Οι Τούρκοι δεν αναζητούν μία δίκαιη λύση

Οι μάχες κρίνονται πάντοτε αφού διεξαχθούν. Μάχες που δεν έχουν δοθεί δεν έχουν κερδηθεί ή δεν έχουν χαθεί.

Πολλές φορές πρέπει κανείς να επιδιώκει την διεξαγωγή της μάχης, επειδή κρίνει ότι οι συνθήκες τον ευνοούν.

Και άλλες την αποφεύγει, ακόμη και μέσα από συμβιβασμούς, επειδή ξέρει ότι θα χάσει.

Σήμερα δεν επιδιώκουμε την σύγκρουση.
Αλλά κακώς την επιδιώκει και η Τουρκία. Έχει περισσότερα να χάσει!

Αν κοιτάξει κανείς τον χάρτη με τις ΑΟΖ του μέλλοντος θα καταλάβει εύκολα ότι δεν υπάρχει δικαστήριο στον κόσμο που θα δώσει στο Καστελόριζο πλήρη δικαιώματα. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι. Το ξέρουν και οι Τούρκοι.

Είναι προφανές ότι αυτό που επιδιώκουν δεν είναι μία δίκαιη λύση στην εκμετάλλευση της θάλασσας, αλλά την επικυριαρχία τους στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αέρα, ξηρά και θάλασσα.

Σε διαφορετική περίπτωση θα έσπευδαν να κλείσουν μία καλή συμφωνία για τα πετρέλαια και όσο αυτά χρησιμοποιούνται!

Το πρόβλημά τους, λοιπόν, δεν είναι η ζώνη εκμετάλλευσης νοτίως του Καστελόριζου, αλλά το ποιος θα κάνει κουμάντο στην περιοχή. Αν υπήρχαν διαφορές μόνο στο θέμα των ΑΟΖ, αυτές θα είχαν ήδη επιλυθεί.

Μόλις πρόσφατα άρχισαν να δημοσιεύονται αξιώσεις στον τουρκικό τύπο για τα … Αντικύθηρα, όπου θέλουν να εγκαταστήσουν και μία ναυτική βάση!

Μπορεί αυτό να προκαλεί γέλωτα, αλλά το ίδιο συνέβη και πριν μερικά χρόνια όταν οι άνθρωποι προέβαλαν για πρώτη φορά αξιώσεις ακόμη και για κατοικημένα νησιά του Αιγαίου.

Άντε και πήγε κανείς στην Χάγη την επήρεια του Καστελόριζου ή της Ρόδου στην ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδα και Τουρκίας. Τα κατοικημένα νησιά;

Για τα … Αντικύθηρα; Σε ποια Χάγη να τα πάει κανείς;

Από την άλλη πλευρά, ο άλλος δρόμος είναι αυτός της πολεμικής σύρραξης.

Αν κανείς δεν συμφωνεί με την οδό των δικαστηρίων και των διαπραγματεύσεων, επιλέγει εκείνον του πολέμου.

Υπάρχει και τρίτη επιλογή! Ειδικά για την περίπτωσή μας. Διαπραγματεύσεις με την συμμετοχή της ΕΕ.

Θα πει κάποιος ότι για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να το θέλει και η ΕΕ. Σωστό είναι κι αυτό. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα για το ποιοι είναι οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί στην ΕΕ και πως θα χρησιμοποιήσουν αυτή την διαμάχη της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Αν μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις δυνάμεις που αναπτύσσονται, τότε θα μπορέσουμε ίσως να αξιοποιήσουμε περισσότερο τα εργαλεία που μας προσφέρονται, όντας μέλη της ΕΕ.

Έχει στρατηγική η Γερμανία για την περιοχή και μέχρι που είναι διατεθειμένη να φτάσει η Γαλλία για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της στην Ανατολική Μεσόγειο;

Ποιος είναι ο βαθμός συνεργασίας της Γαλλίας με την Γερμανία;

Τι θα σήμαινε μία αναταραχή στα Ανατολικά σύνορα της ΕΕ λίγες μόλις ημέρες μετά την επίτευξη συμφωνίας στα το πακέτο των 750 δισεκατομμυρίων ευρώ;

Και ποιος έχει συμφέρον από ένα πολιτικό ναυάγιο στην Ευρώπη; Ο Ταγίπ Ερντογάν σίγουρα όχι!

Καταρχήν εμείς δεν θέλουμε να πρωταγωνιστήσουμε στην Μεσόγειο. Υπάρχουν άλλοι καλύτεροι και ισχυρότεροι παίκτες για να αναλάβουν αυτό τον ρόλο. Δεν θέλουμε να γίνουμε υπερδύναμη.

Επίσης, δεν φοβόμαστε τον διάλογο, αλλά την ίδια ώρα δεν φοβόμαστε και την σύγκρουση.

Δεν είναι πρώτη μας επιλογή ο πόλεμος, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι και να γίνουμε ο σάκος του μποξ για εκείνους που θέλουν να κτίσουν καριέρα υπερδύναμης!

Αν η Τουρκία έχει τέτοιου είδους ονειρώξεις και διαθέτει τα περιθώρια να υποστεί μια πιθανή ήττα, εκεί που θεωρεί ότι έχει στην διάθεσή της μία σίγουρη νίκη, τότε ας δοκιμάσει.

Εμείς δεν μπορούμε να αποτρέψουμε κάτι τέτοιο, αν ο «αντίπαλος» είναι αποφασισμένος.

Εκείνο που μπορούσαμε να κάνουμε και έχουμε κάνει είναι να προσπαθήσουμε στον ελάχιστο χρόνο που είχαμε στην διάθεσή μας να κτίσουμε τις συμμαχίες μας. Και τώρα περιμένουμε…


Θανάσης Μαυρίδης
liberal.gr