Μαθήματα φιλοπατρίας απ’ τους Βούλγαρους στους ψευτομακεδόνες πλαστογράφους της ιστορίας

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

Την ”αμαρτία” μου τη λέω, για να μην νομίζετε ότι είμαι του συρμού άνθρωπος και προσαρμόζομαι στις κομματικές επιλογές μου, πολύ περισσότερο αν αφορούν αυτές την Εξωτερική μας πολιτική. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν έτρεφα θετικά συναισθήματα για τους Βούλγαρους, ίσως γιατί είχα επηρεαστεί απ’ τη στάση τους απέναντι στην Ελλάδα διαβάζοντας από μικρή Βυζαντινή Ιστορία και Μακεδονικό Αγώνα παράλληλα με τα μυθιστορήματα της αγαπημένης μου Πηνελόπης Δέλτα.

Ο λόγος αυτός, της φυσικής αντιπάθειας απέναντί τους λόγω των δεινών που επισώρευσαν στην πατρίδα μας απ’ τα βυζαντινά χρόνια ως τον περασμένο αιώνα, ήταν και η αιτία να μην… πανηγυρίζω (κακώς, φυσικά) για τα κατά καιρούς ανοίγματα της Εξωτερικής πολιτικής μας στους σύγχρονους Βούλγαρους, αφού η καχυποψία παρέμενε πάντα σαν… αειφόρο απομεινάρι του παρελθόντος, γέννημα-θρέμμα της έλλειψης εμπιστοσύνης που έτρεφα γι’ αυτούς.

Ωστόσο η στάση μου άλλαξε στην αρχή ασυναίσθητα και ύστερα συνειδητά πριν από δύο χρόνια, όταν τον Φεβρουάριο του ’18 η Βουλγαρία έκανε κάτι ασυνήθιστα τολμηρό και γενναίο για την… ασημαντότητά της έναντι των Μεγάλων ”δασκάλων” που κανοναρχούν τα Βαλκάνια.

Παρενέβη δυναμικά – δια του πρωθυπουργού της Μπόικο Μπορίσοφ) στην εξελισσόμενη διαπραγμάτευση Ελλάδας-Σκοπίων, που αφορούσε στο όνομα του βόρειου γείτονά μας (προκαταρκτικές διαδικασίες ενόψει της ”συμφωνίας των Πρεσπών”, η οποία ακολούθησε τον Ιούνιο) επιχειρώντας να αλλάξει τις ισορροπίες προς όφελός της (αρνήθηκε να συμπεριλαμβάνεται στο όνομα της τότε ΠΓΔΜ γεωγραφικός προσδιορισμός).

Ήταν για μένα μια αποκάλυψη, γιατί – για πρώτη φορά – η Βουλγαρία, χάρη στους πολιτικούς της, έγινε αξιοπρόσεκτη στα μάτια μου σαν οντότητα κρατιδίου καταφέρνοντας να μας υποσκελίσει θεαματικά, καθώς εμείς διαιωνίζαμε αταλάντευτοι (όπως και τώρα) το moto της ποδηγεσίας μας απ’ τους ξένους (Γερμανούς και Αμερικανούς) συμμάχους μας, οι οποίοι χαράσσουν ουσιαστικά την γεωπολιτική στρατηγική μας.

Σαν επιβεβαίωση της πρώτης θετικής εντύπωσης γι’ αυτούς που άλλοτε υποτιμούσα, έστειλε μήνυμα – δυο χρόνια μετά (Μάιο του τρέχοντος έτους) – ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας στα Σκόπια προειδοποιώντας τα αυστηρά ότι, εάν δεν τηρήσουν τις διακρατικές συμφωνίες τους επί της ονοματοδοσίας του κρατιδίου τους, θα ασκήσει βέτο στην έναρξη των ενταξιακών τους διαπραγματεύσεων στην ΕΕ.

Κι αν νομίζατε ότι έμεινε μόνο στα λόγια, όπως συνηθίζεται με τους δικούς μας εδώ, κάνετε λάθος, γιατί μόλις προχθές ο Μπόραν Μπορίσοφ το ‘πε και το ‘κανε. Υλοποίησε, δηλαδή, την απειλή του για ένταξη της ”Βόρειας Μακεδονίας” στην Ευρωπαϊκή Ένωση αρνούμενος να εγκρίνει – δια της ΥΠΕΞ του Εκατερίνας Ζαχαρίεβα – το διαπραγματευτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης γι’ αυτήν.

Μπλόκαρε πανηγυρικά την επίσημη έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταξύ των 27 και των Σκοπίων, δηλαδή, εξ αφορμής της νέας ονοματοδοσίας που απέκτησαν με τη ”συμφωνία των Πρεσπών”, αφού έχουν πλέον στο νέο τους όνομα τον γεωγραφικό προσδιορισμό ”Βόρεια” μπροστά απ’ το ”Μακεδονία”.

Όπερ σημαίνει, κατά τον Βούλγαρο πρωθυπουργό (ο οποίος αντιμετώπισε με αδιαφορία την γερμανική δυσαρέσκεια, σε αντίθεση με τους δικούς μας Τσίπρα και Μητσοτάκη), ότι υπάρχει κίνδυνος να εκδηλώσουν οι Σκοπιανοί στο μέλλον αλυτρωτικές διαθέσεις σε βάρος της ”Μακεδονίας του Πιρίν”, της βουλγαρικής επαρχίας της ”Ανατολικής Μακεδονίας”.

Να κινηθούν δηλαδή διεκδικητικά σε βάρος της βουλγαρικής περιφέρειας, όπως είχαν (και εξακολουθούν να έχουν) κατά νου να κάνουν για την ελληνική (”Μακεδονία του Αιγαίου”) οι ψευτομακεδόνες (της ”Μακεδονίας του Βαρδάρη”), που χρησιμοποιούν μεταπολεμικά τους παραπάνω αλυτρωτικούς όρους του σλαβομακεδονικού εθνικισμού με στόχο την ευρύτερη ένωση του ”μακεδονικού” χώρου, ο οποίος – κατ’ αυτούς – είναι μοιρασμένος μεταξύ Ελλάδας-Σκοπίων(”Βόρειας Μακεδονίας” απ’ το ’18) και Βουλγαρίας.

Και μόνο αυτή η πατριωτική πράξη του Βούλγαρου πρωθυπουργού αρκεί, νομίζω, για να μας πείσει ότι η μικρή και υποτιμημένη από πολλούς Βουλγαρία ασκεί – δια της κυβέρνησής της – ανεξάρτητη Εξωτερική πολιτική που έχει ως μοναδικό στόχο τα εθνικά της συμφέροντα.

Στον αντίποδα αυτής της περήφανης και αξιοπρεπούς στάσης, τόσο η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ) όσο και η νυν της Νέας Δημοκρατίας επέδειξαν πρωτοφανή εθνική οσφυοκαμψία στις πιέσεις της Γερμανίας και της Αμερικής σε βάρος μας, με σκοπό να συνυπογράψουμε με τους παραχαράκτες της ελληνικής ιστορίας την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, με… έξτρα ”δώρο” την ”μακεδονική” γλώσσα και ταυτότητα.

Και μη μου πείτε ότι αδικώ την νυν ”πατριωτική” κυβέρνηση γιατί είχε καταδικάσει εξαρχής την ανιστόρητη ”συμφωνία Πρεσπών” συμμετέχοντας και στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία. Γιατί θα σας θυμίσω ότι, ενώ η πρώτη βαρύνεται με την υπογραφή της παράδοσης, η δεύτερη βαρύνεται με την αποδοχή και νομιμοποίησή της, παρόλο που ο νυν πρωθυπουργός την είχε χαρακτηρίσει προεκλογικά (ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης) εθνικά ασύμφορη, γιατί προφανώς πατάει πάνω στην αλυτρωτική ιδέα των Σκοπιανών για την διαμελισμένη Μακεδονία (του Βαρδάρη, του Αιγαίου και του Πιρίν) που πρέπει να ενωθεί σε αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος.

Όπερ σημαίνει ότι η ποντικοπαγίδα της ”συμφωνίας των Πρεσπών”, που συνεχίζει να υποστηρίζεται από ελληνόφωνους ή αφελείς, είναι μια ”συμφωνία” ντροπής που μας ακρωτηρίασε ήδη (με την υπογραφή και την επικύρωσή μας) εθνικά, γεωγραφικά, ιστορικά και πολιτισμικά, εν αναμονή του επιχειρησιακού ακρωτηριασμού μας, ο οποίος θα συσχετισθεί – κατ’ εμέ – με τα σχέδια των τουρκόψυχων μειονοτικών για διεκδίκηση αυτονομίας στη Δ. Θράκη, τη Θράκη μας.

Με τα δεδομένα αυτά εμείς είμαστε, έτσι κι αλλιώς, οι μόνοι χαμένοι, γιατί: 1. υπογράψαμε μια βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ”συμφωνία” που, κατοχυρωμένη καθώς είναι από τον ΟΗΕ και τους Μεγάλους (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ), έχει πλέον ισχύ Συνθήκης. 2. Συμμετείχαμε αυτοκτονικά σ’ ένα θέατρο παραλόγου αποδεχόμενοι ως ”Βορειο-Μακεδόνες” τους απογόνους των κομιτατζήδων που αιματοκύλησαν την Μακεδονία και 3. Σε αντίθεση με την Βουλγαρία, δεχτήκαμε την παραποίηση της ιστορίας μας για να εξυπηρετηθούν ξένα συμφέροντα, με αποτέλεσμα να αφήσουμε έκθετο στον αλυτρωτισμό της σκοπιανής προπαγάνδας (η οποία, εν τω μεταξύ, καρποφορεί με την αρωγή ξένων και ελληνόφωνων φιλοσκοπιανών) το έδαφος της Μακεδονίας μας, απ’ τη στιγμή που οι ”Βορειο- Μακεδόνες” πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων τον γεωγραφικό προσδιορισμό και αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες.

Το πιο εξωφρενικό και τραγικό ταυτόχρονα για μας είναι ότι οι Σκοπιανοί ψευτομακεδόνες ”βάφτισαν” Μακεδόνα τον πιο απηνή διώκτη των Ελλήνων τσάρο Σαμουήλ [”αυτοκράτορα” της λιγόζωης ”Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας” την οποία διέλυσε ο Βασίλειος Β’ Βουλγαροκτόνος μετά από 32χρονο συνεχή πόλεμο, ο οποίος κατέληξε στην νικηφόρα μάχη στο Κλειδί (1014) και την μετατροπή της Βουλγαρίας σε επαρχία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας].

”Βάφτισαν” Μακεδόνα και τον Βούλγαρο επαναστάτη Γκότσε Ντέλτσεφ, γνωστό για τους αγώνες του στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και Θράκη κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο εθνικός αποχρωματισμός και η ”βάφτιση” των δυο αυτών ιστορικών προσώπων των Βουλγάρων σε Σκοπιανούς ήταν η αιτία που έκανε ποτήρι της οργής του Βούλγαρου πρωθυπουργού και της βουλγαρικής κοινής γνώμης να ξεχειλίσει.

Στο ξεχείλισμα της οργής των Βουλγάρων απ’ την πλαστογράφηση της ιστορίας τους απ’ τους Σκοπιανούς συνετέλεσε επιπρόσθετα και το θράσος τους να αποκαλούν ”μακεδονική” τη γλώσσα τους, ενώ αυτή είναι κράμα σλαβικής και βουλγαρικής.

Ασφαλώς είναι ηλίου φαεινότερο ότι το κάνουν αυτό για να αποποιηθούν τις βουλγαρικές και σλαβικές τους ρίζες, δηλαδή την εθνική καταγωγή τους, με σκοπό να ταυτιστούν ετσιθελικά με το ιστορικό παρελθόν της ελληνικής Μακεδονίας.

Με δεδομένο αυτό, που ενέχει τον κίνδυνο μελλοντικής κίνησης αλυτρωτισμού εκ μέρους των Σκοπιανών σε βάρος των Βουλγάρων, ο Βούλγαρος πρωθυπουργός Μπόρις Μπορίσοφ – σε αντίθεση με τους Έλληνες ομολόγους του Τσίπρα και Μητσοτάκη χθες και σήμερα – αντέδρασε πατριωτικά αποδεικνύοντας πως δεν ξεπουλάει με κανένα τίμημα και κάτω από οποιεσδήποτε ξένες πιέσεις (βλ. Γερμανία) την ιστορία της πατρίδας του.

Υπό το πνεύμα αυτό, της συναίσθησης του κινδύνου λόγω των γλωσσικών και ιστορικών διαφορών τους με τους Σκοπιανούς, η ΥΠΕΞ της Βουλγαρίας αρνήθηκε να στηρίξει την έναρξη των διαπραγματεύσεων των Σκοπίων στην ΕΕ πρόσφατα ματαιώνοντας – τα σχέδια της Γερμανίας.

Της Γερμανίας η οποία – με πολιορκητικό κριό της τα Σκόπια – ονειρεύεται να αλώσει τα Βαλκάνια έχοντας στόχο την ”Mitteleuropa” (Μεσευρώπη), τη δημιουργία δηλαδή μιας κεντρικής ευρωπαϊκής ζώνης (όπου θα συμπεριλαμβάνεται και η Θράκη) μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ρωσίας υπό την επιρροή δύο πυλώνων: της Γερμανίας και της Τουρκίας.

Της Τουρκίας η οποία (σε ρόλο λύκου ως φύλακα των προβάτων) δέχτηκε να χρηματοδοτήσει το γερμανικό όνειρο (που τη βάζει με το ένα πόδι στη Θράκη δια των ΕΟΖ [ελεύθερων Οικονομικών Ζωνών]). Πρόκειται για το όνειρο ουσιαστικά της δημιουργίας μιας σύγχρονης Αυστροουγγαρίας στη θέση της παλιάς πολυεθνικής των Αψβούργων, η οποία διαλύθηκε μετά την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όλα αυτά τα έβαλε σε αναστολή προς ώρας η Βουλγαρία, που – με την άρνησή της να υπογράψει την ευρωπαϊκή πορεία των Σκοπίων – έστειλε μήνυμα στην Μέρκελ ότι δεν είναι Ελλάδα για να συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις της αποδεχόμενη την παράκρουση των Σκοπίων, τα οποία – αφού γονάτισαν κι εξευτέλισαν δυο ελληνικές κυβερνήσεις για να περάσουν την πλαστογράφηση της ιστορίας τους – θέλησαν να κάνουν το ίδιο και με την Βουλγαρία.

Την Βουλγαρία την οποία υποτιμούσα ως χθες, αλλά που αρχίζω να υπολήπτομαι σήμερα, γιατί τη βλέπω να κυβερνιέται από ηγέτες οι οποίοι αρνούνται να παζαρέψουν την αξιοπρέπεια και την ιστορία της πατρίδας τους, όπως έκαναν και κάνουν δυστυχώς οι ομόλογοί τους στη Ελλάδα.

Το ”ΝΑΙ”, τελικά, απ’ τους Έλληνες πολιτικούς έγινε ”ΟΧΙ” απ’ τους Βούλγαρους, που παρέδωσαν μαθήματα φιλοπατρίας απέναντι στους καθ’ έξιν ψευτομακεδόνες πλαστογράφους αποδεικνύοντας πόσο ευάλωτοι και ενδοτικοί είναι οι δικοί μας στις έξωθεν πιέσεις και παρεμβάσεις και πόσο έτοιμοι να πουλήσουν στους κλέφτες της ιστορίας μας τα όσια και τα ιερά μας στις τέσσερις άκρες της ελληνικής Επικράτειας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)