Πόσο «τρελός» είναι ο Ντόναλντ Τραμπ

Δημήτρης Παγαδάκης

Πιο αλλοπρόσαλλος από ποτέ, ο επικίνδυνος πλανητάρχης, επικαλούμενος τη «μεγαλειώδη και απαράμιλλη σοφία» του, διευκολύνει τους εκβιασμούς Ερντογάν με τους πρόσφυγες και ανοίγει στον ISIS τις πόρτες της Ευρώπης, η οποία παρακολουθεί αμήχανα την τουρκική εισβολή στη Συρία
Ανισόρροπος, εκτροχιασμένος, διαταραγμένος, παραληρηματικός, φαντασιόπληκτος, ψυχικά ασταθής ή απλώς φρενοβλαβής;
Είτε με τα τιτιβίσματά του στο Twitter είτε με τις δηλώσεις του, ο πιο παρατηρήσιμος ηγέτης στον κόσμο παρουσιάζει ακραία συμπτώματα που συνδυάζουν έκδηλα μερικά ή όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Λογικά, σημαντική μερίδα των Αμερικανών πολιτών ανησυχεί αν ο 45ος πρόεδρος της χώρας είναι ικανός για το αξίωμα που του έχουν αναθέσει. Πόσο μάλλον τρομοκρατείται όταν οι χειρισμοί του, υπό το κράτος κατάθλιψης, άγχους ή ναρκισσιστικής μανίας, μοιάζουν να υπονομεύουν την επιβίωση της 243χρονης Δημοκρατίας στις ΗΠΑ. Το απόγευμα της προπερασμένης Παρασκευής μια χορωδία εκστατικών φωνών από 200 Αφροαμερικανούς φοιτητές και νέους επαγγελματίες κραύγαζε ξελαρυγγιασμένη με λαχτάρα: «Σε αγαπάμε» και «Τέσσερα ακόμη χρόνια!». Οι παθιασμένες ιαχές αντηχούσαν στα ψηλά ταβάνια και τα μεγάλα κουφωτά παραθυρόφυλλα της μεγάλης αίθουσας εκδηλώσεων «East Room» του ασβεστωμένου αρχοντικού της λεωφόρου της Πενσιλβανίας στην Ουάσινγκτον. Απέναντι στους υποστηρικτές του, κορδωμένος ο πρόεδρος με την παράξενη απόχρωση μαλλιού και το αφύσικο χτένισμα ακτινοβολούσε σαν σουπερνόβα από τα απώτερα σημεία ενός παράλληλου σύμπαντος. Βρισκόταν στο στοιχείο του, ανάμεσα σε ενθουσιώδεις οπαδούς του.

Με καμαρωτό ύφος μεγάλου τιμονιέρη που απαιτούσε μόνιμο σεβασμό και υπερβάλλοντα θαυμασμό, ανάλογο της ευφυΐας, του θάρρους και του σθένους του, αφού καυχήθηκε για τα επιτεύγματα της προεδρίας του, ο Ντόναλντ Τραμπ ξεχείλισε από ηφαιστειακή οργή που πύρωσε τη ροδοκόκκινη χροιά του προσώπου του. Τα ’βαλε για μία ακόμη φορά με τους Δημοκρατικούς που τον «σπιλώνουν», τους φιλελεύθερους που τον «κηλιδώνουν», τα μεροληπτικά ψέματα των διαπλεκόμενων μαζί τους «διεφθαρμένων ΜΜΕ» που τον «υποσκάπτουν». Η εριστική θεατρική του παράσταση πλαισιώθηκε με αλαλαγμούς αποδοκιμασίας για τους αποκρουστικούς σαμποτέρ του προεδρικού κύρους από τους συγκεντρωμένους νεαρούς μαύρους Ρεπουμπλικάνους. Και ο ίδιος αυτοαποθεωνόταν ως ο ηθικός πρωταθλητής, ένας μαγικός περίπου θεραπευτής όλων των διαιρέσεων και διακρίσεων, αποδεκτός σε κάθε φύλο, χρώμα και φυλή της πατρίδας του την οποία θέλει να κάνει ξανά μεγάλη. Επ’ ευκαιρία έκλεισε το ευερέθιστο σόου του εκδηλώνοντας σφοδρά την επιθυμία του για μια δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο την επόμενη χρονιά. Το ίδιο βράδυ οι νυχτερινές τηλεοπτικές εκπομπές ξανάπιασαν με επικριτικά αστεία ψιλό γαζί το δούλεμα του προέδρου. Μόνο που όπως κάποτε οι Smiths τραγουδούσαν, «That joke isn’t funny anymore».

Δεν είναι καθόλου αστείο...

Το αστείο δεν έχει πλέον πλάκα. Το χιούμορ εξαντλήθηκε και κούρασε από την επανάληψη αναφορικά με τα προεδρικά παραληρήματα. Πόσες φορές πια θα κοροϊδεύουν για τους αυτοεγκωμιασμούς και τις ναρκισσιστικές δηλώσεις του τον άνθρωπο που συχνά αναφέρεται στον εαυτό του ως «μια πολύ σταθερή ιδιοφυΐα». Σεβαστός ο αυτοεγκωμιασμός. Αλλά λίγος. Η «οξύνοιά» του, σύμφωνα με τους αντιπάλους του, έχει κατακρεουργήσει κάθε έννοια ακρίβειας, ορθότητας, εγκυρότητας και ευθύνης. Η αλήθεια, λένε, δεν βγαίνει ποτέ ακέραιη και αλώβητη από το Οβάλ Γραφείο. Σύμφωνα με τη «Washington Post», ο πλανητάρχης έχει κάνει 9.451 ψευδείς ή παραπλανητικές δηλώσεις σε 801 ημέρες στο προεδρικό πόστο. Η «διευρυμένη νοημοσύνη» του χαρακτηρίζεται από ακραία επιθετικές συμπεριφορές. Οι «New York Times» έχουν συντάξει έναν πλήρη και εύχρηστο κατάλογο 598 -μέχρι τώρα- ανθρώπων, τόπων και πραγμάτων, τα οποία ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει προσβάλει χλευαστικά. Ακόμη η διακεκριμένη και έμπειρη ψυχιατρική κοινότητα της χώρας έχει διαγνώσει -εξ αποστάσεως, είναι η αλήθεια- ότι ο πρόεδρος πάσχει από «κακοήθη ναρκισσισμό». Ενα είδος παραφροσύνης που σχετίζεται με την έλλειψη εντιμότητας και αυτοελέγχου. Οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας τον περιγράφουν ως παθολογικό ψεύτη με ικανότητα να «εξαπατά σαν λογιστής μαφίας». Τον ζωγραφίζουν να κολυμπά σε μια αχανή πισίνα φαντασιώσεων απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης και λαμπρού μεγαλείου με την πεποίθηση ότι είναι απολύτως «ξεχωριστός». Στην πραγματικότητα, τονίζουν, πρόκειται για μισογύνικη, σεξουαλικά αρπακτική, μνησίκακη και αυταρχική προσωπικότητα. Τόσο προβληματική που ελάχιστα απέχει από το σούργελο.

Το αυτί πάντως του εκατομμυριούχου -πρώην μεγιστάνα- επιχειρηματία και νυν προέδρου δεν ιδρώνει από τέτοιου είδους σχόλια. Επιμένει απτόητος να τα επιβεβαιώνει σε κάθε περίσταση. Εχει επιτεθεί σε μια οικογένεια της οποίας ο γιος σκοτώθηκε σε μάχη υπερασπιζόμενος τη χώρα, έχει χλευάσει δημοσιογράφο με αναπηρία, έχει γελοιοποιήσει σακατεμένο στους πολέμους βετεράνο στρατιωτικό. Κινήσεις όχι και τόσο ταιριαστές σε έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι «κανείς δεν έχει διαβάσει τη Βίβλο περισσότερο από μένα». Επικαλείται ακόμη ότι τα δύο μεγαλύτερα ατού του είναι «η ψυχική σταθερότητα και η πραγματική του εξυπνάδα» και εμμένει σε αυτά με περισσή ξιπασιά. Διαμηνύει μεσσιανικά ότι «είμαι ο εκλεκτός» για την απόφασή του να ξεκινήσει έναν εμπορικό πόλεμο με την Κίνα. Διακηρύττει με υπεροψία «ότι η μόνη διαφορά μου με τους άλλους πολιτικούς είναι ότι είμαι ο πιο ειλικρινής, ενώ οι σύζυγοί μου οι πιο όμορφες».

Περιφέρει δημοσίως την αλαζονεία του λέγοντας: «Το IQ μου είναι ένα από τα υψηλότερα - και όλοι το ξέρετε! Παρακαλώ μην αισθάνεστε τόσο ανόητοι ή ανασφαλείς μπροστά μου, δεν φταίτε εσείς!». Πιο καλαμοκαβαλημένος δεν γίνεται. Ούτε ο Καντάφι δεν ήταν τόσο ψώνιο. Αναπόφευκτα μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινής γνώμης βαρέθηκε να αντικρίζει καθημερινά το χαοτικό, ευμετάβλητο, σχεδόν σουρεαλιστικό «εγώ» του προέδρου της χώρας «με τη μεγαλειώδη και απαράμιλλη σοφία». Αυτή η πρόσφατη δική του φράση σε φρενήρες τιτίβισμά του την περασμένη Τρίτη -όταν ανακοίνωσε την απογοητευτικά κοντόφθαλμη και ανεύθυνη απόφασή του να αποσύρει αμερικανικά στρατεύματα από τη βόρεια Συρία- υπογράμμισε ότι μάλλον έχει κόψει καπίστρι από κάθε λογική σύνεσης.

Κούρδοι, οι σύμμαχοι που έγιναν βορά στα τανκς

Καπάκι ήρθε η «διευκρινιστική» του δήλωση, η οποία σφράγισε ανεξίτηλα την απόκλιση, αν όχι την πλήρη αποσύνδεσή του, από την πραγματικότητα. Οχι μόνο την ιστορική. Υπενθύμισε ότι οι Κούρδοι -που συντάχτηκαν με τις ΗΠΑ για να νικήσουν τους τζιχαντιστές του ISIS και τώρα τους παραδίδει αβοήθητους για σφαγιασμό στους Τούρκους- «δεν μας βοήθησαν στην Απόβαση στη Νορμανδία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Το ότι οι μέχρι χθες κιόλας κρίσιμοι σύμμαχοι της Αμερικής στις μάχες κατά του Χαλιφάτου δεν είχαν τότε και εξακολουθούν να μην έχουν κράτος είναι για τον ίδιο μια επουσιώδης λεπτομέρεια. Με την ίδια άνεση ενός εγκεφαλικά κρασαρισμένου δίσκου θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι την ώρα της συμμαχικής D-Day οι Κούρδοι μαχητές είχαν αράξει τα αποβατικά τους σκάφη στον ποταμό Αράξη, όταν ο κομάντο Ερντογάν με το σουλτανικό σαρίκι του να ανεμίζει υπερασπιζόταν το Οχυρό Αλαμο στο Τέξας από τις μεξικανικές ορδές! Ανακρίβεια; Σιγά τα λάχανα. Μια τέτοια εναλλακτική αφήγηση αληθεύει τόσο όσο και οι κούφιες απειλές του για «πλήρη καταστροφή και εξάλειψη» της οικονομίας της Τουρκίας, την ίδια στιγμή που της ανάβει το πράσινο φως ώστε να αλωνίζει στρατιωτικά στη βορειοανατολική Συρία για να αιματοκυλήσει τους Κούρδους. Αλλά για τον Αμερικανό πρόεδρο όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Από τη στιγμή που πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας που βασίζονται σε ασαφείς πληροφορίες που ξετρυπώνει από σκοτεινές γωνιές του Διαδικτύου και λατρεύει τον μετρ του είδους ακροδεξιό ραδιοφωνατζή Αλεξ Τζόουνς, δεν θέλει πολύ -και λόγω ιδιοσυγκρασίας- να γίνει το μυαλό του χυλός. Εξάλλου, όπως παρατηρούν οι αντίπαλοί του, η συγκεκριμένη τοποθεσία της Μέσης Ανατολής, που ανάθεμα κι αν ξέρει πού πέφτει, είναι για τον ίδιο ένας θανατηφόρος «απόπατος» γεμάτος άμμο. Εφόσον, λοιπόν, δεν κατασκευάζει εκεί γήπεδα γκολφ ή ξενοδοχεία που φέρουν φαρδιά πλατιά το όνομά του και κυρίως επειδή η Αμερική δεν αντλεί από εκεί πετρέλαιο, ας γίνει στάχτη και μπούρμπερη. Κατά τα άλλα, αυτό αποκαλείται υπεύθυνη εξωτερική πολιτική που επηρεάζει αμέτρητες ζωές και διακηρύσσει την αμερικανική στάση ηθικής υπεροχής στον κόσμο.

Ανίκανος, ανεπαρκής
'Ή επικίνδυνος;

Το ερώτημα που απασχολεί την πλειοψηφία της σκεπτόμενης Αμερικής είναι αν ο πρόεδρος είναι επικίνδυνα ακατάλληλος, θλιβερά ανεπαρκής ή εντελώς ανίκανος να εκπληρώσει τα καθήκοντα που του έχουν ανατεθεί. Σε μια κοινωνία που έχει όσο καμιά άλλη στο κόσμο ιδιαίτερη σχέση με το αυτοκίνητο, η απάντηση είναι απλή. Αν σκούρος καπνός βγαίνει από το καπό και μαύροι λεκέδες χύνονται κάτω από αυτό, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μηχανικός για να διαπιστώσει ότι το αυτοκίνητο έχει πάθει κάποια χοντρή ζημιά. Στην πολιτική βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν αλλάζεις έναν πρόεδρο όπως ένα αμάξι που βάρεσε μπιέλα. Τον πρώτο τον τρως στη μάπα όσο διαρκεί η θητεία του. Σαφώς και υπάρχει η δυνατότητα επίκλησης της 25ης τροπολογίας, σύμφωνα με την οποία ο πρόεδρος αντικαθίσταται σε περίπτωση βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας, συμπεριλαμβανομένης και της αντίστοιχης ψυχικής. Αυτή η διάταξη του Συντάγματος τέθηκε σε εφαρμογή μετά τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Ωστόσο στην τρέχουσα περίπτωση το ζήτημα της αντικατάστασης ή της αποπομπής του από τον Λευκό Οίκο είναι πολύ δύσκολο. Δεδομένου ότι τόσο το κυβερνητικό περίβλημα όσο και το προεδρικό κέλυφος είναι στελεχωμένα από ανθρώπους που επέλεξε ο ίδιος ο πρόεδρος. Χώρια που κρίνεται αδιανόητο να τον εξετάσει κλινικά εκ του σύνεγγυς ένας εμπειρογνώμονας ψυχίατρος ή ψυχολόγος για να διαπιστώσει αν ικανοποιεί τα κριτήρια περί αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας.

Προς συνδρομή του πάντως καταφτάνουν οι οπαδοί του για να κατευνάσουν ανησυχίες και εικασίες περί της ψυχικής του υγείας. «Είναι συντηρητικός, δεν είναι τρελός», δηλώνει ο ένας, «το να παίρνεις σοβαρά τα τρελά πράγματα είναι σοβαρό χάσιμο χρόνου», γράφει ο άλλος αντιγράφοντας μια φράση του Χαρούκι Μουρακάμι από το βιβλίο «Ο Κάφκα στην ακτή».

Σε μια πιο επιτηδευμένη και ντελικάτη συνηγορία του προστρέχουν οι δήθεν αντικειμενικοί, οι οποίοι υποστηρίζουν πως η ευμεταβλητότητα του προέδρου συνιστά ένα είδος πολιτικής τέχνης. «Διαθέτει το ταλέντο», υπογραμμίζουν «να βάζει στην κατάψυξη τις ειδήσεις που ζημιώνουν το προφίλ του, ενώ ταυτόχρονα βγάζει από τον φούρνο τις δικές του καυτές ειδήσεις που απασχολούν τα ΜΜΕ και το κοινό». Ακατανόητο μεν να θεωρείται αυτή η καθημερινή δρομολόγηση αυτοσχέδιων ειδήσεων πολυδιάστατο στρατηγικό παιχνίδι, αλλά αρκετοί υποκλίνονται σε αυτό το επαναλαμβανόμενο παράδοξο. Αγνοούν προφανώς ότι «τρέλα είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά ελπίζοντας ότι θα έχεις διαφορετικά αποτελέσματα». Η φράση αποδίδεται στον Αϊνστάιν, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο ορισμός της παραφροσύνης προέρχεται από ένα φυλλάδιο ανώνυμων αλκοολικών, από τη δεκαετία του 1980. Τεκμηριωμένα ο σημερινός πρόεδρος δεν πίνει αλκοόλ, τουλάχιστον όχι όπως τα έτσουζε ο Ρίτσαρντ Νίξον, ανοίγοντας κάθε τόσο εκλεκτά 20ετή σκωτσέζικα malt Ballantine’s. Αν σε κάτι μοιάζει με τον προ 45ετίας Αμερικανό πρόεδρο είναι ότι διαστρεβλώνει, όπως κι εκείνος, την πραγματικότητα και επιδίδεται βίαια σε παρορμητικές αποφάσεις. Αλλά αυτό δεν τον καθιστά αυτομάτως ψυχικά άρρωστο, τονίζουν οι Ρεπουμπλικάνοι υποστηρικτές του. Επιμένουν ότι συνεχίζει να εκτελεί τα καθήκοντα της προεδρίας του κάπως ριψοκίνδυνα μεν, αλλά με τον τρόπο που το απαιτεί το Σύνταγμα.

Κόντρα και στους αμερικανικούς θεσμούς

Στο κάτω-κάτω, επιχειρηματολογούν, και ο Αβραάμ Λίνκολν πέρασε διαπιστωμένα από κατάθλιψη. Ακόμη και ο Μπιλ Κλίντον θα μπορούσε να θεωρηθεί αποκλίνων του φυσιολογικού κανόνα ως απόλυτος υποκριτής. Ο Τζορτζ Μπους επίσης αφελής και απερίσκεπτος. Ο Μπαράκ Ομπάμα, τέλος, εσωστρεφής με μια αλαζονική πινελιά. Για κανέναν από αυτούς, διαμαρτύρονται, δεν τέθηκε ζήτημα παραβίασης της εξουσίας, πόσο μάλλον για την απομάκρυνσή του από αυτήν ως σκάρτος και τυλιγμένος σε ζουρλομανδύα. Σωστά. Αλλά και κανένας από αυτούς δεν κάθισε δίπλα στον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ λέγοντάς του ότι «ο πατέρας μου γεννήθηκε σε ένα υπέροχο μέρος στη Γερμανία», όταν και οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο Φρέντερικ Τραμπ ήταν γέννημα θρέμμα του Μπρονξ.

Δεν έγραψαν επίσης οκτώ βιβλία γεμάτα ιταμές προσβολές προς όλους, από μοντέλα, διασημότητες και πολιτικούς έως τυχαίους καθημερινούς πολίτες. Δεν ήταν τηλεπαρουσιαστές σε σόου καυχόμενοι δημοσίως ότι όλες οι γυναίκες της εκπομπής φλέρταραν -αναμενόμενα- μαζί τους. Δεν πτώχευσαν έξι φορές, δηλώνοντας εκ των υστέρων, από το ύψος των προεδρικών καθηκόντων τους, ότι είναι μακράν οι καλύτεροι γνώστες του φορολογικού συστήματος της χώρας. Δεν έκαναν σκηνή ζηλοτυπίας στην αρχισυνταξία του περιοδικού «Τime» επειδή φιλοξένησε στο εξώφυλλό του τον Jay-Z και την Beyonce, οι οποίοι έδωσαν συναυλία υπέρ της Χίλαρι Κλίντον. Και οι προηγούμενοι πρόεδροι είχαν ασφαλώς τα κουσούρια τους, αλλά δεν θαύμαζαν απεριόριστα τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Κυρίως, όμως, κανείς εξ αυτών δεν τόλμησε καν να διανοηθεί -πόσο μάλλον να υπαινιχθεί- ότι μια πιθανή διαδικασία νόμιμης αποπομπής του από το Οβάλ Γραφείο «θα προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο». Μόνο ένας εγωπαθής τύπος που συμπεριφέρεται σαν αλλοπαρμένος Λουδοβίκος 14ος και προσεγγίζει την προεδρία ως «L’état c’est moi» θα μπορούσε να εκστομίσει με θράσος έναν όρο-ταμπού, όπως ο «εμφύλιος», στον επίσημο πολιτικό διάλογο των ΗΠΑ. Πιθανότατα επειδή γνωρίζει ότι ο μόνος τρόπος απομάκρυνσής του από το προεδρικό αξίωμα θα γίνει εφικτός εφόσον τουλάχιστον 20 από τους 53 Ρεπουμπλικάνους στη Γερουσία αποφασίσουν ότι πρέπει να αποπεμφθεί. Με την προϋπόθεση ότι κάθε Δημοκρατικός και ανεξάρτητος γερουσιαστής συμφωνεί με αυτήν. Η υπόθεση αφορά την έρευνα που έχει διαταχθεί εις βάρος του για κατάχρηση εξουσίας που εντοπίζεται στην πίεση που ο Αμερικανός πρόεδρος φέρεται να άσκησε τηλεφωνικά στον νέο πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελέσκι, ώστε ο τελευταίος να σπιλώσει την οικογένεια του πρώην αντιπροέδρου του Ομπάμα, Τζο Μπάιντεν.

Ο -κατά τον ίδιο τον πρόεδρο- «τρελοϋπναράς Τζο» προαλείφεται ως ο Δημοκρατικός αντίπαλός του στις προεδρικές εκλογές του 2020. Ηδη πάντως ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου επέλεξε να μη συνεργαστεί με τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Πράγμα που σηματοδοτεί για πολλούς την έναρξη μιας πλήρως ανοιχτής σύγκρουσης ανάμεσα στην εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία στις ΗΠΑ, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για την αμερικανική Δημοκρατία. Αναπόδραστα εκτιμάται ότι η δικαστική εξουσία θα κληθεί να ξεκαθαρίσει αρκετά από τα ζητήματα για τα οποία συγκρούονται οι δύο πλευρές.

Οσο για τον ροδαλό πρόεδρο της μοναδικής υπερδύναμης στον κόσμο με το viral χτένισμα που καλύπτει τη φαλάκρα του, χαμπάρι δεν παίρνει από τους ενδεχόμενους τριγμούς που προκαλεί στους θεσμούς. Στη συνέντευξη Τύπου που παρέθεσε για το θέμα, στο γκαζόν του Λευκού Οίκου, εμφανίστηκε από το βάθρο αδιάλλακτα φιλόνικος, ρωτώντας κατ’ επανάληψη τους δημοσιογράφους «Are you talking to me?» («Σε μένα μιλάς;»), ως άλλος Ρόμπερτ Ντε Νίρο-Τράβις Μπικλ, ο εφιαλτικά μοναχικός «Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος αποτύπωνε ανάγλυφα μια νευρικά κλονισμένη περσόνα στις στοιχειωμένες μεταμεσονύχτιες περιπλανήσεις του νου. Στο φόντο η λευκή προεδρική κατοικία φάνταζε σαν το «House of Cards», τόπος ωμών εκβιασμών και εσκεμμένης χειραγώγησης ντόπιων πολιτικών και ξένων ηγετών. Ωστόσο ο Ντόναλντ Τραμπ, έμπλεος ανορθόδοξων ιδεών, αδιαφορεί για συμβολισμούς και σκηνικά. Κοινώς, αγρόν αγοράζει. Και όπως λένε σαρκαστικά οι πολιτικοί αντίπαλοί του ας αγοράσει επιτέλους και τη Γροιλανδία που τόσο τον ενδιαφέρει ως οικόπεδο. Το μεγαλύτερο νησί του κόσμου θα ήταν ιδανικό για να φιλοξενήσει το μέγεθος της ασύγκριτης σοφίας του. Και οπωσδήποτε πιο φιλόξενο -αν και παγωμένο- από οποιοδήποτε φρενοκομείο.

https://www.protothema.gr/