Τό πεπρωμένο τοῦ Ἔθνους

Ἄν θέλει τό «Ὀρούτς Ρεΐς» νά κοπιάσει κάποια στιγμή στήν ὑφαλοκρηπῖδα μας, γιατί ὄχι! Θά τό ὑποδεχθοῦμε. Ἀλλά ὄχι κάνοντας τό λάθος νά τό κτυπήσουμε. Θά τό ὑποδεχθοῦμε ἐνημερώνοντας τήν ἴδια στιγμή τόν ΟΗΕ ὅτι ἐπεκτείνουμε παντοῦ στά χωρικά μας ὕδατα στά 12 μίλια, ἀνακηρύσσουμε μονομερῶς ΑΟΖ καί καταθέτουμε συντεταγμένες.

ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ ὁ Ἐρντογάν συγκάλεσε χθές τό Ἐθνικό Συμβούλιο Ἀσφαλείας

Στήν Ἀθήνα σήμερα ὁ πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης (ἀφοῦ ματαίωσε σωστά τήν χθεσινή του ὁμιλία στήν Βουλή γιά τήν Νovartis) προκρίνει μία πιό ἀσφαλῆ μέθοδο: ἐνημερώνει τούς πολιτικούς ἀρχηγούς κατά μόνας καί ἐπιδιώκει τήν συνεννόηση. Ἄν καί ἡ σύγκληση τοῦ Συμβουλίου Ἀρχηγῶν συζητήθηκε πίσω ἀπό τίς κλειστές πόρτες τοῦ Μαξίμου, ἐν τέλει ἡ ἰδέα ἀπορρίφθηκε. Ἐκτιμήθηκε πώς δύσκολα θά μποροῦσε νά «κρατήσει» τήν διαδικασία ὑπό ἔλεγχο ἡ ἄπειρη νέα Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ὁ Πρωθυπουργός ἐπέλεξε νά δεῖ ἕναν-ἕναν τούς ἀρχηγούς παρά νά ρισκάρει στό ρίγκ τῆς ἀνευθυνότητας καί τοῦ λαϊκισμοῦ σέ μιά συνεδρίαση τοῦ Συμβουλίου Πολιτικῶν Ἀρχηγῶν. Κατά τοῦτο προσπέρασε τήν κυρία Σακελλαροπούλου, ἄν δέν τήν κατήργησε. Μία ἐνημέρωση τόν μῆνα, μία κοινή ἔξοδος στό «Ἀβγό τοῦ Κόκκορα» καί ἡ παρακολούθηση μιᾶς συναυλίας ὑπεραρκοῦν. Στήν πραγματικότητα –γιά νά εἴμαστε ἀπολύτως εἰλικρινεῖς–τήν προστάτευσε.

Θά προεδρεύσει ἡ κυρία Σακελλαροπούλου ἀλλά στήν σωστή στιγμή! Δεδομένης αὐτῆς τῆς διαχείρισης λοιπόν –τό Συμβούλιο Ἀρχηγῶν θά συγκληθεῖ μόνον ἄν χρειαστεῖ νά ληφθοῦν μείζονες ἀποφάσεις– τό κρίσιμο πλέον εἶναι ἡ ἔστω τήν ὑστάτη ὥρα διαμόρφωση μιᾶς νέας ἐπιθετικῆς στρατηγικῆς, ἀπέναντι στήν Τουρκία σέ εὐθυγράμμιση μέ τόν πολιτικό κόσμο. Πρόχειρη ἀνασκόπηση ὅλων ὅσων ἔχουν συμβεῖ ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2019, ὅταν καί ἡ πρώτη συνάντηση Μητσοτάκη – Ἐρντογάν ἕως καί τήν χθεσινή ἀνακοίνωση τοῦ Τουρκικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, δείχνει ὅτι οἱ δύο χῶρες κινοῦνται σέ ἐντελῶς διαφορετικό ἀξιακό ἐπίπεδο.

Θυμίζω ὅτι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2019 στά Ἡνωμένα Ἔθνη ὁ Πρωθυπουργός μίλησε γιά «θετική ἀτζέντα» μέ τήν Τουρκία, κάτι πού δέν ἐκτιμήθηκε ἀπό τήν Ἄγκυρα. Θυμίζω ἐπίσης ὅτι στίς 26 Ὀκτωβρίου, μέρα τῆς Κυπριακῆς Ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, γιά πρώτη φορά μετά ἀπό δεκαετίες δέν πέταξαν ἑλληνικά F16 πάνω ἀπό τήν Λευκωσία. Ἀκολούθησε ἡ συγκλονιστική μεταβολή: ἡ ὑπογραφή τοῦ παράνομου τουρκολιβυκοῦ μνημονίου καί ἡ ἀβλαβής διέλευση τοῦ «Ὀρούτς Ρεΐς» ἀπό τήν ἑλληνική ὑφαλοκρηπῖδα τόν Ἰανουάριο τοῦ 2020.

Θυμίζω ἀκόμη ὅτι στήν συνάντηση τοῦ κυρίου Μητσοτάκη μέ τόν Πρόεδρο Τράμπ δέν τέθηκε κἄν θέμα Αἰγαίου ἤ παραβιάσεις τοῦ ἐναερίου χώρου μας (σύμφωνα μέ δηλώσεις τοῦ κυβερνητικοῦ ἐκπροσώπου στήν ΕΡΤ.) Κυριάρχησε ἡ ἑλληνική διαβεβαίωση περί «προβλέψιμου» συμμάχου. Θυμίζω ἐπίσης ὅτι τά μηνύματα πού ἐστάλησαν ἐπανειλημμένως στούς ἀπέναντι μέσω Ντόκου – Ροζάκη περί «συνεκμετάλλευσης» καί «ἀπομονωμένου Καστελλόριζου» ὄχι μόνο δέν ἀξιολογήθηκαν ἀλλά «ἀπαντήθηκαν» προκλητικά μέ τήν κρίση τοῦ Ἕβρου, ἡ ὁποία εἶχε ὡς στόχο τήν προσωπική ἀποσταθεροποίηση Μητσοτάκη.

Θυμίζω ὅτι μέχρι πρόσφατα ἡ ἑλληνική Κυβέρνηση στό πλαίσιο τῆς πολιτικῆς τοῦ κατευνασμοῦ δέν περιελάμβανε τήν λέξη «κυρώσεις» στό λεξιλόγιό της –τώρα τελευταῖα τήν ἐνέταξε. Θυμίζω τέλος ὅτι ἡ Κυβέρνηση ἦταν ὑπέρμετρα σκληρή ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐνῶ ὑπῆρξε ἀσύλληπτα ἐπιεικής ἔναντι τοῦ Ἰσλάμ στήν κρίση τοῦ κορωνοϊοῦ στήν Θράκη, μή τυχόν καί κατηγορηθεῖ γιά καταπίεση τῆς ἐκεῖ μειονότητας ἀπό τούς ἐπαγγελματίες δικαιωματιστές. Καί βεβαίως ζήσαμε καί τό κορυφαῖο: μετά τήν διαμεσολάβηση Μέρκελ στά δύο μέρη ὑπό τήν ὑψηλή ἐπιστασία τῶν ΗΠΑ, ὁ Ἐρντογάν μᾶς ἐνημέρωσε πῶς «ἐννοεῖ» τόν διάλογο: Μετέτρεψε τήν Ἁγία Σοφία σέ τζαμί, ἔβαλε τόν σύμβουλό του Καλίν νά μᾶς πεῖ ὅτι ἀπαιτεῖ νά συζητήσουμε στόν διάλογο γιά τά νησιά μας, γιά τίς γκρίζες ζῶνες, γιά τήν ἀποστρατιωτικοποίηση, γιά τό τέμενος τῶν Ἀθηνῶν, τίς Μουφτεῖες τῆς Θράκης, γιά τῆς «Παναγιᾶς τά μάτια» πού λέει ὁ λαός μας.

Ἀκόμη καί τίς ἀπόπειρες τοῦ Πρωθυπουργοῦ νά «πέσει» ἡ ἔνταση, τῆς προβόκαρε. Δέν ἐξετίμησε τήν τόλμη Μητσοτάκη πού κατέβαλλε στό ἐσωτερικό πολιτικό κόστος γιά αὐτό. Θυμίζω καί πάλι: ὁ Ακάρ παρακάλεσε τόν Παναγιωτόπουλο νά ἀπέχουμε ἀπό ἐνέργειες γιά νά μήν αὐξηθεῖ ἡ ἔνταση κατά τήν ἐπέτειο τῶν Ἰμίων, τό «συμφωνήσαμε» καί ἔπειτα ἔβαλε τόν Τσαβούσογλου νά τό «καρφώσει» στήν ἑλληνική κοινή γνώμη γιά νά ἐκτεθεῖ ὁ Πρωθυπουργός.

Ὁ Ἀκάρ ζήτησε νά ἀναβάλλουμε τήν ἄσκηση «Καταιγίς», καί ὅταν τό ἀποδεχθήκαμε βγῆκαν καί πανηγύριζαν ὅτι μᾶς «ἀπείλησαν», «φοβηθήκαμε νά πᾶμε στίς γκρίζες ζῶνες» καί γι’ αὐτό τήν ἀναβάλαμε.

Καί τό ἐξοργιστικώτερο βεβαίως πού θά ἔπρεπε νά μᾶς εἶχε ἤδη πορβληματίσει. Δεχθήκαμε ὡς χώρα νά πᾶμε σέ ἄτυπο διάλογο μαζί τους στό Βερολῖνο ἀμέσως μετά τίς ἀνακοινώσεις γιά τήν Ἁγία Σοφία, καί αὐτοί ἔσπευσαν νά τό ἀνακοινώσουν γιά νά μᾶς ἐξευτελίσουν. Καλά νά πάθουμε λοιπόν ἕως τώρα. Στήν δική μας τήν εὐρωπαϊκή συμπεριφορά αὐτοί ἀντιπαρατάσσουν βαρβαρότητα καί τό ἀνεχόμαστε.

Καί δέν ἔχουμε ξεσηκώσει καιρό τώρα τόν κόσμο. Καί δέν ἔχουμε κάνει ἄνω-κάτω τήν Ἕνωση καί τήν διεθνῆ κοινότητα. Καί συνεχίζουμε νά φυλᾶμε τά σύνορα τοῦ Βερολίνου στόν Ἕβρο καί στά νησιά ἀντί νά τά ἀνοίξουμε καί νά στείλουμε πεσκέσι ὅλους ὅσοι περιθάλπει ἑκών ἄκων ὁ Ἕλλην φορολογούμενος πολίτης ἀπό τό ὑστέρημά του. Ἡ ἔξοδος τοῦ τουρκικοῦ στόλου στό Αἰγαῖο μετά τήν συμφωνία γιά ἔναρξη τοῦ διαλόγου στό Βερολῖνο καί τήν συμφωνία γιά «ἀποχή ἀπό ἐνέργειες ἑκατέρωθεν», κατέδειξε καί στόν πλέον καλόπιστο πολίτη πώς μέ τούς Τούρκους συνεννόηση δέν γίνεται. Μέ τό καλό δέν γίνεται δουλειά.

Ἄν καταλείπεται μιά ἐλάχιστη ἀμφιβολία ὡς πρός αὐτό, καλῶ τήν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, τόν καθηγητή Χρῆστο Ροζάκη καί ἄλλους νά διαβάσουν προσεκτικά τήν χθεσινή ἀνακοίνωση τοῦ τουρκικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν. Θά ἀνακαλύψουν ἐκεῖ τούς ἑαυτούς τους. Τά ρηθέντα τους μαζί μέ τά γραφέντα ὁρισμένων ἐγκρίτων πλήν ἀφελῶν συναδέλφων οἱ ὁποῖοι ἐπιτέθηκαν προσφάτως στόν Πέτρο Μολυβιάτη. Οἱ Τοῦρκοι μᾶς κατηγοροῦν γιά «μαξιμαλισμό». Ποιός εἶπε πρῶτος αὐτή τήν λέξη; Αὐτοί, ἤ ὁ Ροζάκης καί ἀπό κοντά εἷς ἔγκριτος συνάδελφος τῆς «Καθημερινῆς»; Καμαρώνουν ἀλήθεια πού βλέπουν τίς λέξεις τους στά ἀνακοινωθέντα τοῦ τουρκικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν; Οἱ Τοῦρκοι λένε ὅτι τό Καστελλόριζο εἶναι «μακριά ἀπό τήν ἠπειρωτική Ἑλλάδα.» Κυρία Πρόεδρε, σᾶς θυμίζει τίποτε αὐτή ἡ φράση; Ἐδῶ πού φθάσαμε, ἀλήθεια, δέν ξέρω τί νόημα ἔχει ὁ διάλογος. «Σφαγμένοι» καί μέ κομμένα τά πόδια θά πᾶμε στόν διάλογο;

Ἐδῶ πού φθάσαμε πρέπει νά ἀπαντήσουμε στήν στρατιωτικοποίηση μέ τολμηρή διπλωματία, καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα γιά ὅ,τι συμβεῖ μέσα στό ΝΑΤΟ ἄς ἀναλάβει τήν εὐθύνη ὁ Ἐρντογάν. Ἄν θέλει τό «Ὀρούτς Ρεΐς» νά κοπιάσει κάποια στιγμή στήν ὑφαλοκρηπῖδα μας, γιατί ὄχι! Θά τό ὑποδεχθοῦμε. Ἀλλά ὄχι κάνοντας τό λάθος νά τό κτυπήσουμε. Θά τό ὑποδεχθοῦμε ἐνημερώνοντας τήν ἴδια στιγμή τόν ΟΗΕ ὅτι ἐπεκτείνουμε παντοῦ στά χωρικά μας ὕδατα στά 12 μίλια, ἀνακηρύσσουμε μονομερῶς ΑΟΖ καί καταθέτουμε συντεταγμένες. Καί ὅποιος τό θεωρεῖ αὐτό causus belli (ἡ τουρκική ἀπειλή πολέμου δέν περιλαμβάνει τήν Ἀνατολική Μεσόγειο ἀλλά τό Αἰγαῖο), ἄς κινηθεῖ. Ἡ Ἑλλάδα δέν εἶναι οὔτε Συρία, οὔτε Λιβύη. Ὅσο περισσότερα δείχνουμε διατεθειμένοι νά θυσιάσουμε τόσο περισσότερα θά κερδίσουμε. Τό πεπρωμένο μας δέν εἶναι νά διαλέξουμε μεταξύ ἐθνικῆς ταπείνωσης καί ἐθνικῆς ἥττας. Εἴμαστε φτειαγμένοι γιά μεγαλύτερα.

Estianews Μανώλης Κοττάκης