Στον κοινοβουλευτισμό δεν είμαστε πολίτες αλλά υπήκοοι

Είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε σε νόμους που φτιάχνουν άλλοι χωρίς να μας ρωτήσουν

Ο κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ είναι δημοκρατία.

Το κομματικό ψηφοδέλτιο είναι ένα από τα εργαλεία του κοινοβουλευτισμού. Παρέχει την ψευδαίσθηση οτι ο «πολίτης» επιλέγει τις πολιτικές που θα εφαρμοστούν, επειδή με το ψηφοδέλτιο κάνει επιλογές από μια προεπιλεγμένη, από τις ηγεσίες των κομμάτων, λίστα προσώπων. Αλλά παρά τις διαφορετικές επιλογές που κάνει το δικό μας εκλογικό σώμα (από το 1843) οι κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις δεν μεταβάλλονται ιδιαίτερα. Και η διαφθορά αμείωτη.

Είναι φανερό οτι πρακτικά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η επιλογή προσώπου ή και κόμματος που θα κάνουμε στις εκλογές. Εκτός ίσως από ακραίες περιπτώσεις και επιλογές. Το αποτέλεσμα μιας οποιασδήποτε τέτοιας επιλογής μας είναι οτι χοντρικά θα πάρουμε την ίδια πάνω-κάτω πολιτική (και διαφθορά).

Αλλωστε οι εκλογές γίνονται, σχεδόν αποκλειστικά, για έναν και μόνο λόγο: για να νομιμοποιηθεί από το εκλογικό σώμα το πολιτικό προσωπικό που θα ασκήσει την εξουσία.

Οι εκλογές ΔΕΝ γίνονται για να αλλάξει η πολιτική που θα εφαρμοστεί.

Αυτό είναι λοιπόν το νόημα που έχουν οι εκλογές και κανένα άλλο: η νομιμοποίηση των προσώπων στις θέσεις εξουσίας. Και με την ίδια ακριβώς έννοια και πάνω σε αυτή την βάση, είχαμε και έχουμε κοινοβουλευτισμό και εκλογές, με βουλή, βουλευτές, κλπ, ακόμα και στις λαϊκές δημοκρατίες.

Ετσι κι αλλιώς στον κοινοβουλευτισμό είμαστε υπήκοοι. Οχι πολίτες. Υπήκοοι είναι εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι να υπακούν σε νόμους τους οποίους έφτιαξαν άλλοι. Νόμους που δεν μπορούν να ακυρώσουν οι ίδιοι ή να τους αλλάξουν.

Στον κοινοβουλευτισμό υπάρχει γενική συμφωνία μεταξύ των κομμάτων, όλων των παρατάξεων δυστυχώς, πως η πολιτική ηγεσία μιας χώρας, η κυβέρνηση δηλαδή, πρέπει να έχει την δυνατότητα να κυβερνάει χωρίς να χρειάζεται να ρωτάει τους υπηκόους της για τις πολιτικές που πρόκειται να εφαρμόσει. Αυτή είναι και η έννοια του υπηκόου. Να υπακούει. Αυτή είναι η θέση του στην πολιτική ιεραρχία.

Το βασικό αποτέλεσμα του κοινοβουλευτισμού είναι η συσσώρευση της πολιτικής εξουσίας σε λίγα χέρια (ολιγαρχία). Η οποία οδηγεί με την σειρά της στην συγκέντρωση του πλούτου (τον οποίο παράγουν καθημερινά οι εργαζόμενες κοινωνίες) σε λίγα χέρια.

Ενα δευτερεύον αποτέλεσμα του κοινοβουλευτισμού, εξίσου καταστροφικό, είναι η διαφθορά. Για μια σειρά από λόγους, ο κοινοβουλευτισμός είναι ο βιότοπος της διαφθοράς.

Η δημοκρατία είναι ελληνική λέξη. Σημαίνει «εξουσία του λαού», λαϊκή εξουσία. Λαϊκή κυριαρχία. Ο άνθρωπος, το μέλος της κοινωνίας με πολιτικά δικαιώματα, είναι πολίτης. Ο πολίτης μαζί με τους συμπολίτες του, σαν πολιτικό σώμα, είναι η υπέρτατη εξουσία. Στην δημοκρατία ο πολίτης, ως συλλογικότητα (π.χ. το δικό μας εκλογικό σώμα) ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ στους δημόσιους άρχοντες και είτε νομοθετεί αυτοπροσώπως, είτε κυρώνει (ή και ακυρώνει) τους νόμους.

Το Ελληνικό Σύνταγμα αναγνωρίζει την λαϊκή κυριαρχία ως την αιτία και την βάση της εξουσίας. Στις πρώτες παραγράφους. Όλο το υπόλοιπο συνταγματικό κείμενο προσπαθεί είτε να αγνοήσει την λαϊκή κυριαρχία, είτε να την υπονομεύσει και ουσιαστικά να την ακυρώσει και να την αχρηστέψει.

Το Ελληνικό Σύνταγμα είναι ένα ευάερο και ευήλιο κείμενο. Διαμπερές. Κοιτάς από τη μια και βλέπεις από την άλλη.

Δεν είναι δημοκρατία ένα πολίτευμα στο οποίο η συλλογικότητα, η κοινωνία πάνω στην οποία θα εφαρμοστούν οι πολιτικές, δεν έχει κανέναν λόγο στην διαμόρφωση των πολιτικών αυτών, παρά είναι υποχρεωμένη να υπακούει.

Το οτι όλα τα κόμματα, και τα αριστερά, ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό «δημοκρατία», είναι μια μεγάλη ταπείνωση. Δική μας.

Θραξ Αναρμόδιος