Η ΕΕ όμηρος του παντουρκισμού

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αριθμεί σχεδόν 450 εκατομμύρια κατοίκους στις 28 χώρες από τις οποίες αποτελείται, συνιστώντας μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές οντότητες παγκοσμίως. Αναμφισβήτητα, ένα τόσο μεγάλο πληθυσμιακό σύνολο απαρτίζεται από ένα μωσαϊκό εθνοτήτων, διαφορετικής κουλτούρας, διαφορετικών ηθών και εθίμων και φυσικά διαφορετικής θρησκείας. Σε αυτό το μωσαϊκό κοινό παρονομαστή αποτελούν οι τουρκικής καταγωγής μειονότητες, οι οποίες αποτελούν την πολυπληθέστερη μειονοτική εθνοτική ομάδα στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών μελών της ΕΕ και οι οποίες μαζικά μετανάστευσαν τις δεκαετίες του 60-70 από την Τουρκία, προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο και βελτιωμένες συνθήκες εργασίας.

Σημαντικό ποσοστό αυτών των μεταναστών κατευθύνθηκαν στις πλουσιότερες χώρες του Βορρά της Ευρώπης, με μόνο την Γερμανία να αριθμεί τουλάχιστον 6 εκατομμύρια μετανάστες τουρκικής καταγωγής σύμφωνα με συντηρητικές πηγές, ήτοι περίπου το 7% του γερμανικού πληθυσμού. Αξιοσημείωτη είναι και η παρουσία αυτών των πληθυσμών σε μικρότερες χώρες, όπως η Ολλανδία και η Αυστρία στις οποίες σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, αμφότερες αριθμούν περί τις 500.000 άτομα, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό αν σκεφτεί κάποιος ότι ο πληθυσμός των χωρών αυτών είναι λίγο πάνω από τα 10 εκατομμύρια. Αυτές οι μειονότητες, αν και στη συντριπτική τους πλειοψηφία αφομοίωσαν τον δυτικό τρόπο ζωής, διατήρησαν σε μεγάλο βαθμό τις θρησκευτικές τους συνήθειες και ειδικότερα αυτές που σχετίζονται με το Ισλάμ (προσευχές, εορτασμός Ραμαζανίου, κλπ).

Αυτούς λοιπόν τους εν δυνάμει μοχλούς πολιτικής πίεσης προσπαθεί να προσεταιρισθεί ο Τούρκος Πρόεδρος μεταχειριζόμενος την αφηρημένη όσο και «επιτηδευμένη» ιδέα του «παντουρκισμού». Είναι εμφανές ότι επί Προεδρίας Ερντογάν επιχειρείται η συστηματική άσκηση επιρροής σε αυτές τις μάζες, οι δε συγκεντρώσεις που κατά καιρούς πραγματοποίησε ο Τούρκος Πρόεδρος με το πρόσχημα των προεκλογικών περιόδων, και παρά τις αντιδράσεις των τοπικών κυβερνήσεων, είχαν ακριβώς αυτό το σκοπό της συσπείρωσης. Μιας συσπείρωσης που υπερθεματίζει την τουρκική ταυτότητα έναντι της ευρωπαϊκής ή δυτικής, ασκώντας έμμεση ή άμεση πίεση στις τοπικές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τελικά εξυπηρετώντας τους σκοπούς της Τουρκίας.

Ο βαθμός επηρεασμού των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ποικίλλει ανάλογα με το ύφος και θέση τους στο πολιτικό φάσμα. Για παράδειγμα, οι πολιτικές που ακολουθεί το κυβερνών κόμμα CDU στη Γερμανία της Καγκελαρίου Μέρκελ υπαγορεύονται από τη κεντρική της επιλογή να μην έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με την εκεί διαβιούσα τουρκική μειονότητα. Βεβαίως αυτό δεν αποτελεί την μόνη αιτία για την οποία η Γερμανία παραμένει «αξιοπερίεργα» παθητική στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις, καθόσον οι οικονομικές σχέσεις που διατηρεί με την Τουρκία είναι κάτι παραπάνω από ανθηρές. Δεν ισχύει το ίδιο βέβαια με τον Καγκελάριο της Αυστρίας Σουλτς, ο οποίος, παρά την εκεί τουρκική κοινότητα, έχει επανειλημμένα στηλιτεύσει τις προκλήσεις της Τουρκίας διατηρώντας άτεγκτη στάση στις απειλές του Ερντογάν. Η στάση της Αυστρίας δεν περιορίζεται μόνο στη ρηματική στηλίτευση των παράνομων τουρκικών ενεργειών αλλά αποτελεί μαζί με τη Γαλλία τις μόνες ίσως χώρες της ΕΕ, οι οποίες έχουν τοποθετηθεί μετ’ επιτάσεως υπέρ της άμεσης επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία. Άλλωστε η Αυστρία έχει αποδείξει έμπρακτα την αποδοκιμασία της στις προωθούμενες τουρκικές επιδιώξεις, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην ανάσχεση της προσπάθειας παράνομης προώθησης των μεταναστών από την Τουρκία διαμέσου των συνόρων μας στον Έβρο.

Η ομηρία στην οποία έχει περιέλθει η ΕΕ ενισχύεται έτι περαιτέρω από το γεγονός ότι οι περισσότεροι εξ’ αυτών έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, άρα και το προνόμιο ν’ αποτελούν ρυθμιστές πολιτικών εξελίξεων στις χώρες που μένουν μόνιμα. Αυτό το γνωρίζουν τόσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι περισσότερες των οποίων τηρούν γι’ αυτό τον λόγο ουδέτερη – αν όχι φιλική – στάση με την Τουρκία όσο και ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν. Και παρ’ όλο το γεγονός ότι οι τουρκικής καταγωγής μετανάστες στην πλειοψηφία τους δεν επιδοκιμάζουν τις πολιτικές του, ούτε βεβαίως θα εγκατέλειπαν την χλιδή τη Δύσης προκειμένου να επιστρέψουν στην Τουρκία, είναι πρόθυμοι με την κατάλληλη φυσικά καθοδήγηση ν’ ασκήσουν πολιτικές πιέσεις για την προώθηση φιλικών αποφάσεων ή στον αντίποδα να παρεμποδίσουν εχθρικές πολιτικές προς την Τουρκία. Η χειραγώγηση των τουρκικής καταγωγής πληθυσμών, που αποτελεί στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης Ερντογάν, πραγματοποιείται επιπλέον όλα αυτά τα χρόνια με την έντονη δραστηριοποίηση των τοπικών παραρτημάτων της υπερεθνικιστικής οργάνωσης των Γκρίζων Λύκων, τον αποσταθεροποιητικό ρόλο των οποίων αντιλήφθηκαν, έστω και την ύστατη στιγμή, η γαλλική και η γερμανική κυβέρνηση σπεύδοντας να τους θέσουν εκτός νόμου.

Εσχάτως όμως το «χαρτί» που παίζει ο Ερντογάν είναι και του προστάτη των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων που διαβιούν στην «διεφθαρμένη και άθεη» Ευρώπη. Η πρωτοβουλία του να βγει στο προσκήνιο και να καυτηριάσει τις ευρωπαϊκές πρακτικές δήθεν διακωμώδησης και βεβήλωσης του προφήτη Μωάμεθ μπορεί να του αποκόμισαν πρόσκαιρα οφέλη, αφού μετά τους τουρκικούς καταγωγής πληθυσμούς βρήκε ευήκοα ώτα και σε πολλούς ευρωπαίους μουσουλμάνους, οι μετέπειτα όμως αποτρόπαιες πράξεις που εκτέλεσαν φανατικοί μουσουλμάνοι στο όνομα του Αλλάχ σκοτώνοντας αδιακρίτως αθώους πολίτες κατέστησαν τον Τούρκο Πρόεδρο στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, πολιτικό υποκινητή ή ακόμα και ηθικό αυτουργό αυτών των ειδεχθών πράξεων.

Οι στρατηγικές κινήσεις του Ερντογάν δεν αφήνουν πλέον ανεπηρέαστη καμία γωνία της Ευρώπης. Και μπορεί στο παρελθόν οι ελληνοτουρκικές διαφορές να άφηναν παγερά αδιάφορους, για παράδειγμα τους Νορβηγούς, οι οποίοι στη λογική του «βρείτε τα» γυρνούσαν αλλού τη ματιά τους, σήμερα όμως βλέπουν ότι η τουρκική ρητορική μπορεί και τους επηρεάζει άμεσα. Γιατί μπορεί η Νορβηγία να μην συνορεύει με την Τουρκία, στη χώρα αυτή όμως ζει μια διόλου ευκαταφρόνητη μουσουλμανική μειονότητα, τα πιο φανατικά μέλη της οποίας σε ένα μελλοντικό κάλεσμα «προστασίας των μουσουλμανικών δικαιωμάτων» από τον Ερντογάν θα ανασύρουν μαχαίρια και τσεκούρια.

Επιτέλους λοιπόν η Ευρώπη καταλαβαίνει τον «πραγματικό» ρόλο και τις «σκοτεινές» προθέσεις της κυβέρνησης Ερντογάν που δεν περιορίζεται μόνο στην αμφισβήτηση των συνόρων της Χώρας μας και της Κύπρου, που αποτελούν και σύνορα της ΕΕ, αλλά διευρύνονται και μέσω της ακραίας ρητορικής που έχει υιοθετήσει, απειλώντας να ανατινάξει συθέμελα το οικοδόμημα της ενωμένης Ευρώπης. Το πρόβλημα λοιπόν είναι υπαρξιακό για την ΕΕ και γι’ αυτό σύντομα θα γίνει πολύ πιεστικό και θα απαιτήσει αποφάσεις. Όσο αργότερα ληφθούν, τόσο δυσκολότερες θα γίνονται ως προς την αποτελεσματικότητα της ανάσχεσης. Γιατί η Τουρκία πρέπει να ανασχεθεί, και όποιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει θα πληρώσει βαρύ τίμημα. Εμείς το ξέρουμε και «κάνουμε το κουμάντο μας». Ήρθε λοιπόν η ώρα να το κάνουν και οι υπόλοιποι… Και όποιος συνεχίσει να κοιτάει από την λάθος πλευρά, δεν θα καταλάβει από που του ήρθε. Εμείς πάντως κοιτάμε από τη σωστή!!!

Militaire