Γιατί άλλαξε στάση ο Μακρόν απέναντι στην Τουρκία

Η ήπια γραμμή για την οποία επέμεινε το μπλόκο Βερολίνο- Ρώμη- Μαδρίτη και η απροθυμία της Γαλλίας να ζητήσει πιο σκληρά μέτρα απέναντι στην Τουρκία «σφράγισαν» το τελευταίο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του 2020, που δεν εξελίχθηκε έτσι όπως περίμενε η ελληνική πλευρά.

Ο Εμανουέλ Μακρόν, στη δήλωσή του πριν από τη Σύνοδο, τόνισε ότι «πρέπει να είμαστε συνεπείς απέναντι στις αποφάσεις που ελήφθησαν τον Οκτώβριο» και να «υπερασπιστούμε την κυριαρχία των κρατών-μελών της Ε.Ε. και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο». Ωστόσο στις κρίσιμες στιγμές, δεν πίεσε για πιο αυστηρές διατυπώσεις, σε κανένα από τα θέματα που έκαιγαν την Αθήνα.

Ο κ. Μακρόν φαίνεται να πείστηκε από τα επιχειρήματα της καγκελαρίου ότι η νέα αμερικανική διοίκηση που θα αναλάβει στις 20 Ιανουαρίου θα οδηγήσει σε μία πιο μετριοπαθή πολιτική από την πλευρά της Αγκυρας. Η Ισπανία και η Ιταλία συνέπλευσαν σε αυτή τη γραμμή, τονίζοντας για πολλοστή φορά τη σημασία της Τουρκίας για την Ε.Ε. και την ανάγκη «να δοθεί μία ακόμα ευκαιρία στη διπλωματία».

Επιπλέον, παρά την εντονότατη ενόχληση στο Παρίσι για την πολιτική και τη ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν τους τελευταίους μήνες, ο Γάλλος πρόεδρος συμμερίζεται τις ανησυχίες του Βερολίνου ότι μία συγκρουσιακή στροφή απέναντι στην Τουρκία θα τη σπρώξει ακόμα πιο κοντά στη Μόσχα και στο Πεκίνο.

Τέλος, τίθεται το ερώτημα αν υπήρξε κάποια άτυπη συνεννόηση μεταξύ της Αγκελα Μέρκελ και του Εμανουέλ Μακρόν, για ευθυγράμμιση του Βερολίνου με τη σκληρή στάση του Παρισιού απέναντι στο Ηνωμένο Βασίλειο σε αντάλλαγμα για μία ήπια στάση των Γάλλων απέναντι στην Αγκυρα.

1) Η "προδοσία" της Γαλλίας…

Του Κώστα Στούπα 

Η οργή της εγχώριας κοινής γνώμης για τη διστακτικότητα της Ε.Ε. να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία είναι βιαστική, θυμική, πρόχειρη και επιδερμική. Το ίδιο ισχύει και για τη στάση της Γαλλίας.

Στην Ελλάδα οι "αναλυτές" των... κοινωνικών δικτύων αλλά και των ΜΜΕ που όλο και περισσότερο σέρνονται πίσω από τον "θόρυβο" των ψηφιακών όχλων, αναλύουν τη συγκρατημένη στάση της Γαλλίας σαν υπαναχώρηση έναντι ανταλλαγμάτων ή όχληση για τις πιθανές εξοπλιστικές επιλογές της Ελλάδας.

Μια χώρα όμως με την ισχύ και την παράδοση της Γαλλίας είναι περισσότερο επικίνδυνη όταν κατεβάζει τους τόνους παρά όταν τους ανεβάζει. Είναι φανερό πως η Γαλλία προκρίνει τη συντονισμένη και ενιαία στάση του "γαλλογερμανικού" άξονα που αποτελεί και προϋπόθεση μιας ενιαίας στάσης της Ε.Ε. απέναντι στην Τουρκία, παρά αλαλαγμούς και "ντουφεκιές" στον γάμο του Καραγκιόζη...

Η Γαλλία έχει να χάσει πολύ περισσότερα από την ανάδειξη της Τουρκίας σε κυρίαρχο παίκτη στη Μεσόγειο από ό,τι οι πρώην επαρχίες των Οθωμανών.

Η στάση της προσδιορίζεται από τη γεωγραφική και οικονομική της θέση στην περιοχή. Η ενιαία στάση του "γαλλογερμανικού" άξονα θα εξασφαλίσει μελλοντικά και τη σύμπλευση χωρών όπως η Ιταλία και η Ισπανία που "αλληθωρίζουν" προς τα ανταλλάγματα που τους προσφέρει η Τουρκία.

Το δίλημμα που πρέπει να τεθεί σε όσους "αλληθωρίζουν" προς την Τουρκία δεν είναι π.χ.:

Διεθνές δίκαιο ή Τουρκία;

Ελλάδα ή Τουρκία;...

αλλά Ε.Ε. ή Τουρκία.

Χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει να καταλάβουν πως δείχνοντας ανοχή στην Τουρκία βάζουν σε κίνδυνο την Ε.Ε. από τη διάλυση της οποίας έχουν να χάσουν περισσότερα απ’ όσα θα κερδίσουν από τα διμερή ανταλλάγματα που προσφέρει η Τουρκία.

Ας αφήσουμε τη Γαλλία να χειριστεί τις υποθέσεις της Ν.Α. Μεσογείου στην Ε.Ε. Φαίνεται πως διαθέτει καλύτερη "μεγάλη εικόνα" και μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων.

Η Ε.Ε. στην προχθεσινή σύνοδο ουσιαστικά ανέβαλε την όποια απόφαση γιατί περιμένει να χαράξουν πρώτα γραμμή οι ΗΠΑ του Τζο Μπάιντεν.

Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να περάσουν 2-3 μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων.

Όμως ας μην έχουμε αυταπάτες. Η θέση και το μέγεθος της Τουρκίας παίζουν καθοριστικό ρόλο για τα ευρύτερα συμφέροντα και την ασφάλεια της Ευρώπης και της Δύσης. Οποιαδήποτε απόφαση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.

Μην περιμένουμε θαύματα...

Σημαντική είναι βέβαια και η θέση της Ελλάδας, ως ανάχωμα στην Τουρκία και πολύ περισσότερο στην απώλεια της Τουρκίας για τη Δύση.

Η θέση της Ελλάδας αποκτά πολλαπλάσια ισχύ όταν συνδυάζεται με το μέτωπο με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ. Από το μέτωπο αυτό απουσιάζει η Ιορδανία προκειμένου ο Περσικός Κόλπος να συνδεθεί με το Ισραήλ και τη Μεσόγειο παρακάμπτοντας την Τουρκία...

Μην ξεχνάμε πως όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης, η μεγαλύτερη επίδειξη ισχύος είναι η αυτοσυγκράτηση και όχι τα καθημερινά απειλητικά "γαυγίσματα"...
2) Το "παγοθραυστικό" Μακρόν...

Τα μέτρα Μακρόν εναντίον της απώλειας εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας από το ριζοσπαστικό Ισλάμ μπορεί να εξελιχθούν σε πολιτικό "σωσίβιο" του ιδίου τόσο στη χώρα του, όσο και σε "παγοθραυστικό" στην κρούστα τυφλότητας που επιδεικνύει απέναντι στο ισλάμ η υπόλοιπη Ευρώπη.

Στη Γαλλία, σύμφωνα με τον διεθνή τύπο, υπάρχει ευρεία υποστήριξη στον Μακρόν, που ξεκινά από την αριστερά (η επικράτηση του κοσμικού κράτους έναντι των θρησκευτικών αντιποιήσεων Αρχής) και φτάνει ως και τη δεξιά (η Marine Le Pen θεωρεί τα μέτρα ήπια αλλά στη σωστή κατεύθυνση).

Μερικοί μουσουλμάνοι ηγέτες τα υποστήριξαν επίσης.

Ο Μοχάμεντ Μουσαουί π.χ. επικεφαλής του Γαλλικού Συμβουλίου Μουσουλμανικής Πίστης, δήλωσε ότι ο γενικός στόχος "καθησυχάζει τους Γάλλους Μουσουλμάνους, καθώς οι εξτρεμιστές αποτελούν μια "οριακή μειοψηφία".

Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε πως το 79% των Γάλλων συμφωνούν με τη φράση "Το ισλάμ βρίσκεται σε πόλεμο με τη Γαλλία".

Με τον όρο αυτό συμφωνεί το 72% των σοσιαλιστών ψηφοφόρων και το 90% των κεντροδεξιών.

Κατά τον Economist: "Λιγότερο από 18 μήνες πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές, η σκληρή γραμμή του κ. Μακρόν για το ισλάμ μπορεί να επικρίνεται στο εξωτερικό, αλλά είναι πιθανό να αποδειχθεί δημοφιλής στο εσωτερικό".