Η κατ’ επίφαση Δημοκρατία

Σήμερα, «δημοκρατία» σημαίνει μία εκλεγμένη ολιγαρχία οικονομικών και πολιτικών ελίτ – στην οποία οι κεντρικοί τομείς της κοινωνίας και ιδιαίτερα η Οικονομία, δεν υφίστανται ουσιαστικά κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και λογοδοσία. Την ίδια στιγμή, μεγάλα τμήματα της κοινωνικής οργάνωσης της δικής μας ζωής, ευρίσκονται εκτός τη δημοκρατικής σφαίρας – ενώ η «ελευθερία» είναι συνώνυμη με την ελευθερία των οικονομικά ισχυρών, κρατών ή ατόμων και κανενός άλλου. Για παράδειγμα, η Γαλλία είναι ελεύθερη, ενώ η Ελλάδα ασφαλώς όχι – αφού έχει μετατραπεί σε γερμανική αποικία.

Υπενθυμίζουμε πως στις χώρες της Δύσης οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να αλλάξουν τις πολιτικές, μέσα από τις εκλογές – επειδή οι κυριαρχούσες ελίτ ελέγχουν όποιον τις κερδίσει. Οι εκλογές δίνουν μεν την εντύπωση της Δημοκρατίας, αλλά η ψήφος των ανθρώπων δεν αλλάζει τις πολιτικές που ευνοούν τις ελίτ. Ως εκ τούτου, η βούληση του λαού είναι ανύπαρκτη – δεν εφαρμόζεται ποτέ. Με ακόμη πιο απλά λόγια, οι ελίτ ουσιαστικά «αγοράζουν» τις εκλογές, χωρίς σχεδόν κανέναν περιορισμό – ενώ οι μάζες έχουν την ψευδαίσθηση πως επιλέγουν οι ίδιες τις κυβερνήσεις τους, παραπλανημένες από τις σκηνοθετημένες τηλεοπτικές ή άλλες αντιπαραθέσεις των έμμισθων από τις ελίτ πολιτικών.

Στα πλαίσια αυτά, «δημοκρατία» σημαίνει σήμερα μία εκλεγμένη ολιγαρχία οικονομικών και πολιτικών ελίτ – στην οποία οι κεντρικοί τομείς της κοινωνίας και ιδιαίτερα η Οικονομία, δεν υφίστανται ουσιαστικά κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και λογοδοσία. Την ίδια στιγμή, μεγάλα τμήματα της κοινωνικής οργάνωσης της δικής μας ζωής, ευρίσκονται εκτός τη δημοκρατικής σφαίρας – ενώ η «ελευθερία» είναι συνώνυμη με την ελευθερία των οικονομικά ισχυρών, κρατών ή ατόμων και κανενός άλλου. Για παράδειγμα, η Γαλλία είναι ελεύθερη, ενώ η Ελλάδα ασφαλώς όχι – αφού έχει μετατραπεί σε γερμανική αποικία.

Στην ουσία λοιπόν η δημοκρατία συρρικνώθηκε σε ένα εκλογικό θέατρο, όπου ο πληθυσμός εν αγνοία του μπορεί να επιλέξει μόνο μέσα από ένα δεδομένο «φάσμα ελίτ» – οπότε η πραγματική δημοκρατία αντικαταστάθηκε από την ουτοπία της δημοκρατίας, ο ελεύθερος δημόσιος διάλογος αντικαταστάθηκε από τη διαχείριση της κοινής γνώμης και από τον εκφοβισμό, ενώ η κατευθυντήρια αρχή του υπευθύνου Πολίτη αντικαταστάθηκε από το νεοφιλελεύθερο ιδεώδες του πολιτικά απαθούς καταναλωτή.

Όσον αφορά τώρα το Διεθνές Δίκαιο, οι οικονομικά ή στρατιωτικά ισχυροί επιδιώκουν απλά να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση ή την ανεκτικότητα των λαών, για την άσκηση βίας – οικονομικής όπως στην περίπτωση της Ελλάδας με τα μνημόνια και τη Μακεδονία ή στρατιωτικής όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ κοκ. Τις ενέργειες τους δε αυτές τις χαρακτηρίζουν πλέον ως «πραγματιστική πολιτική» (Real Politic) – εντός των πλαισίων της οποίας διαπρέπει τα τελευταία χρόνια, μετά την αντιστροφή του δημοψηφίσματος, ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Με απλά λόγια, κυριαρχεί ξανά το δίκαιο του ισχυρότερου, σε συνδυασμό με τη «δημοκρατία των ελίτ» – με μοναδικό αδύναμο σημείο τους το μη διατεταγμένο χώρο του δημοσίου διαλόγου, κυρίως των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που μπορούν να προκαλέσουν είτε εξεγέρσεις, όπως αυτή των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, είτε την άνοδο των εκτός του συστήματος κομμάτων που υπό άλλες προϋποθέσεις είναι εντελώς αδύνατη.

AnalystTeam
Analyst