Η ώρα για σύγκρουση και αυθεντικούς ηγέτες

Από τον Παναγιώτη Χ. Δούμα

Δεν είναι μόνον η αδυναμία της χώρας μας να ακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις. Είναι η αδυναμία ακόμη και να τις παρακολουθήσει.

Στο προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα στην «εθνική αυτοκτονία». Πριν από αυτήν, όμως, υπάρχει ο «εθνικός αυτισμός». Την ώρα που στην Ελλάδα η φορολογία έχει ξεπεράσει το στάδιο της συμβολής εκάστου στη συντήρηση ενός ανταποδοτικού κράτους και έχει φτάσει σε επίπεδα εξανδραποδισμού και σιωπηρής δημεύσεως κάθε ιδιοκτησίας και κηδεμονίας κάθε επιχειρηματικής ή επαγγελματικής δομής, το Παρίσι καίγεται επειδή θ’ ανέβουν οι φόροι στα καύσιμα. Ναι, ξέρω, δεν πρέπει να ζηλεύουμε, και την Αθήνα την κάψαμε.

Την ώρα που στην Ελλάδα ο εποικισμός εντείνεται και η εθνική ομοιογένεια διαρρηγνύεται, στην Ευρώπη τα εθνικά κινήματα ανθούν και αρχίζουν να υπαγορεύουν τις εθνικές πολιτικές, είναι-δεν είναι στην εξουσία. Οι ευρωεκλογές του Μαΐου θα αναδείξουν μια νέα εποχή για τα ευρωπαϊκά πατριωτικά κινήματα κι εμείς εδώ βλέπουμε το Ουράνιο Τόξο να προβάλλει αξιώσεις ως προς τη διδασκαλία της «μακεδονικής» στα σχολεία και τους αριστερούς να θέτουν υπό αμφισβήτηση τους δεσμούς του κράτους με την Εκκλησία και την ίδια την ελληνική Ιστορία.

Την ώρα που στην Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης στρατολογεί τον Τσατσόπουλο για να «ενισχύσει» το κόμμα του, στη Γερμανία η Ανγκελα Μέρκελ ετοιμάζεται να πάρει δρόμο και να δώσει τη θέση της σε δεξιούς πολιτικούς, που θα μπορέσουν να ανακόψουν τη μαζική έξοδο των ψηφοφόρων της Χριστιανοδημοκρατικής Ενώσεως (CDU) προς την Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την καταστροφική πολιτική του, είναι η μακροβιότερη κυβέρνηση των μνημονιακών ετών και τρέφει ακόμη ελπίδες για παραμονή ή γρήγορη επιστροφή σε κυβερνητικά ποσοστά, η Αριστερά στην Ευρώπη καταρρέει.

Την ώρα που εμείς ως λαός είμαστε απλοί θεατές στο ελληνικό θέατρο του παραλόγου και δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, όντες οι πιο πληγέντες από όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά και ανθρωπιστικά, οι αστοί της Ευρώπης δεσπόζουν στα πεζοδρόμια και εκδιώκουν τους ιδεοληπτικούς που προσπάθησαν να τους αφανίσουν.

Ζούμε σ’ ένα ψέμα. Η καθημερινότητά μας είναι το «κοινωνικό μέρισμα» που μας το πήραν για να μας το ξαναδώσουν μασημένο και μαγαρισμένο. Είναι το έγκλημα, σε μία χώρα με 500 αστυνομικούς ανά 100.000 κατοίκους, έναν από τους υψηλότερους δείκτες παγκοσμίως. Είναι η οικονομική μιζέρια στο «ωραιότερο οικόπεδο» του πλανήτη. Είναι ο εξ Ασίας και Αφρικής παθητικός και αδιαμαρτύρητος εποικισμός κάθε γωνιάς αυτής της χώρας.

Οι Ελληνες πρέπει να ξεπεράσουν τον «εθνικό αυτισμό» τους. Πρέπει να εμπνευστούν απ’ όσα γίνονται στον κόσμο και να συνειδητοποιήσουν ότι η λύση δεν κρύβεται σε κανέναν εθνοσωτήρα, αλλά στους ίδιους. Πρέπει να συγκρουστούν, ώστε να αναδειχθούν νέοι ηγέτες μέσα από τα σπλάχνα της αυθεντικής ελληνικής κοινωνίας και όχι από το «payroll» του Σόρος και τις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Δημοκρατία