Το πλιάτσικο στο Ισλάμ και οι Τούρκοι

Ο Ερντογάν και η κλίκα του κλέβουν και εκλογικεύουν…

Το πλιάτσικο ως δικαίωση και αμοιβή… Η ελέω Αλλάχ “θεώρηση” για το πλιάτσικο στο Ισλάμ ακολουθεί την εξής “λογική”:

Πρώτον: Όλα τα αγαθά του κόσμου ανήκουν στον Αλλάχ.

Τα αγαθά αυτά- εξουσία, εδάφη, γυναίκες (ναι, γυναίκες), άλογα, σκλάβοι, κλπ- στην “μεγαλοψυχία” του ο Αλλάχ τα μοιράζει στους πιστούς. Στην ουσία τους τα παρέχει “δανεικά”. Δεν γίνονται ποτέ δικά τους. Παραμένουν στην κυριαρχία του Αλλάχ.

Πιστοί είναι όλοι όσοι παραδίδονται/υποτάσσονται” (η λέξη ισλάμ στα αραβικά προέρχεται από ρήμα που παραπέμπει στο “παραδίδομαι” στην μάχη) στον Αλλάχ. Είναι μόνο όσοι παραδέχονται την μοναδικότητα, την κυριότητα και την απόλυτη κυριαρχία του Αλλάχ επί της γής και επί των πιστών (“ταουχίντ αλ-ρουμπουμπίγια”).

Οι υπόλοιποι είναι “καφούρ”, δηλαδή άπιστοι. Οι καφούρ δεν έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα στη ζωή ή σε περιουσία παρά μόνο ως “δίμηδες” ή “ντίμηδες”, δηλαδή “προστατευόμενοι” των μουσουλμάνων, εφόσον όμως πληρώνουν κεφαλικό φόρο (“τζίζγια”). Η λέξη “ντίμης” προέρχεται από το “dhimma” που σημαίνει “προστατεύω”. Ο “προστάτης” πληρώνεται για να παρέχει προστασία. Αυτό, τουλάχιστον, πρέπει να είναι απόλυτα κατανοητό στην δική μας κοινωνία.

Δεύτερον: Ο Αλλάχ επιτρέπει σε αυτόν που τον εκπροσωπεί στην γή να διαχειρίζεται τα αγαθά του Αλλάχ. Αυτός είναι ο Χαλίφης. Έτσι αμείβεται αυτός για την πίστη του. Στην πραγματικότητα ο Χαλίφης είναι η “Σκιά του Αλλάχ” επί της γής διότι κανένας θνητός δεν μπορεί να “μορφοποιεί” τον Αλλάχ. (Και είναι για αυτό που στο σουννιτικό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, δεν επιτρέπονται απεικονίσεις του Θεού/Αλλάχ. Και είναι για αυτό που οι μουσουλμάνοι καταστρέφουν χριστιανικές εικόνες, “βγάζοντας” συνήθως τα μάτια των Αγίων).

Ο Χαλίφης επί Οσμανλικής Αυτοκρατορίας ήταν ο Σουλτάνος. Με τη σειρά του λοιπόν, ο Σουλτάνος επιτρέπει στους διάφορους Πασάδες του ασκεριού που τον υπηρετούν να αμείβονται, διαχειρίζοντας αγαθά που τα θεωρούν, μεν, “περιουσία” τους, αλλά που στην πραγματικότητα δεν τους ανήκουν.

Οι Πασάδες υπηρετούν τον Σουλτάνο με τις πολεμικές τους κατακτήσεις στο όνομα της πίστης και του Ισλάμ. (Πασάς σημαίνει αυτός που υπηρετεί στα πόδια του Σουλτάνου). Έτσι αμείβονται οι Πασάδες. Με την λαφυραγωγία από τις πολεμικές κατακτήσεις. Δηλαδή από το πλιάτσικο στις περιουσίες των κατακτημένων. Η λαφυραγωγία υπήρχε, βέβαια, στον κόσμο από καταβολής.

Με το Ισλάμ όμως έγινε ένα με την κατάκτηση. Απέκτησε θρησκευτική “νομιμότητα” ως αμοιβή του Αλλάχ στους πιστούς για την υποταγή τους και για τον “ιερό πόλεμο” (“τζιχάντ” ) που διεξάγουν συνεχώς, με εντολή του, για τον εξισλαμισμό των απίστων και την τελική κυριαρχία του Ισλάμ πάνω στη γη.

Στο Ισλάμ η κατάκτηση και το πλιάτσικο είναι ευλογία του Αλλάχ. Αν ο Χαλίφης και οι πιστοί ηττηθούν στη μάχη, σημαίνει πως έχασαν την ευλογία του Αλλάχ διότι αμάρτησαν και θα πρέπει να μετανοήσουν.

Τρίτον: Ως η “Σκιά του Αλλάχ” επί της γης, ο Χαλίφης/ Σουλτάνος κάνει ό,τι του καπνίσει. Αποφασίζει και διατάζει. Στο όνομα του Αλλάχ είναι αυτός που “δανείζει” τα επίγεια αγαθά. Αν λοιπόν ο Σουλτάνος αποφασίσει πως κάποιος Πασάς ή κάποιος υπό την κυριαρχία του (μουσουλμάνος ή άπιστος/δίμης) δεν του είναι πιστός, τον τιμωρεί παίρνοντας πίσω κατά το ελάχιστον τα αγαθά που του “δάνεισε”.

Μπορεί να τον φυλακίσει ή και να τον αποκεφαλίσει- που ήταν συνήθως και η πιο προσφιλής τακτική του Σουλτάνου. Το ιστορικό των Οσμανλών βρίθει με τέτοια – εκτελέσεις πιστών και απίστων.

Τέταρτον: Τα βακούφια. Είναι δωρεές των πιστών που παραχωρούνται για αγαθοεργίες επ' ωφελεία των φτωχών. Η λέξη σημαίνει κάτι που δεν αλλάζει, δεν μετακινείται και που παραμένει στάσιμο. Η συνθήκη της δωρεάς δεν μπορεί να άλλαξε.

Ως θεσμός, τα βακούφια δεν υπάρχουν στο Κοράνι. Προέκυψαν από τα λόγια και τις πράξεις του Μωάμεθ, όπως συμβαίνει με την μεγάλη πλειοψηφία του ιερού νόμου ή σαρία. Δωρεές γίνονται για ελεημοσύνη, για ωφέλεια και για να μνημονεύονται οι πεθαμένοι.

Τούρκοι και Ερντογάν: Κλέβουν και εκλογικεύουν

Έχοντας τα παρά πάνω υπόψη μπορεί ο καθένας να κατανοήσει τη διαχρονική λογική για το πλιάτσικο στο Ισλάμ, καθώς και την συμπεριφορά των Τούρκων σήμερα, για παράδειγμα στην Κύπρο, στην Συρία, στο Νακόρνο- Καραμπάχ. Αλλά και πιθανόν αύριο στην Ελλάδα, εφόσον βέβαια τους “ευλογήσει” ο Αλλάχ και προκύψουν νικητές από ένα πόλεμο.

Δείτε ακόμη την λογική αυτή και μέσα στην ίδια την Τουρκία. Δείτε πως τιμωρούνται όχι μόνο οι Κούρδοι και οι άπιστοι αλλά αυτοί που αμφισβητούν στην πράξη τον Ερντογάν ως “Χαλίφη/Σουλτάνο”.

Το πρώτο βήμα που γίνεται- πάντοτε νομότυπα – είναι η κατάσχεση της περιουσίας τους. Και η οποία επιστρέφει κυριολεκτικά στο “δεβλέτι” του Ερντογάν, για να “αναδιανεμηθεί” στους πιστούς του, οι πιο πιστοί εκ των οποίων τυχαίνει να είναι και συγγενείς του. Όχι επίσης τυχαία, ο Ερντογάν είναι και ιμάμης με πιστοποιητικό.

Το Κοράνι, την σούννα και τα χαντίθ του Μωάμεθ, τα γνωρίζει απέξω. Και από πια πλευρά άρεσε στον Μωάμεθ να κοιμάται, γνωρίζει ο Ερντογάν και ποια ήταν τα γούστα του γνωρίζει (όλες οι συμπεριφορές του Μωάμεθ και το χούγια του αποτελούν θέσφατον για τους πιστούς).

Αλλιώς δεν θα είχε την ευλογία του Αλλάχ για να αποφασίζει και να διατάσσει μέσα στην Τουρκία. Και όλοι πρέπει να αποδέχονται τις διαταγές του αλλιώς αλοίμονό τους.

Να το θέσω διαφορετικά. Η μουσουλμανική θρησκεία συνιστά και προσφέρει την απόλυτη εκλογίκευση για κάθε λογής πλιάτσικο και για τον κάθε απατεώνα και πλιατσικολόγο. Κατακτώντας και πλιατσικολογόντας δοξάζεται ο Αλλάχ ο οποίος ανταμοίβει με επίγεια αγαθά. Και τούμπαλιν. Ή εάν οι ιεροπολεμιστές γίνουν “τζαχίντ”, δηλαδή σκοτωθούν στη μάχη για την πίστη, απολαμβάνουν εσαεί μεταθανάτιες ευλογίες στον Κήπο του Αλλάχ, στον παράδεισο.

Το πλιάτσικο το 1974 και τα Βαρώσια σήμερα

Στην Κύπρο το 1974 είχαμε ακριβώς αυτό. Κατάκτηση και πλιάτσικο. Το ίδιο και στη Συρία. Εκεί ολόκληρα εργοστάσια ξηλώθηκαν και μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Το πλιάτσικο συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την λεηλασία της ελαιοπαραγωγής στην τουρκοκρατούμενη Συρία. Διαβάζουμε πως 100 σχεδόν τόνοι συριακού ελαιόλαδου βγαίνει στην διεθνή αγορά ως …τουρκικό.

Στη Κύπρο σήμερα συντελείται το τελευταίο πλιάτσικο από ότι απέμεινε στα Βαρώσια από το 1974. Εδώ η εκλογίκευση για το πλιάτσικο είναι πιο “συνθέτη”. Ο Ερντογάν και τα ογλάνια του δεν επικαλούνται μόνο την “ευλογία” της κατάκτησης, δηλαδή του εξισλαμισμού, όπως κάνουν για τις άλλες κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου.

Επικαλούνται και τον ισλαμικό θεσμό των βακουφίων. Κατά την ισλαμική αυτή εκλογικεύση, τα Βαρώσια δόθηκαν ως αμοιβή στον πρώτο κατακτητή της Κύπρου, Μουσταφά Λάλα, από τον τότε Σουλτάνο στον οποίο, βέβαια, τα “δάνεισε” ο Αλλάχ ως αμοιβή για το επιτυχημένο του τζιχάντ κατά των απίστων στην Κύπρο το 1571.

Ο δε Μουσταφά Λάλα τα έκανε βακούφια και τα δώρισε στον Εφκάφ. Να “επιστραφούν” λοιπόν τα Βαρώσια σε ποιον; Στους σφετεριστές; Στους Έλληνες κατοίκους της πόλης πριν το 1974; Που τα είχαν σφετεριστεί, καταπατώντας τη βούληση του Αλλάχ, με την συνεργασία των Εγγλέζων στη διάρκεια της αποικιοκρατίας;

Εάν υπήρχε μια αντίστοιχη συμπεριφορά πλιάτσικου στην Κύπρο, κάποιοι θα την χαρακτήριζαν μασκαραλίκι και τους πρωταγωνιστές της μασκαράδες. Μασκαράς η “Σκιά του Αλλάχ” επί της γης; Μασκαράς ο Ερντογάν; Μασκαράδες τα ογλάνια του Ερντογάν στην Κύπρο; Ο Τατάρ; Ο Οζερσάι; Αυτοί όχι.

Μάριος Ευρυβιάδης
HellasJournal