Καμιά ελπίδα από τους ξένους

Η Τουρκία πάντα θέλει. Η αιματοβαμμένη ιστορία της δείχνει ότι ο επεκτατισμός δεν είναι συγκυριακή επιλογή αυτής της δύναμης, αλλά εγγενές χαρακτηριστικό της. Είτε διάγει οθωμανική περίοδο είτε κεμαλική ή έχει τυραννικό καθεστώς ή αυταρχικό με δημοκρατικό επίχρισμα, η Τουρκία παίρνει με τη βία αυτό που δεν της ανήκει, αν μπορεί και όποτε μπορεί. Υποχρέωση της Ελλάδας, η οποία αποτελεί τον μοναδικό ισχυρό και αξιόπιστο εγγυητή της εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου, είναι η ισχύς. Η πατρίδα μας πρέπει να φαίνεται, αλλά και να είναι τόσο ισχυρή, ώστε οι Τούρκοι να θεωρούν ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν τους επεκτατικούς σχεδιασμούς τους προβαίνοντας σε επιθετική ενέργεια.

Οσοι ισχυρίζονται τα αντίθετα και μιλούν για «καλές προθέσεις» της γείτονος, αλλά και για τα «δικαιώματά» της στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ της Κύπρου απλά είναι ανεπίσημοι εκπρόσωποι των τουρκικών συμφερόντων, οι οποίοι μιλούν ελληνικά. Η «πέμπτη φάλαγγα» πάντοτε επικαλείται τα «αγαθά» του ενδοτισμού και της παράδοσης στον εχθρό.

Οσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα εν όψει της έναρξης εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων που βρίσκονται στα θαλάσσια οικόπεδα της Κύπρου επιβεβαιώνουν όλα τα πικρά μαθήματα που έχει λάβει το έθνος μας κατά τη διάρκεια των αιώνων. Η Ελλάδα μπορεί να έχει πολλούς συμμάχους, που στηρίζουν λεκτικά με οξύ τρόπο τα δίκαια της πατρίδας μας, αλλά τις κρίσιμες ώρες, εκείνες της αναμέτρησης με τη βαρβαρότητα, είμαστε μόνοι. Ο Γιούνκερ δηλώνει «Κύπριος» για το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά η δήλωσή του δεν μπορεί να αναχαιτίσει μια απόβαση.

Οι ξένοι ποτέ δεν σκοπεύουν να θυσιάσουν ούτε έναν οπλίτη για να υπερασπιστούν τα εδάφη, την ελευθερία μας και τον τρόπο ζωής μας. Οσες φορές έχει συμβεί κάτι τέτοιο, όπως για παράδειγμα στη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827, μπορεί να θεωρούνται εξαιρέσεις του προαναφερθέντος κανόνα.

Επί δεκαετίες, το κράτος μας αφοπλίζεται συστηματικά. Αρχιτέκτονες του σχεδίου αφοπλισμού (απαραίτητο προπαρασκευαστικό βήμα για τη δορυφοροποίηση της Ελλάδας στην Τουρκία) είναι οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις. Αντί να ατσαλώνουν το λαϊκό φρόνημα με πατριωτική Παιδεία και στροφή στην παράδοση, διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, χύνοντας αντεθνικό νεοταξικό δηλητήριο στους θεσμούς και στις λειτουργίες του κράτους. Φυσικά, υπονομεύουν τη χώρα και εκείνοι που ανέχονται ιδεολογικά τον εθνομηδενισμό και δεν τον πολεμούν. Το ίδιο και στο υλικό επίπεδο: Η στρατιωτική βιομηχανία μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη και η άμυνα της πατρίδας μας εξαρτάται σε ανησυχητικό βαθμό από τις εισαγωγές.

Πρέπει να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας, αλλιώς κινδυνεύει η ίδια η υπόσταση του κράτους. Οπως είπε και ο Κολοκοτρώνης, «ό,τι κάμομε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμία από τους ξένους».

Δημοκρατία