Η «μπίζνα» του ασύλου τελευταίο προπύργιο για μειοψηφίες και αριστερούς

Του Αντώνη Δαρζέντα

Τα δημόσια Πανεπιστήμια και η κατάργηση του ασύλου θα είναι το μέρος όπου η κυβέρνηση θα δοκιμαστεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Όσοι από εμάς είχαμε την τύχη ή την ατυχία να σπουδάσουμε στα ελληνικά πανεπιστήμια ξέρουμε τι θα γίνει με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς.

Τα Πανεπιστήμια απλά δεν θα ξανανοίξουν.

Τον Οκτώβρη με την πρώτη μέρα έναρξης των μαθημάτων ιερά ρίγη αγανάκτησης θα διαπεράσουν τους επαγγελματίες φοιτητοπατέρες των παρατάξεων, έμμισθοι οι περισσότεροι αλλά και τους επαγγελματίες μπάχαλους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Οι παρατάξεις αυτές τώρα θα παίξουν τα ρέστα τους.

Η μπίζνα του ασύλου είναι το τελευταίο τους προπύργιο. Πίσω από αυτό κρύβεται μεγάλη αλλά και μικρή παραβατικοτήτα.
Από ναρκωτικά έως υπενοικίαση φοιτητικών εστιών.

Αλλά πέρα από την ανοχή στην παραβατικότητα το Δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι κάτι άλλο που δεν έχει καταλάβει ο πολύς κόσμος, αλλά το διαισθάνεται.

Είναι το μέρος όπου το παιδί της μεσαίας τάξης παίρνει τα εφόδια για να ανέβει κοινωνικά και ταξικά. Και γι αυτό το Δημόσιο Πανεπιστήμιο έχει δύο εχθρούς.

Πρώτον την ανώτερη πολιτική τάξη. Γιατί αυτή στέλνει τα παιδιά της στο εξωτερικό και σε ιδιωτικά σχολεία.

Παρακολουθούσα τα παιδιά που πρώτευσαν στις μαθητικές Ολυμπιάδες. Οι περισσότεροι ήταν από δημόσια σχολεία και μάλιστα της επαρχίας. Κι όμως στις θέσεις εξουσίας θα δείτε πως οι απόφοιτοι είναι από ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και οι ηγέτες της Αριστεράς εκεί στέλνουν τα παιδιά τους. Το έλαβαν το μήνυμα.

Όταν την δεκαετία του '80 στην Βρετανία ανέβαινε στην εξουσία μια κόρη μπακάλη η Μάργκαρετ Θάτσερ με εξαιρετικές σπουδές σε εξαιρετικά δημόσια πανεπιστήμια μεταμορφώνοντάς την, στην Ελλάδα ανέβαινε ακόμα ένας γόνος γνωστής οικογένειας με σπουδές στα εξωτερικά.

Σημειώστε το καλά αυτό που γράφω. Η ανοχή στο μπάχαλο του Ελληνικού Δημοσίου Πανεπιστημίου έχει ταξικό πρόσημο που θα έλεγε και η Αριστερά.

Και ερχόμαστε έτσι στον δεύτερο εχθρό. Όπως είπα παραπάνω στην Ελληνική Αριστερά.

Γιατί; Μα είναι προφανές. Ένας ταπεινωμένος και ημιμαθής νοικοκυραίος είναι η κύρια δεξαμενή τους. Έτσι σε αγαστή συνεργασία η ανώτερη αστική τάξη - ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης - και η Ελληνική Αριστερά θέλουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο ταπεινωμενο, βρώμικο, υπολειτουργόν.

Γιατί είναι επικίνδυνο. Γιατί εκεί το παιδί της μεσαίας τάξης, το παιδί του νοικοκυραίου, έχει την ευκαιρία να γίνει καλύτερο. Και να αδράξει την ευκαιρία να αλλάξει τη χώρα. Όπως μια κόρη μπακάλη στην Βρετανία του '80.

Αν η Νέα Δημοκρατία θέλει να υποστηρίξει την μεσαία τάξη η πιο μεγάλη ευκαιρία είναι τώρα. Με την ΠΛΗΡΗ και άμεση κατάργηση ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ του ασύλου. Που είναι ο φερετζές για την διάλυση του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Η μεγαλύτερη μάχη δεν θα είναι η οικονομία. Ούτε οι επενδύσεις. Γιατί εκεί χειρότερα να τα πάει από τον Σύριζα, δεν γίνεται. Θα είναι τα Πανεπιστήμια. Εκεί που χτυπάει η καρδιά και το μυαλό των παιδιών της μεσαίας τάξης.

Αυτών που λαχταράνε πιο πολύ από όλους να αλλάξει η χώρα, γιατί κυρίως αυτών η ζωή εξαρτάται από την χώρα.
Γιατί όπως έλεγε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης "ο,τι έχω το μερίδιο μου σ αυτείνη την πατρίδα θα ζήσω και εγώ και τα παιδιά μου".

https://www.liberal.gr/

loading...