο Μαδούρο και η Βενεζουέλα.

Liberal