Η Τουρκία, η άκρη της Κόλασης και οι αφελείς των Αθηνών

Στις επόμενες ημέρες μεγάλες εφημερίδες και δίκτυα του εξωτερικού είναι πιθανόν να προσπαθήσουν να μας πιέσουν για την κατάσταση στα σύνορα. Δεν είναι περίεργο. Η Τουρκία δαπανά χρόνια τώρα σημαντικούς πόρους για να κτίσει εικόνα και σχέσεις στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με μας που χρειάζεται να φτάσουμε στην άκρη της Κόλασης για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι μπορεί να πήγε λάθος.

Την ημέρα που θα πέφτει ο Ταγίπ Ερντογάν θα διαλυθεί και η τελευταία μας αυταπάτη, ότι δήθεν η ένταση στις σχέσεις μας με την Τουρκία έχουν να κάνουν με την αντίληψη που έχει για τον κόσμο και τον εαυτό του ο Τούρκος Πρόεδρος. Θα λέγαμε δε ότι επί των ημερών του ισλαμιστή Ερντογάν οι εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήσαν σαφώς λιγότερες απ’ ότι στην περίοδο που κυβερνούσαν οι κοσμικοί και φιλοδυτικοί κεμαλικοί. Με εξαίρεση, βέβαια, τις τελευταίες ημέρες. Στην πραγματικότητα οι στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας επί Ερντογάν παραμένουν στην βάση τους οι ίδιοι με εκείνους που είχε η Τουρκία πριν την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία. Για να είμαστε πιο ακριβείς, η αλλαγή των ρόλων στην κεντρική πολιτική σκηνή της Τουρκίας συνέβη μετά την χρεοκοπία της χώρας. Οι ισλαμιστές ήρθαν όταν οι κεμαλιστές απέτυχαν να υλοποιήσουν το μεγάλο σχέδιο…

Η Τουρκία ξόδευε πολλά χρήματα σε εξοπλισμούς και θα εξακολουθήσει να ξοδεύει. Η Τουρκία επένδυσε πολλά στην οργάνωση και στο αξιόμαχο του στρατού της και θα εξακολουθήσει να το κάνει. Η Τουρκία δαπάνησε σημαντικά ποσά για να αυξήσει την πολιτική της επιρροή στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου και θα εξακολουθήσει να το κάνει.

Η πολιτική της Τουρκίας δεν είναι το αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας απόφασης ενός δήθεν τρελού ηγεμόνα. Κι αλίμονο σε όποιον προσπαθήσει να ερμηνεύσει με αυτούς τους όρους το φαινόμενο Ερντογάν. Οι υπεραπλουστεύσεις οδηγούν σχεδόν πάντα σε λάθος συμπεράσματα. Η πολιτική της Τουρκίας, λοιπόν, υπαγορεύεται από την επιχειρηματική της ελίτ και γι αυτό παραμένει η ίδια και αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Η επιχειρηματική ελίτ της Τουρκίας χρειάζεται ζωτικό χώρο για την περαιτέρω ανάπτυξή της και γι αυτό επιθυμεί μία Τουρκία με έναν ισχυρό περιφερειακό ρόλο. Η αλλαγή της στάσης της Τουρκίας περνάει μέσα από την ήττα αυτής της στρατηγικής, η οποία και έχει τις ρίζες της στο βάθος των δεκαετιών. Δεν θα ανατραπεί επειδή εμείς αποφασίσαμε αιφνιδίως να αλλάξουμε στάση απέναντί τους.

Το πότε θα ηττηθεί η στρατηγική της άρχουσας τάξης της Τουρκίας είναι κάτι που δεν το γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι η σημερινή Τουρκία δεν μπορεί να είναι ένας αξιόπιστος συνομιλητής. Κι η ειρήνη στην περιοχή περνάει αναγκαστικά μέσα από τον διάλογο και την οικονομική συνεργασία όλων όσων έχουν για κοινό τους σπίτι την Ανατολική Μεσόγειο.

Το πότε η Τουρκία θα καθίσει στο τραπέζι δεν είναι κάτι που εξαρτάται από εμάς. Να πούμε για αυτά που μπορούμε να κάνουμε εμείς για μας! Δεν πρόκειται για κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει σήμερα η ίδια η Τουρκία. Επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό, σε εξοπλισμούς και σε δημόσιες σχέσεις. Και μεταξύ όλων αυτών το πιο άμεσο είναι το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων στο εξωτερικό. Τα άλλα απαιτούν περισσότερο χρόνο…

Τι πήγε λάθος για μας; Τα πάντα! Κάναμε όλα αυτά τα χρόνια όσα θα έκανε ένας ιδανικός αυτόχειρας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ξυπνήσαμε στα σύνορα με την απειλή να τα περάσουν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, αποσταθεροποιώντας πλήρως την Ελλάδα. Κατά τα λοιπά, δεν είναι «τυφλοί» όσοι ξένοι δημοσιογράφοι και αναλυτές «βλέπουν» στα πρόσωπα των 20χρονων Αφγανών και Πακιστανών οικογένειες προσφύγων του πολέμου της Συρίας. Μόνο οι αφελείς «ανθρωπιστές» των Αθηνών τα πιστεύουν αυτά, ότι ο Ερντογάν θα μπορούσε να πάρει το επόμενο Νόμπελ Ειρήνης. Γιατί όχι; Εδώ παραλίγο να το διεκδικήσει ο Αλέξης Τσίπρας!

Θανάσης Μαυρίδης
Liberal