Βολικοί φερετζέδες στο νέο "αφήγημα"

Οι γιάπηδες καταληψίες της κυβέρνησης με τις παλινωδίες τους επιτρέπουν στην παγκοσμιοποίηση να βρει περάσματα στον ζαλισμένο λαό

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

Πολλοί είναι εκείνοι που εκπλήσσονται από τη μεταστροφή του κυβερνώντος κόμματος από τις παραδοσιακές θέσεις της ελληνικής Αριστεράς σχετικά τόσο με τη διεθνή θέση της χώρας όσο και με ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Ακόμη περισσότεροι είναι εκείνοι που αδυνατούν να αντιληφθούν τα επαναλαμβανόμενα αμερικανικά εύσημα και μάλιστα διά χειλέων πρέσβεως, αλλά και την αγωνία της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, προεξαρχόντων των Γερμανών, να αγκαλιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σαφώς δεν είναι ευκαταφρόνητες οι προσφορές της κυβέρνησης. Την άνευ όρων προσχώρηση στη σφαίρα των ατλαντικών συμφερόντων σηματοδοτούν σοβαρότατες επιλογές, όπως η επιθυμία για άρον άρον κλείσιμο της υπόθεσης με την ονομασία των Σκοπίων και η βαθμών… σιβηρικής καταψύξεως θερμοκρασία στις σχέσεις με τη Ρωσία.

Αντιστοίχως, στο εσωτερικό, την ολοκληρωτική αποδοχή των όρων του νεοφιλελευθερισμού και τη δίχως αντίσταση κυριαρχία της λογικής των αγορών υπογραμμίζουν η ουσιαστική εξαγορά των τραπεζών μας, η εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο και οι ιδιωτικοποιήσεις που μοιάζουν με ξεπούλημα μπιρ παρά. Για να μη μιλήσουμε για το ξεθεμελίωμα των εργασιακών σχέσεων.

Αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν απλώς ανεπιτυχείς επιλογές, αν δεν συνδέονταν άμεσα και άρρηκτα με την επιβίωση της πατρίδας μας. Ο εθνομηδενισμός αποτελεί κατεξοχήν εργαλείο για την ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης. Ας επιχειρήσουμε πολύ συνοπτικά να δούμε γιατί.
Οι κοινωνίες των πολιτισμένων και ευνομούμενων δημοκρατικών κρατών έχουν εναποθέσει τις τελευταίες ελπίδες τους στο να υπερασπιστούν τις αξίες μίας ανθρώπινης ζωής μέσω της συλλογικής μνήμης που συνιστά γι’ αυτές το εθνικό κράτος στην παραδοσιακή μορφή του.

Από τη στιγμή που οι αξίες αυτές συνιστούν τροχοπέδη στα σχέδια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, πρέπει να εξαφανιστούν και μαζί τους και η κιβωτός της σωτηρίας τους, δηλαδή η έννοια του έθνους. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και όλες οι μορφές άρνησης του πατριωτισμού, οι θεωρίες περί ανοικτών συνόρων, η πολυπολιτισμικότητα που έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση, οι επιθέσεις στην Εκκλησία.

Στην ευόδωση της προσπάθειας αυτής στη χώρα μας έχουν στρατευτεί κατά καιρούς πολλοί. Προεξάρχοντες, επιφανείς διανοούμενοι, συχνά σφιχταγκαλιασμένοι με την εξουσία, οι οποίοι έχουν αλλεργία σε ό,τι συνιστά την εγχώρια παράδοση, σε τέτοιον βαθμό που μπροστά τους οι γενίτσαροι θα έμοιαζαν υπερπατριώτες!
Οχι ότι οι ελίτ του χρήματος πάνε πίσω σε αυτό το θλιβερό σιγόντο. Για τους δικούς τους λόγους, και ικανότητες φυσικά, επέλεξαν να ’ναι σταθμάρχες σε μία αποικία χρέους παρά ιθύνουσα τάξη ενός ελεύθερου κράτους.

Το εγχείρημα όμως για να ολοκληρωθεί χρειάζεται και… κόμμα. Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, παρά τις αναρίθμητες αμαρτίες, ολιγωρίες και αστοχίες τους, συγκεντρώνουν ακόμα ικανό μέγεθος πατριωτικού φρονήματος και δυνάμεων στο εσωτερικό και στους ψηφοφόρους τους για να παίξουν τον ρόλο αυτό. Επρεπε να βρεθούν άνθρωποι γαλουχημένοι με τις διεθνιστικές ρητορείες, αλλεργικοί στον πατριωτισμό, έτοιμοι να στέρξουν όποια διεκδίκηση από τον κανέναν στο όνομα του τίποτα, για τη χαρά του χαβαλέ.

Μόνο με τους γιάπηδες καταληψίες της νέας εξουσίας, τις παλινωδίες και τις διαδοχικές αυτοδιαψεύσεις τους χωρίς αιδώ το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης θα μπορούσε να βρει συγκαλυμμένα τα περάσματά του σ’ έναν παραζαλισμένο λαό που αγκομαχά για την καθημερινή επιβίωσή του. Μέχρι να αντιληφθεί -ελπίζουμε και ευχόμαστε εγκαίρως- ότι μαζί μ’ αυτήν διακυβεύεται και η ίδια η ύπαρξή του.

Δημοκρατία