Ο Ερντογάν και η ντροπή της Ευρώπης

Όταν χάριν των σκοπιμοτήτων του Βερολίνου, η ΕΕ εμφανίζεται διατεθειμένη να θυσιάσει ακόμη και τα θεμελιώδη, τότε ποιο είναι το μέλλον της;

Αποτελεί «κοινό μυστικό» εδώ και πολύ καιρό ότι το καράβι των Βρυξελλών είναι δυσκίνητο και αργεί να αλλάξει πορεία. Πλέον, όμως, είναι πιθανό να έχει χάσει συνολικά την κατεύθυνσή του.

Η στωικότητα με την οποία ο κ. Πίτερ Στάνο, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επανέλαβε χθες ότι η ΕΕ θα ασχοληθεί με την Τουρκία κατά τη σύνοδο κορυφής του... Δεκεμβρίου, παρά τη συνεχιζόμενη τουρκική προκλητικότητα και παρά τη βούληση σειράς κρατών-μελών να προχωρήσουν στην επιβολή κυρώσεων κατά της Άγκυρας, αντικατοπτρίζει αυτή την απουσία κατεύθυνσης.

Την ίδια ώρα που ο Ερντογάν στήνει φιέστες στα Βαρώσια για να γιορτάσει την 37η επέτειο από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα της Κύπρου, στέλνει στα ανοικτά της Ρόδου το Ορούτς Ρέις και εμπλέκεται ευθέως στις συρράξεις της Συρίας, της Λιβύης και του Ναγκόρνο Καραμπάχ, παραβιάζοντας σειρά αποφάσεων του Σ.Α. του ΟΗΕ αλλά και της ΕΕ, οι Βρυξέλλες αρκούνται -δίχως αναστολές - να επαναλάβουν ότι το ζήτημα της Τουρκίας θα εξεταστεί… τον Δεκέμβριο.

«Τα τελευταία γεγονότα προστέθηκαν στη σειρά ενεργειών της Τουρκίας, οι οποίες είναι πηγή δυσαρέσκειας για την ΕΕ», είπε χθες ο κ. Στάνο και συμπλήρωσε: «Οι ηγέτες θα επανεξετάσουν όλες τις ενέργειες της Τουρκίας, τη συμπεριφορά της Τουρκίας, στις συναντήσεις τους και τον Δεκέμβριο η ΕΕ θα αποφασίσει πώς θα δράσει υπό το πρίσμα όλων αυτών των εξελίξεων».

Έως τότε, βέβαια, θα έχει δοθεί ικανός χρόνος αλλά και «πράσινο φως» στον Ερντογάν, ώστε να συνεχίσει να παραβιάζει την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, την οποία δεν αναγνωρίζει όχι μόνον ως κράτος-μέλος της ΕΕ αλλά ούτε καν ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, όπως αντίστοιχα, θα μπορεί να συνεχίσει τις παραβιάσεις των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αυτό το έλλειμμα, όμως, δεν πρέπει να εκληφθεί ως συγκυριακή έκφραση των συμφερόντων ή των σκοπιμοτήτων συγκεκριμένων κρατών-μελών της ΕΕ, με κυριότερη τη Γερμανία αλλά ως διαρθρωτική αδυναμία της Ευρώπης, η οποία, αν και -δικαίως- εμφανίζεται να κόπτεται για την προάσπιση των δημοκρατικών διαδικασιών στη Λευκορωσία, διστάζει να αναλάβει δράση σε ό,τι αφορά στα κυριαρχικά δικαιώματα δύο κρατών-μελών της.

Ευλόγως, δε, αυτή η κατάσταση οδηγεί στη σταδιακή απώλεια κυριαρχίας τόσο της ίδιας ως διεθνικού συνόλου όσο και των κρατών που την απαρτίζουν, στις περιοχές όπου εμπλέκεται η Τουρκία.

Χαρακτηριστική αυτού του φαινομένου είναι, δε, η Γαλλία, ο πρόεδρος της οποίας, Εμανουέλ Μακρόν, έστρεψε χθες τα βέλη του, με ιδιαίτερη ευστοχία, τόσο κατά του ΟΗΕ, ο οποίος κατά τον ίδιο, πλέον δεν εξυπηρετεί τον θεσμικό ρόλο για τον οποίο συστάθηκε, όσο και κατά της ΕΕ, για την απουσία βούλησης που επιδεικνύει στην ενεργή προάσπιση των συμφερόντων της.

Σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα Le Grand Continent, ο πρόεδρος Μακρόν διατύπωσε την πλήρη διαφωνία του με τις θέσεις που προβλήθηκαν στο άρθρο της Γερμανίδας υπουργού Άμυνας Ανεγκρέτ Κραμπ-Καρενμπάουερ στο Politico, σύμφωνα με τις οποίες «οι ψευδαισθήσεις της ευρωπαϊκής στρατηγικής αυτονομίας θα πρέπει να λάβουν τέλος: οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον ζωτικής σημασίας ρόλο της Αμερικής ως παρόχου ασφάλειας».

Όπως είπε ο Μακρόν, «Πιστεύω ότι πρόκειται για παρανόηση της Ιστορίας. Ευτυχώς, η καγκελάριος (Άγκελα Μέρκελ) δεν βρίσκεται σε αυτή τη γραμμή, αν έχω καταλάβει καλά τα πράγματα».

Όταν, όμως, οι δυο κυριότερες από πλευράς τάξης μεγέθους ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζονται να ερίζουν για τόσο θεμελιώδη ζητήματα, τότε ποια η συνολική τύχη του οικοδομήματος;

Ν. Γ. Δρόσος
Euro2day