Ο Π. Πολάκης, η πολιτική και η αισθητική της Δημοκρατίας

Του Παναγιώτη Δουδωνή*

Η πολιτική υπήρξε ανέκαθεν (και) μια άσκηση εφαρμοσμένης αισθητικής. Το αντίστροφο, δηλαδή ότι η αισθητική χρειάζεται την «πολιτική» της, δεν ξέρω αν είναι απολύτως ακριβές. Σίγουρα όμως καλλιτέχνες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος μπορούν να χαρακτηριστούν ως βαθιά πολιτικοί.

Και αυτή η διττή ιδιότητα, του πολιτιστικού και ταυτοχρόνως πολιτικού είναι που ενοχλεί τους εκπροσώπους της ντόπιας υστέρησης. Αναφέρομαι φυσικά στις δηλώσεις Πολάκη εναντίον του κ. Σαββόπουλου, που έρχονται να μας εκθέσουν την αισθητική και πολιτιστική του στάση, ως συμπλήρωμα στην ηθική, τη θεσμική και ίσως και στην ποινική.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά: ο κ. Πολάκης κάθε άλλο παρά αποφεύγει τη (θετική ή αρνητική) δημοσιότητα. Τούτη τη φορά όμως, το γαϊτανάκι των παρεμβάσεών του είχε ως αφετηρία το καταναλωτικό δάνειο που έλαβε, ύψους 100.000 ευρώ, από την ευρισκόμενη σε εξαιρετικά δυσχερή θέση αλλά φίλα προσκείμενη προς την Κυβέρνηση Αttica Bank.

Αυτό είναι το βασικό γεγονός, το οποίο όλες οι φωνές του Αν.Υπουργού επιζητούν να κρύψουν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο όλος χειρισμός είναι σύννομος, πώς θα εξηγήσει ο κ. Πολάκης στους πολίτες, ιδίως στην (όποια, μη ακόμα αποφασισμένη) εκλογική του περιφέρεια, την ευκολία με την οποία λαμβάνει καταναλωτικό δάνειο, προοριζόμενο μάλιστα υποτίθεται για ελεύθερους επαγγελματίες, ένας πολιτικός και δη υπουργός, σε μια στιγμή που οι τράπεζες έχουν στην ουσία πάψει να χορηγούν τέτοιου είδους δάνεια; Πώς θα αντιπαρέλθει την οργή που προκαλεί αυτό καθ’ αυτό το γεγονός στον κόσμο της παραγωγής και της εργασίας που έχει στεγνώσει από την έλλειψη ρευστότητας;

Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσει κανείς μια τέτοια χονδροειδή μεθόδευση (για να μην αναφερθούμε στο περίεργο σπάσιμο του δανείου σε 70 και 30 χιλιάδες) είναι να προβαίνει σε περαιτέρω, διαρκώς επιδεινούμενες ασχημίες. Η πρώτη από αυτές είναι σαφώς ποινικώς ενδιαφέρουσα, για αυτό προκάλεσε και την παρέμβαση της Εισαγγελίας Αθηνών.

Αρκεί μια γρήγορη ανάγνωση του άρθρου 370Α του Ποινικού Κώδικα (Παραβίαση του απορρήτου της τηλεφωνικής επικοινωνίας και της προφορικής συνομιλίας) για να αντιληφθεί κανείς πως με τις ενέργειές του ο κ. Πολάκης είναι πιθανόν να βρεθεί κατηγορούμενος για κακουργηματικές πράξεις.

Ας μείνουμε όμως στο πολιτικό σκέλος: σε ποια χώρα της Ευρώπης ένας Αναπληρωτής Υπουργός θα φερόταν πως κατέγραψε παράνομα την τηλεφωνική συνομιλία του με τον Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και ο Πρωθυπουργός δε θα είχε ζητήσει την παραίτησή του στο άκουσμα και μόνον της είδησης;

Η ανοχή ή ίσως και ενθάρρυνση των ανωτέρων τους, δίνει στους θρασείς τη δυνατότητα να επεκτείνουν τη δράση τους. Έτσι, ο κ. Πολάκης επέλεξε προ 2 ημερών των επόμενό του στόχο στο πρόσωπο του Διονύση Σαββόπουλου. Η εύκολη λύση θα ήταν να αναπαράγουμε λέξη προς λέξη όσα έγραψε, εκθέτοντάς τα στον ψόγο των αναγνωστών.

Όμως, ας προχωρήσουμε ένα βήμα πέρα από την αστειότητα των λεγομένων του Αν. Υπουργού Υγείας και ας προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε τις προθέσεις του. Ο Παύλος Πολάκης στόχευσε ένα εμβληματικό πρόσωπο της ελληνικής πολιτιστικής παραγωγής, με βαθιά πολιτικό έργο, που το καθιστά σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα αλλά και της μεταπολιτευτικής άνθισης.

Αυτή η δυναμική της επαφής πολιτικού και πολιτιστικού δε γίνεται παρά να εξαγρίωσε τον Παύλο Πολάκη, ιδίως όταν βρέθηκε στο στόχαστρό της. Αν η πολιτική είναι μια άσκηση εφαρμοσμένης αισθητικής, ο ίδιος είναι η επιτομή της πολιτικής και πολιτιστικής ακαλαισθησίας: ο προπαγανδισμός της απαιδευσίας, της αμάθειας και της βαρβαρότητας στην έκφραση δεν έχει καμία σχέση με γιους βοσκών που προσπάθησαν και κατάφεραν να γίνουν ιατροί και πολιτικοί.

Δεν έχει σχέση ούτε με τους ίδιους τους βοσκούς, ιδίως της πατρίδας του, οι οποίοι μας κληροδότησαν την υπέροχη κρητική δημοτική παράδοση, ένα συλλογικό επίτευγμα υψηλής αισθητικής αξίας. Ο κ. Πολάκης με την ηθική, την πολιτική, την ποινική αλλά και την αισθητική στάση του βρίσκεται στην αντίπερα όχθη αυτού που διακηρύσσει πως πρεσβεύει: είναι η επιτομή όλων όσων προτιμούν την υστέρηση υπό τον φόβο της προόδου, την πονηρία από την προκοπή, τις κραυγές από τη μουσική. Για αυτό και ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ένας αυτονόητος αντίπαλός του.

*Ο κ. Παναγιώτης Δουδωνής είναι Λέκτορας, Υπ.Διδάκτωρ Νομικής Πανεπιστημίου Οξφόρδης

liberal.gr