Σφακιανά ή Χάρβαρντ

«Σκέφτηκα αν πρέπει να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα των Σφακίων ή του Χάρβαρντ. Αλλά όποια και να χρησιμοποιήσω, δεν θα την καταλάβει ο πρόεδρος της Ν.Δ. Ο κ. Μητσοτάκης δεν ξέρει την ψυχολογία των Σφακιανών, αλλά ούτε τη γλώσσα του Χάρβαρντ».

Πώς μπορεί να προσδιορίσει κανείς τα χαρακτηριστικά των δύο –κατά τον κ. Πολάκη– γλωσσών;

Η διαφορά, που υποθέτει κάποιος, κάνοντας προσπάθεια είναι η αλήθεια, εντοπίζεται στο ότι τα «Σφακιανά» είναι «της αξιοπρέπειας, της λεβεντιάς, του φιλότιμου», ενώ «Χάρβαρντ» μιλούν οι ελίτ, οι πλούσιοι, οι καθωσπρέπει, οι γραμματιζούμενοι, οι καταδικασμένοι να ζουν με γραβάτες και κολάρα, χωρίς ψυχή και ευαισθησίες.

Ο κ. Πολάκης μπορεί να ομιλεί απταίστως τα «Σφακιανά» καθώς έχει «κάτσει με βοσκούς, έχει δει γιαούρτι να βγαίνει από το καζάνι, έχει ακούσει πέρδικα να κακαρίζει» κ.ο.κ.

Αλλά, όπως δηλώνει, ομιλεί και «Χάρβαρντ», αφού προβληματίστηκε σε ποια από τις δύο γλώσσες να απευθυνθεί στον κ. Μητσοτάκη.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποιες λεπτές αποχρώσεις στην έκφραση, που δεν ξέρει κανείς πού να τις κατατάξει.

Οπως σχόλια για ανθρώπους με αναπηρία, επιθέσεις σε όσους θεωρεί ότι τον θίγουν ή είναι εχθροί του, απειλές, μη τήρηση των κανόνων για το κάπνισμα κ.λπ.

Αλλά γι’ αυτά δεν υπάρχει χώρος στα «Σφακιανά» του κ. Πολάκη.

Μπαίνουν, μάλλον, κάτω από το χαλί, για να διατηρεί η γλώσσα τα αμιγώς καλά ή κακά στοιχεία της, την, κατά κάποιον τρόπο, καθαρότητά της.

Προφανώς ο υπουργός Υγείας έχει κοινό που τον αποδέχεται και τον καμαρώνει, κρυφά ή φανερά, που ταυτίζεται μαζί του και τον δικαιώνει.

Γι’ αυτό και τίποτε απ’ ό,τι λέει ή κάνει ένας πολιτικός δεν είναι απλώς γραφικό ή στιγμιαίο, αδιάφορο ή χωρίς νόημα.

Η εικόνα και ο λόγος του λειτουργούν πολλαπλασιαστικά, διχάζουν ή συμφιλιώνουν, εκτονώνουν ή συσσωρεύουν θυμό, δίνουν ώθηση ή καθηλώνουν την κοινωνία, εμπνέουν ή δηλητηριάζουν.

Η αποθέωση των «Σφακιανών» και η δαιμονοποίηση του «Χάρβαρντ» δεν εξυψώνει τους μεν και αποκαθηλώνει τους δε.

Γελοιοποιεί και τους δύο, εξουδετερώνοντας τη σοφία και τη γνώση, υποβαθμίζοντας την ποικιλία του βίου σε άτεχνες καρικατούρες της πραγματικότητας.

Φτωχαίνουμε γιατί φτηναίνουμε.


ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ
kathimerini.gr