Το σαράκι του Έθνους είναι πάντα ο διχασμός: Σε πρώτο πλάνο προσωπικά και κομματικά συμφέροντα

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Με την ανατολή του νέου έτους συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ανεξάρτητα από τις τελετές και πανηγύρεις που ετοιμάζει η επιτροπή, που έχει οριστεί για τον σκοπό αυτό, είναι καιρός να ξαναδούμε την ιστορία μας και να επανακαθορισουμε την στάση μας στην καθημερινότητά μας.

Κυρίαρχο θέμα, που έπρεπε να υπάρχει και να επισημαίνεται σε κάθε αναφορά του ελεύθερου βίου των Ελλήνων, στα 200 αυτά χρόνια, είναι το σαράκι του διχασμού, και τα δεινά που επέφερε στη χώρα και στους πολίτες της.

Μεσούσης της Επανάστασης του 1821, μόλις δύο χρόνια από την έναρξή της, άρχισε η φαγωμάρα. Οι Κοτζαμπάσηδες από τη μια και οι Φιλικοί από την άλλη, με αντικείμενο διαφωνίας, τι άλλο από την εξουσία.
Τα επόμενα δύο χρόνια οι αντιμαχόμενες πλευρές μεταβλήθηκαν. Μοραΐτες από την μια Υδραίοι και Ρουμελιώτες από την άλλη με αποτέλεσμα να χύνεται άφθονο ελληνικό αίμα από τους ίδιους τους επαναστατημένους Έλληνες. Όταν το 1824 μπήκε στο παιχνίδι και το πρώτο δάνειο από την Αγγλία, τότε άστραψαν και βρόντηξαν οι μεγάλες χατζάρες.

Η Επανάσταση λόγω των εμφυλίων πολέμων είχε σχεδόν καταρρεύσει. Διασώθηκε με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου τον Οκτώβρη του 1827.

Ακολούθησε η έλευση του Καποδίστρια, ως πρώτου Κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας και η εν συνεχεία δολοφονία του, που οδήγησε την ενθρόνιση του Όθωνα από τους συμμάχους, που κυβέρνησε «ελέω Θεού» μια και οι Έλληνες δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν στην πράξη το δημοκρατικό Σύνταγμά τους.

Ακολούθησε ο διχασμός το 1915 ανάμεσα στους Βενιζελικούς και τους Βασιλικούς, με αφορμή την συμμετοχή της χώρας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η χώρα έφτασε στο σημείο να έχει δύο κυβερνήσεις. Μία την Θεσσαλονίκη και μια στην Αθήνα. Στο παιχνίδι μπήκαν και οι αγγλογάλλοι με αποτέλεσμα οι εσωτερικές έριδες να γίνουν σκληρότερες.

Ακολούθησε το έπος του 1940 και η Εθνική Αντίσταση κατά των κατοχικών δυνάμεων. Δεν πρόφτασαν οι Έλληνες να δουν μιαν άσπρη μέρα με την απελευθέρωση τον Οκτώβρη του 1944. Ήρθαν τα Δεκεμβριανά και ο εμφύλιος που ακολούθησε που κράτησε περισσότερο από την κατοχή.

Φτάσαμε στο 1965 και την διαμάχη ανάμεσα στο Παλάτι και τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Αποτέλεσμά της ήταν η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967.

Πέρα από το «γύψο», που έβαλε τον ελληνικό λαό ο Γ. Παπαδόπουλος, για μια επταετία, το οδυνηρό για τον Ελληνισμό που ακολούθησε, ήταν η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 και η κατοχή μέχρι σήμερα του 37% της Μεγαλονήσου από τα τουρκικά στρατεύματα.
Όμως και στις μέρες μας βλέπουμε να φουντώνει και πάλι ο διχασμός. Κάποιοι, ευτυχώς λίγοι, δυστυχώς πολύ επιθετικοί πιστεύουν ότι ο εμφύλιος δεν έληξε το 1949 και επιμένουν με την συμπεριφορά του να διχάζουν και να προκαλούν.

Βλέπουμε κόμματα, μέσω των ανακοινωσεων τους, να χαίρονται όταν η πανδημία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Όταν ο κορονοϊός θερίζει και όταν γεμίζουν οι ΜΕΘ. Αρνούνται να δουν τι συμβαίνει γύρω τους, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να κάνουν σοβαρές προτάσεις, αντί να υψώνουν φωνές και αντιπολιτευτικές κορώνες.

Εν μέσω πανδημίας το ΚΚΕ αδιαφορώντας για τις απεγνωσμένες εκκλήσεις όχι της κυβέρνησης, αλλά των επιδημιολόγων, αφού πραγματοποίησε την πρώτη συγκέντρωση των 200 ατόμων στη Β. Σοφίας μπροστά από το Μέγαρο Μουσικής την οποία ανέχθηκε η κυβέρνηση, όταν είδε ότι δεν δημιούργησε τον θόρυβο που ήθελε, πέρασε στον δεύτερο γύρο και μάζεψε αιφνιδιαστικά 1.500 στην Πανεπιστημίου.

Φτύνοντας κυριολεκτικά τους το σύνολο των ανθρώπων της υγείας, που δίνουν καθημερινές μάχες για να σώσουν ζωές, έστειλε 1.500 ανθρώπους να στριμωχτούν και να αντιπαρατεθούν απέναντι στις αστυνομικές δυνάμεις. Και η ηγεσία της, είχε το θράσος υποκριτικά να υποστηρίξει, ότι κινδύνευσαν οι αστυνομικοί, μια και στην προσπάθειά τους να τους απωθήσουν δεν κρατούσαν αποστάσεις.
Οποία υποκρισία.

Όμως δεν σταμάτησαν εδώ, παρά την αποδοχή από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, που αποτυπώνεται και σε μετρήσεις των μέτρων, ετοιμάζονται και προαναγγέλλουν για τις 26 Νοεμβρίου κινητοποιήσεις άκουσον-άκουσον στο όνομα των γιατρών και νοσηλευτών, με σημαία την υγεία.

Φασαρία για την φασαρία, αδιαφορώντας γι’ αυτούς που θα νοσήσουν λόγω συνωστισμού και ταυτόχρονα γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια νόμους και lockdown, που έχει επιβληθεί, σε μια ύστατα προσπάθεια των υγειονομικών να τιθασεύσουν τον θανατηφόρο ιό.

Τα 200 χρόνια ελεύθερου βίου και ότι συνέβη στη διάρκεια τους, για κάποιους δεν έγινε μάθημα. Επιμένουν να ασχολούνται με άγονες αντιπαραθέσεις, να στήνουν σκυλοκαβγάδες για ψύλλου πήδημα και να διχάζουν τους Έλληνες, για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στο πολιτικό στερέωμα.
Βάζουν σε πρώτο πλάνο τα προσωπικά και τα κομματικά τους συμφέροντα, αδιαφορώντας αν με την συμπεριφορά τους αυτή βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο.

Η Πατρίδα μας σήμερα πέρα από την πανδημία αντιμετωπίζει πολλούς και σοβαρούς κινδύνους. Στην επιθετική Τουρκία οφείλουμε να στρέψουμε τα βλέμματά όλοι μας, να κινητοποιηθούμε με κάθε τρόπο και μέσο και όχι να τσακωνόμαστε, για το αν θα γίνουν ή όχι, εν μέσω πανδημίας οι πορείες για το Πολυτεχνείο.

Γιατί είναι ιδιαίτερα προκλητικό, οι απόντες από το Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1974, να εμφανίζονται σήμερα τιμητές του.

Ας σοβαρευτούμε επιτέλους…