Στη διεθνή σκακιέρα σημασία έχουν οι πράξεις

Ευνοϊκή συγκυρία αλλά με κινδύνους για τον Ελληνισμό

Σε προηγούμενο άρθρο μας από αυτό το βήμα αναφερθήκαμε στην ανάγκη ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας αντί της ταύτισης με συγκεκριμένο πόλο ισχύος.

Η ρευστότητα που παρατηρείται στο πλανητικό σύστημα επιβάλλει ουσιαστικά την πολύπλευρη πληροφόρηση και την δυνατότητα διπλωματικών ελιγμών δεδομένων των αναθεωρητικών σχεδιασμών της Άγκυρας των οποίων η πραγμάτωση προϋποθέτει συρρίκνωση του ελληνισμού.
Σε αντίθεση με την παρατήρηση δηλώσεων και προθέσεων ,η μόνη αξιόπιστη καταγραφή για την κατανόηση της πραγματικότητας που διαμορφώνεται αφορά πράξεις. Οι πράξεις λοιπόν μέρους εκ των ισχυρών πόλων ισχύος καταδεικνύουν τον συντονισμό μεσογειακών και μεσανατολικών συνεργασιών με στόχο την ανάσχεση Κάταρ-Τουρκίας και Ιράν.

Θυμίζουμε πως ήδη από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης Τραμπ, διακηρύχθηκε πως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και το Ιράν θα είναι στο στόχαστρο της αμερικανικής ισχύος. Οι πράξεις όμως έχουν σημασία. Η οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων δεν χαρακτηρίστηκε τρομοκρατική. Σχηματίστηκε ωστόσο μία σύμπραξη που χαρακτηρίστηκε ως «αραβικό ΝΑΤΟ» με στόχο την περιφερειακή ανάσχεση του Ιράν και την οριοθέτηση της επιρροής των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Το διαμορφούμενο σύστημα δεν βασίζεται στα θέσφατα του παρελθόντος. Η αμερικανική διοίκηση προώθησε την συνεργασία σε συγκεκριμένα γεωπολιτικά υποσυστήματα με την Μόσχα υποβαθμίζοντας την σημασία της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Προέκρινε τις διμερείς συμφωνίες απορρυθμίζοντας υπερεθνικούς θεσμούς.

Οι οικονομολόγοι δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν το Brexit ,γεωπολιτικά όμως σηματοδότησε την ανάδυση μίας νέας ευρωπαϊκής πραγματικότητας όπου η αναγωγή της Γερμανίας σε κυρίαρχο ευρωπαϊκό πόλο ισχύος αντιμετωπίζεται εμπράκτως από το Λονδίνο ,την Ουάσιγκτον και το Παρίσι ως απευκταίο σενάριο.

Τo Βrexit ως γεωπολιτικό γεγονός, προϊδέασε για την πιθανότητα νέων συμμαχικών σχηματισμών εκτός της E.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Αυτή τη στιγμή στην Μεσόγειο παρατηρούμε ακριβώς αυτή την αλλαγή η οποία πραγματοποιείται με ευνοϊκούς για την Ελλάδα και την Κύπρο όρους. Η Γαλλία παύει να ακολουθεί τις επιδιώξεις του Βερολίνου ,με τα εσωτερικά ζητήματα αλλά και τα πάγια γεωπολιτικά της συμφέροντα να της δείχνουν πως η επαναδραστηριοποίησή της και η ανάσχεση της τουρκικής δραστηριότητας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι μονόδρομος.

Ο συνδυασμός των δύο συνεργατικών σχημάτων σε Μεσόγειο και Μέση Ανατολή δημιουργεί ένα ευρύτερο τόξο προβολής ισχύος ανταγωνιστικού του άξονα Κάταρ-Τουρκίας-Αδελφών Μουσουλμάνων και του σιιτικού Τεχεράνης-Χεζμπολά-Χασντ.

Τονίζουμε δε τρία γεγονότα τα οποία αξιολογούνται ως ιδιαίτερα κρίσιμα.

Α/ H τριμερής σε ανώτατο επίπεδο Άμυνας συνδιάσκεψη μεταξύ ΗΠΑ-Ισραήλ-Ρωσίας το περασμένο έτος.

Β/ Η εξομάλυνση των σχέσεων ΗΑΕ-Ισραήλ και η αντίστοιχη αλυσίδα από το Κόσοβο μέχρι την Σαουδική Αραβία (εάν είναι αληθείς οι πληροφορίες περί συνεργασίας σε επίπεδο πληροφοριών και ισραηλινής παρουσίας στη νήσο Σοκότρα τότε πρόκειται για τεράστιας σημασίας εξέλιξη δεδομένης της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης και των…«γειτόνων» της νήσου. Η δε εμπλοκή των Βρετανών θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη με ό,τι αυτό συνεπάγεται).

Γ/ Η διαρκής περιοριστικού χαρακτήρα εμπλοκή ΗΠΑ-Ισραήλ σε Συρία-Ιράκ ,με αποκορύφωμα λόγω συμβολισμού την εκτέλεση Σολεϊμάνι-Μουχάντις. Είναι σαφές πως στόχος δεν είναι η άμεση εμπλοκή κατά του Ιράν αλλά η ανάσχεση από την περιφέρειά του -είτε στον Περσικό είτε στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ.

Αντίστοιχη ανάσχεση επιτυγχάνεται στην τουρκική υπερεξάπλωση. Πάλι δεν έχουν οι δηλώσεις σημασία ,αλλά οι πράξεις! Και οι πράξεις δείχνουν πως η Τουρκία έχει απωλέσει σημαντικά ερείσματα με την ανατροπή Μόρσι να αποτελεί την θρυαλλίδα των εξελίξεων και τις πρόσφατες εξελίξεις σε Βαλκάνια, Λιβύη, Σουδάν να προϊδεάζουν για νέο περιορισμό.

Εκτός αυτού δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε πως η Ρωσία έχει προβεί σε κάποιου είδους συνεννόηση περιλαμβανομένης της βαλκανικής με την αμερικανική διοίκηση. Όπερ έδει δείξαι…

Η Τουρκία προς το παρόν έχει το ελεύθερο να επιχειρεί κατά του PKK στο Ιράκ κυρίως λόγω της υποτελούς στάσης της Περιφερειακής Κουρδικής Κυβέρνησης λόγω των δεσμών KDP-Άγκυρας/ΜΙΤ. Στην Συρία η ρωσική ανάμειξη στο κουρδικό αποτελεί άσσο στο μανίκι της Μόσχας αν η Τουρκία υπερβεί εκ νέου τα εσκαμμένα ,ειδικά αν έχει προχωρήσει η πολιτική διευθέτηση της σύγκρουσης και η Τουρκία εμφανιστεί εκ νέου εκβιαστική.

Με βάση τα παραπάνω δεν πρέπει να συναχθεί το βιαστικό συμπέρασμα ότι η Τουρκία βρίσκεται εν όψει ήττας στη Μεσόγειο. Κι αυτό διότι ισχυροί σύμμαχοί της σε Ευρώπη-ΝΑΤΟ και κύκλοι επιρροής σε Ουάσιγκτον-Βρυξέλλες ορίζουν την χρυσή τομή μέσω ελληνικών υποχωρήσεων.

Οι δε αμερικανικές εκλογές είναι προ των πυλών. Ούτε να χρεοκοπήσει θα αφεθεί η Τουρκία ούτε να οδηγηθεί σε απορρύθμιση και κοινωνική αποσύνθεση (φλερτάρει εκ των πραγμάτων με αυτο το ενδεχόμενο). Όπως είπαμε οι διακρατικές σχέσεις είναι…γκρι.

ΥΓ1 Φανταστείτε να είχε υπογραφεί στο Κραν Μοντάνα η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

ΥΓ2 Καλό είναι να μην επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Η προεκλογική ταύτιση με Τραμπ ή Μπάιντεν είναι λανθασμένη συνταγή. Για να μη φτάσουμε πάλι από το «τί κακό μας βρήκε» ή από τα «πυροτεχνήματα» στην αναζήτηση υποστηρικτών στα εθνικά μας θέματα.

ΥΓ3 Άφησαν έρμαιο στους τζιχαντιστές τους Γεζίντι της Σιντζάρ…μόνο το PKK βρέθηκε εκεί. Τώρα χρησιμοποιούν την εικόνα δύο παιδιών για να δείξουν το «ανθρωπιστικό πρόσωπο» της συμμαχίας τους. Η σχέση KDP-Τουρκίας είναι η απόδειξη της πολυδιάσπασης εντός του κουρδικού και όνειδος για έναν λαό που αγωνίζεται και προδίδεται από τους «δικούς του» εκτός από τους ευκαιριακούς συμμάχους του.

Γιώργος ΚαζαντζήςΓεωπολιτικός Αναλυτής – Ερευνητής ,Κέντρο Ανατολικών Σπουδών-Πάντειο Πανεπιστήμιο
HellasJournal