Εμπόριο αριστεροσύνης...

Του Κώστα Στούπα

Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης απ’ όσο θυμάμαι, η συμμετοχή των μαθητών στις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου εκτός από απουσίες σήμαινε και επιπλήξεις και τιμωρίες. Γι’ αυτό και ελάχιστοι μαθητές από κάθε τμήμα τολμούσαν να απουσιάσουν για να συμμετάσχουν στην κατάθεση στεφανιού στα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Εκτός από τους καθηγητές και Γυμνασιάρχες δέχονταν πιέσεις και τιμωρίες και από τους γονείς.

Σήμερα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Κάποιου είδους στιγματισμό αισθάνονται όσοι δεν θέλουν να συμμετάσχουν ή εκφράζουν κάποιες αντιρρήσεις για την επέτειο που έχει καταστεί πλέον επίσημη αργία για τα σχολεία και τείνει να λάβει διαστάσεις εθνικής επετείου.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει λόγος η επέτειος του Πολυτεχνείου να είναι άλλη μια εθνική επέτειος όπως η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου οι οποίες παίζουν καθοριστικό συμβολικό ρόλο στη σύσταση του πυρήνα του ταυτοτικού αυτοπροσδιορισμού των νεοελλήνων.

Η συμβολική δυναμική της επετείου του Πολυτεχνείου συμπυκνώνεται στο νόημα και τη σημασία της στάσης μιας μειοψηφίας (είναι αλήθεια) φοιτητών της εποχής που τόλμησαν να αμφισβητήσουν και να ορθώσουν με κόστος το ανάστημα απέναντι σε ένα καθεστώς επίορκων στρατιωτικών οι οποίοι είχαν ανατρέψει το πολίτευμα και κυβερνούσαν τη χώρα δικτατορικά με βασανισμούς και φυλακίσεις.

Η συμβολική δυναμική της 28ης Οκτωβρίου βρίσκεται στο θάρρος και την τόλμη μιας μικρής και φτωχής χώρας να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην εισβολή μιας υπερδύναμης της εποχής όπως ήταν η Ιταλία και να υπερασπίσει την εθνική της κυριαρχία.

Ανάλογα την 25η Μαρτίου τιμούμε την εξέγερση που οδήγησε στην ίδρυση του νεοελληνικού κράτους που έθεσε τις βάσεις να δημιουργηθεί αυτό που είμαστε σήμερα.

Οι επέτειοι έχουν χαρακτήρα υπενθύμισης των ευθυνών που αναλογούν στον καθένα προκειμένου να μπορεί η συλλογικότητα την οποία εκφράζουν να ανανεώνει και να ενδυναμώνει τους δεσμούς συνοχής της.

Υπό αυτήν την έννοια η ηγεσία της Ε.Ε. κάποια στιγμή, πέρα από μερικά κοινά μαθήματα σε μια κοινή γλώσσα σε όλα τα σχολεία της επικράτειας, θα πρέπει να υιοθετήσει και το επετειακό τελετουργικό προκειμένου να καλλιεργήσει το υπόβαθρο μια περαιτέρω ταυτοτικής ενοποίησης πέραν αυτής της ενιαίας αγοράς και του ενιαίου νομίσματος.

Υπάρχει μια σημαντική μερίδα πλέον που θεωρεί πως η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι υπερτιμημένη ως απονομή τιμής σε σχέση με το μέγεθος της θυσίας. Η πεποίθηση αυτή ενισχύεται πολύ από το γεγονός πως πολλά πρόσωπα από αυτά που συμμετείχαν στην εξέγερση στη συνέχεια εκμεταλλεύτηκαν τη στάση τους αυτή για οικονομικά και ιδίως πολιτικά οφέλη.

Τούτο είναι αλήθεια η οποία είναι πασιφανής επειδή τα χρόνια που έχουν περάσει είναι σχετικά λίγα και όλοι βλέπουμε αρκετούς από τους πρωταγωνιστές να δρέπουν ακόμη τους καρπούς της νεανικής εξέγερσης.

Εκνευρισμό προκαλεί το γεγονός πως κάποια κόμματα που την ώρα της εξέγερσης την καταδίκαζαν, στη συνέχεια μετεξελίχθηκαν σε φανατικούς τιμητές κατηγορώντας τους υπολοίπους σαν προδότες της δημοκρατίας και των αγώνων του λαού.

Αυτά είναι συνηθισμένα για όλες τις επαναστάσεις και εξεγέρσεις. Την τολμηρή απόφαση του Υψηλάντη με τον Ιερό Λόχο να ξεκινήσει την ελληνική επανάσταση την καταδίκασαν πολλοί στην εποχή της αλλά και πολλοί αγωνιστές που μετείχαν στη συνέχεια στην επανάσταση όταν δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος και δημόσιο ταμείο προσπάθησαν να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους.

Οι άνθρωποι είμαστε και μικροπρεπείς και μεγαλοπρεπείς ταυτόχρονα και ανάλογα τις περιστάσεις υπερισχύει η μία ή η άλλη πλευρά. Όπως συνέβη και στις περισσότερες εξεγέρσεις έτσι και περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν την εξαργύρωσαν αλλά αφού έκαναν αυτό που νόμιζαν καθήκον τους αποσύρθηκαν στις δουλειές και τις ζωές τους.

Οι άνθρωποι αυτοί σίγουρα έχουν συνεισφέρει περισσότερο στην εμπέδωση και τη σημασία της επετείου του Πολυτεχνείου. Για τους ανθρώπους αυτούς ιδιαίτερα αξίζει και εμείς και οι επόμενοι να διατηρούμε ειλικρινή θετικά αισθήματα.

Μεταξύ πολλών άλλων τέτοια περίπτωση ήταν ο νέος που τη νύχτα της εισβολής στο Πολυτεχνείο στεκόταν σκαρφαλωμένος πάνω στην πύλη ανεμίζοντας μια ελληνική σημαία.

Όλοι έχουμε δει τη σκηνή όπου το τανκ γκρεμίζει την πύλη και ο νέος που ήταν πάνω να εξαφανίζεται. Ο Γιώργος Κηρύκου (έτσι τον έλεγαν) επιβίωσε της παραπάνω σκηνής, συνελήφθη, βασανίστηκε και φυλακίστηκε αλλά αντί να εκμεταλλευτεί την... αποκοτιά της νεανικής του πράξης στη συνέχεια, αποσύρθηκε στην προσωπική του αξιοπρέπεια.

Απασχόλησε ξανά τη δημοσιότητα το 1993 όταν κάηκε κατά την πυρκαγιά στην Ικαρία στη προσπάθειά του να διασώσει μια ανήμπορη γερόντισσα.
Αγέλες εμπόρων…

Η απαγόρευση για λόγους επιδημιολογικούς της πορείας του Πολυτεχνείου φέτος, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει πάρει τον χαρακτήρα λιτανείας κατά την οποία λαμβάνουν το βάπτισμα του πυρός νέες γενιές "μπαχαλάκηδων, ήταν αυτονόητη.

Το ίδιο έγινε άλλωστε και με τις παρελάσεις και τις θρησκευτικές λιτανείες. Οι αντιδράσεις και αντιρρήσεις σε μέτρα που αφορούν την προστασία της υγείας και της ζωής επειδή θίγουν προσωπικές ελευθερίες είναι ανόητες και χωρίς νομική βάση σε οποιοδήποτε δημοκρατικό σύνταγμα.

Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει δεν χρειάζεται να το πετύχει με τον covid-19. Όποιος αδιαφορεί για την προστασία του εαυτού του σε σχέση με μια θανατηφόρα επιδημία βάζει σε κίνδυνο και τους άλλους, όπως ακριβώς συμβαίνει και όταν κάποιος οδηγεί μεθυσμένος...

Κανείς δεν περίμενε κάτι περισσότερο από τα κόμματα της αριστεράς… Άλλωστε σε αυτή τη χώρα ποτέ δεν έβαλαν το δημόσιο συμφέρον πάνω από το κομματικό.

kostas.stoupas@capital.gr