Το φρικτό καθεστώς της παγκοσμιοποίησης

Ο εφιάλτης δεν είναι μακριά, δεν είναι αλλού και άλλοτε· είναι εδώ και τώρα! Μια οικογένεια βρίσκεται στο σπίτι της και παρακολουθώντας τηλεοπτικό πρόγραμμα ενημερώνεται ότι κάποιος δολοφονικός ιός έπληξε την περιοχή της και δεν πρέπει να βγει έξω διότι έχουν τεθεί άπαντες σε καραντίνα. Οποιος αποπειραθεί να βγει θα συλληφθεί. Οποιος συλληφθεί μπορεί και να μην επιστρέψει ποτέ.

Αυτό θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας, το οποίο θα περιέγραφε μια μελλοντική δυστοπία. Ομως, δεν είναι ταινία αλλά γεγονός.

Η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο είναι το σκηνικό όπου εκτυλίσσεται η πλοκή και οι... κομπάρσοι (που μπορεί να αποδειχθούν και «κασκαντέρ») είναι και οι Κινέζοι αλλά και οι υπόλοιποι κάτοικοι του πλανήτη, που περιμένουν κι εκείνοι με αγωνία να δουν ποια είναι η επόμενη σκηνή σε τούτο το θρίλερ.

Αυτό είναι το κατάντημα της παγκοσμιοποίησης. Ενα φρικτό καθεστώς όπου μια είδηση, που μπορεί να αληθεύει αλλά μπορεί και όχι, έχει τέτοια ισχύ ώστε δύναται να καθορίσει τη μοίρα δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Εκείνοι που ελέγχουν τους μυστικούς διακόπτες της μηχανής, η οποία παράγει ειδήσεις, ιδέες και εντυπώσεις, κρατούν τα κλειδιά της εξουσίας.

Ενώ η «υποψιασμένη» Δύση θεωρούσε ότι το ολοκληρωτικό καθεστώς που περιγράφεται στο έργο «1984» του Τζορτζ Οργουελ θα επιβαλλόταν πρώτα στις ΗΠΑ ή έστω σε κάποια χώρα της Ευρώπης, η Κίνα έκοψε πρώτη το νήμα του τερματισμού του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού και υλοποίησε αυτό που όλοι απεύχονταν.

Η κρίση με τον κορονοϊό, έτσι όπως εξελίσσεται, μας υποχρεώνει να σκεφτούμε πόσο ανήμπορος φαντάζει ο άνθρωπος μπροστά στις τιτανικές και μοχθηρές δυνάμεις της εξουσίας και της προπαγάνδας.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι, τελικά, έτσι όπως διαφημιζόταν από τους οπαδούς της. Δεν ελευθερώνει αλλά υποδουλώνει. Ισοπεδώνει τα έθνη, σαρώνει τις κοινωνίες, σβήνει τα ιστορικά ίχνη, εκμηδενίζει τις προσωπικότητες και όλα τα μετατρέπει σε μια ομοιογενή, άμορφη μάζα, η οποία πλάθεται όπως την επιθυμούν οι επικυρίαρχοι.

Δημοκρατία