Κυρώσεις, σε όσους δεν κυρώνουν, τις κυρώσεις

Δεν πρόκειται για κάποια παρήχηση της λέξης “κύρωση”. Αυτό διότι η συγκεκριμένη λέξη έχει διττή έννοια. Άλλοτε σημαίνει επικύρωση και άλλοτε τιμωρία.

Στην πρώτη της έννοια, οφείλεται και η παραγόμενη εξ αυτής λέξη “κύρος”. Αντίθετα ως προς τη δεύτερη έννοια, εννοείται η ποινή, η τιμωρία, λόγω της παράβασης, όπως σημειώνουν τα λεξικά, ενός κανονισμού, των όρων μιας συμφωνίας ή μιας διεθνούς συνθήκης.

Κάτι που στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορεί τα κράτη μέλη να μη φορούν τη δικαστική τήβεννο, όμως η επιβολή ποινής, τιμωρίας σε κάποια οντότητα ή ακόμη και χώρα, σημαίνει ότι πρόκειται για Ευρωπαϊκό δικαιοδοτικό όργανο. Ένα δικαστήριο, του οποίου τα μέλη είναι μεν κράτη αλλά ταυτόχρονα είναι δικαστές.

Δεν έχουμε ιδιαίτερες δικονομικές γνώσεις ώστε να επεκταθούμε σε ζητήματα κακοδικίας κλπ. Αλλά όταν μια χώρα που ως δικαστής δεν πράττει όσα οφείλει, απέναντι σε παραβάσεις που λέγαμε, δεν μπορεί να παραμένει στο απυρόβλητο.

Οφείλουν να έχουν εφαρμογή όλες εκείνες οι δικαιοδοσίες των θιγόμενων, ώστε να απαιτήσουν πιστή εφαρμογή του πνεύματος του δικαίου, στην επιβολή τιμωρίας.

Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν βλέπουμε να εφαρμόζεται στην περίπτωση της Τουρκίας.

Από τη μια υπάρχουν οι καραμπινάτες παραβιάσεις όλων των διατάξεων του διεθνούς δικαίου, από την πλευρά της γειτονικής χώρας, άλλοτε με ήπιες εισβολές και παράνομες διακινήσεις προσφύγων και μεταναστών, μετά πνιγμών, και άλλοτε με τις επαναλαμβανόμενες ενεργειακές εισβολές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ανατολικής Μεσογείου. Τόσο στην Κυπριακή ΑΟΖ, όσο και στην Ελλαδική.

Και παρόλα αυτά, η Ε. Ε. στο ρόλο της, ως Ευρωπαϊκό δικαιοδοτικό όργανο έπραξε και πράττει το απόλυτο μηδέν. Αναβάλει την επιβολή των προβλεπόμενων κυρώσεων-ποινών, από Σύνοδο σε Σύνοδο, αν από πάνω δεν αποδίδει και εύσημα, στον ιστορικό θύτη και επαγγελματία εισβολέα Τουρκικό φασισμό, στην ευρύτερη περιοχή.

Αν μπούμε λίγο περισσότερο στα βαθειά, βλέπουμε δυο μορφές παραβάσεων καθηκόντων. Μια από τις οποίες αναφέρεται στις χώρες του διευθυντηρίου. Με πρώτη και καλύτερη τη “Μεγάλη” Γερμανία και την εξ αυτής κυρία Μέρκελ. Η οποία αντί ακόμη και του “φεύγε από την Ευρώπη Τουρκία”, αφαιρεί αυθαίρετα το γράμμα “φι”, και της λέει “εύγε”, επικαλούμενη το προσφυγικό. Τουτέστιν την κάθε μορφής παράνομη διακίνηση των προσφύγων μετά πνιγμών, εκ μέρους της προσφιλούς και πολυχρονεμένης της, Τουρκίας.

Και μάλιστα χρησιμοποιεί τη στάση αυτή ως άλλοθι μαζί και ασυλία της γειτονικής χώρας, ώστε να μην επιβληθούν ποτέ κυρώσεις. Και όχι μόνο αυτό αλλά ως δραστήρια προξενήτρα που είναι, επεκτείνει και το Γαλλογερμανικό άξονα, με τη συμπερίληψη της Τουρκίας.

Υπάρχει όμως και η ομάδα εκείνη των κρατών μελών, που άκριτα εφαρμόζουν της Γερμανικές επιλογές, λες και πρόκειται για μέλη, όχι ενός Ευρωπαϊκού Σώματος αλλά ούτε καν κοινοτικού συμβουλίου χωριού. Γιατί ακόμη και εκεί υπάρχουν ενστάσεις, όταν παραβιάζονται θεμελιώδεις κανόνες του δικαίου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τη διεθνή του εκδοχή.

Αν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως δικαιοδοτικό όργανο, ο Ελληνισμός είναι κάτι, όχι μόνο είναι ένα είδος πολιτικής αγωγής αλλά μετέχει και του Σώματος των κρατών μελών “δικαστών”.

Έχει δικαίωμα λοιπόν και υποχρέωση να καταθέσει πρόταση μομφής. Μόνο η δημοσιοποίηση της πράξης αυτής στο Ευρωπαϊκό ηθικό και πολιτικό επίπεδο, φτάνει και περισσεύει, ούτως ώστε οι Ευρωπαίοι πολίτες να λάβουν γνώση, περί τίνος πρόκειται. Ότι η Κυβερνητική Γερμανία είναι ένας κανονικός διμοιρίτης του φασισμού και του Ευρωπαϊκού πολιτικού “εκτουρκισμού” και ότι αν δεν υπάρξουν εξελίξεις άλλου περιεχομένου, οι Σοσιαλδημοκράτες οφείλουν, να πάρουν το καπέλο τους και να αποχωρήσουν από το λεγόμενο Μεγάλο Συνασπισμό. Γιατί αν η Μεγάλη Γερμανία είναι κάτι, είναι μια Γερμανία μικρή.

Μια δεύτερη πρόταση μομφής αφορά ως προς το εάν υπάρξει άρνηση της σημερινής Προεδρίας, για την αλλαγή ημερομηνίας. Λόγω της 200ης επετείου της παλιγγενεσίας, να μη γίνει, εντός του Μαρτίου του επετειακού 2021. Ας επισπευσθεί π. χ., για τον Φεβρουάριο.

Ας μην επεκταθούμε επί του παρόντος, στην περίπτωση των δορυφόρων-κρατών και στις δικές τους ιστορικές ευθύνες για τη στάση που επέδειξαν απέναντι στην Τουρκία. Αυτό γιατί θέλουμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι για τις παρατηρήσεις. Και γιατί για πολλά από αυτά έχουμε ήδη ράμματα για τις γούνες τους. Και γιατί ηθικά και πολιτικά υπάρχουν κράτη μικρά, που όμως πληθυσμιακά είναι μεγάλα.

Όμως αν προηγηθούν οι παρεμβάσεις αυτές του Ελληνισμού, στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, τότε και μόνο τότε μπορούν να αποκτηθούν τα περίφημα “κότσια”. Και δεν θα υπάρχει καμιά δικαιολογία από τους Κυβερνώντες να μην καταθέσουν βέτο, την επόμενη φορά, αφού προηγουμένως το στείλουν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Να προλάβουν δηλαδή τις γνωστές πιέσεις.

Γιατί μόνο σαν El-Land-a, και Land Greece, αν όχι σαν Sanjak Yunanistan, μπορεί να θεωρηθεί, όταν όχι μόνο δεν έβαλε βέτο, στην παρελθούσα Σύνοδο Κορυφής και δεν βάλει στην επόμενη, αλλά αντίθετα διαχρονικά πλέον δέχεται από τη Γερμανία βέτο, για να σιγεί. Δεν εξηγείται διαφορετικά η στάση της Ελλάδας.

Οφείλουμε στο σημείο αυτό να θυμίσουμε τα της κλιμάκωσης της αρνησικυρίας, που έγκαιρα την είχαμε περιγράψει και προτείνει: 1. Ακύρωση του “casus belli” εφόσον η Ε. Ε. εμπνέεται από το δίκαιο της θάλασσας. 2. Διακοπή Τελωνειακής Ένωσης της Τουρκίας. Και 3. Μόνιμη αποχώρηση των κάθε τύπου ερευνητικών πλοίων, από την Ανατολική Μεσόγειο, όσο θα συνεχίζονται οι λεγόμενες διερευνητικές. Τόσο από την Κυπριακή ΑΟΖ, όσο και την Ελλαδική. Και δεν συνιστά καμιάς μορφής κύρωση, η απομάκρυνση του τάδε θαλαμηπόλου, από κάποιο Τουρκικό σκάφος, όπως λέγεται.

Και επειδή ο Ελληνισμός οφείλει να συνεχίσει να κινείται στην ηθική, όσο και στην Πολιτική σφαίρα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει, ότι προκαλούν αλγεινή εντύπωση τα Γαλλικά καμώματα. Γιατί άλλο η ένδυση της πολιτικής αγωγής, με την οποία προσήλθε η Γαλλία στις εργασίες της Συνόδου, και άλλο η δύση της, με την αρίστη διαγωγή, ως προς τον Γαλλογερμανικό άξονα.

Οφείλει όμως η χώρα μας, να δει και τα δικά της καμώματα. Αν η Γερμανία είναι η πρώτη που έπρεπε να εγκαλέσουμε και να αποδώσουμε ευθύνες και να υπάρξουν ακόμη και κυρώσεις, αυτές δεν εξαιρούν την ίδια την Ελλάδα. Γιατί και αυτή υπάγεται στην κατηγορία του τίτλου.

Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου
Militaire