Με τον Βελουχιώτη ή με τον Παττακό;

Ο πολιτικός που εν έτει 2020 ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και αυτοπροσδιορίζεται (προσωπικά και ως κόμμα) με τη δήλωση «εμείς είμαστε με τον Βελουχιώτη κι όχι με τον Παττακό», πώς να κατατάσσεται στα μάτια του ψηφοφόρου που γεννήθηκε τον 21ο αιώνα; Τώρα καταλαβαίνει κανείς γιατί ο Κυριάκος διαθέτει τέτοια ιδεολογική υπεροπλία...

Αν οι επόμενες εκλογές γίνουν κανονικά το 2023, ένας (ή μία) ψηφοφόρος που θα ψηφίζει για πρώτη φορά θα έχει γεννηθεί το 2006. Ο Αρης Βελουχιώτης πέθανε το 1945, δηλαδή 61 χρόνια πριν την γέννησή του. Ο Στυλιανός Παττακός χρίστηκε υποδικτάτορας το 1967, δηλαδή 39 χρόνια πριν ακουστεί το πρώτο του κλάμα. Κι αν υπολογίσουμε ότι το νεαρό αυτό παιδί αρχίζει να θυμάται αμυδρά πολιτικούς πρωταγωνιστές του τόπου από τα έξι του χρόνια, δηλαδή από το 2012, τότε τα 61 χρόνια της διαφοράς από τον Αρη γίνονται 67 και τα 39 από τον Στυλιανό γίνονται 45. Το 2023 θα έχουν περάσει 78 χρόνια από τον θάνατο του Βελουχιώτη και 56 χρόνια από τη χούντα. Πόσες γενιές πίσω, αλήθεια; Παλιότερα οι γενιές λογίζονταν ανά 25 χρόνια, τώρα κάθε δεκαετία αποτελεί καινούργιο σύμπαν. Το 1945 λοιπόν ή το 1967, μπορεί να είναι τέσσερις γενιές πίσω, μπορεί και έξι.

Δώστε λοιπόν στο νεαρό παιδί μια ντουζίνα ψηφοδέλτια του 2023 και πείτε του: «Ψήφισε ανάλογα με το αν είσαι με τον Βελουχιώτη ή με τον Παττακό. Ψήφισε με μπούσουλα έξι γενιές πίσω». Σαν να έλεγαν σε μας, την γενιά της Μεταπολίτευσης, να ψηφίσουμε το 1981 ανάλογα με το αν ήμασταν με τον Τρικούπη ή τον Δηληγιάννη. Το νεαρό παιδί θα σε κοιτάξει χαζά. Στο μυαλό του, ο Τσίπρας ήταν ο πρωθυπουργός της εφηβείας του, ο Γιώργος μια φιγούρα των χρόνων του νηπιαγωγείου. Μετά έρχονται οι διηγήσεις των μεγαλύτερων ή κανένα παλιό τηλεοπτικό πλάνο, σύμφωνα με τα οποία ο Κώστας Καραμανλής και ο Σημίτης ήταν νεώτερη Ιστορία, ο Ανδρέας και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αρχαία Ιστορία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προϊστορία. Ο Παττακός και ο Βελουχιώτης, αν τους έχει ακουστά, είναι απολιθώματα που ανακαλύπτονται σε ανασκαφές δίπλα σε κόκαλα δεινοσαύρων.

Ο πολιτικός λοιπόν, που εν έτει 2020 ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και αυτοπροσδιορίζεται (προσωπικά και ως κόμμα) με την δήλωση «εμείς είμαστε με τον Βελουχιώτη κι όχι με τον Παττακό», πώς άραγε κατατάσσεται στα μάτια αυτού του παιδιού; Καλή ερώτηση. Κατά το κακό σενάριο στους βλαμμένους εκπροσώπους απολιθωμάτων που τους σιχαίνεται ακόμα κι όταν τους βλέπει από μακριά. Κατά το καλό σενάριο, κατατάσσεται στην ίδια μοίρα με τον αγαπημένο παππού που όλο λέει βαρετές ιστορίες για μια μακρινή εποχή δίχως κινητά τηλέφωνα. Στα σίγουρα πάντως, δεν είναι ο πολιτικός που θα το εμπνεύσει ή θα το κάνει να ονειρευτεί. Και για να μην νομίσετε ότι αναφέρομαι μόνο στον Πολάκη που έκανε την δήλωση αυτή, τα ίδια ακριβώς αισθήματα ο νεαρός ψηφοφόρος θα έχει και για τον Αδωνι που του απάντησε «εμείς δεν είμαστε με τους κατσαπλιάδες». Ο τελευταίος αντάρτης ή κατσαπλιάς (ονομάστε τον όπως θέλετε) εμφανίστηκε στα βουνά μας το 1949, δηλαδή πριν 71 χρόνια.

Τώρα καταλαβαίνει κανείς γιατί ο Κυριάκος διαθέτει τέτοια ιδεολογική υπεροπλία και πολιτική κυριαρχία. Θυμίζω απλώς μια δήλωση του τις πρώτες μέρες μετά την εκλογή του στην προεδρία της ΝΔ το 2016. Είχε πει τότε ότι ζητά απ’ τους Ελληνες να στρατευτούν ανάλογα με τις διαθέσεις τους για το μέλλον του τόπου κι όχι ανάλογα με το στρατόπεδο που πολέμησαν οι παππούδες τους στον Εμφύλιο. Προφητικό;

Δημήτρης Ευθυμάκης
Protagon