Τραμπ: Το τέλος του τρόμου

Δεν δίστασε να χαρακτηρίσει τον πρόεδρο Ομπάμα ως «γεννημένο εκτός ΗΠΑ μη αμερικανό»! Δεν δίστασε, όταν συνδιεκδικούσαν το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, να χαρακτηρίσει τον -σημερινό βασικό υποστηρικτή του, πιθανότατα υποψήφιο για νόμπελ πολιτικού καιροσκοπισμού- γερουσιαστή Τεντ Κρουζ ως «γιο του δολοφόνου του προέδρου Κένεντυ»!

Δεν δίστασε να διακωμωδήσει με απίστευτη ιταμότητα και χυδαιότητα («μπορεί αυτή να κυβερνήσει; Help me») τη φυσική αδυναμία της ανθυποψηφίας του Χίλαρυ Κλίντον, το διάστημα της σοβαρής ασθένειάς της. Δεν δίστασε να εγκαθιδρύσει πολίτευμα οικογενειοκρατίας με χαρακτηριστικά Τσαουσέσκου! Δεν δίστασε να αλλάξει, μετά την ήττα του, όλη την πολιτική και φυσική ηγεσία των ΕΔ της χώρας! Δεν δίστασε να κάνει μπίζνες μέσα από το αξίωμά του, εκμισθώνοντας στο αμερικανικό κράτος κτίριο ιδιοκτησίας του στη ΝΥ, ως κατάλυμα για την προσωπική φρουρά του, οποτεδήποτε αυτός πήγαινε στη μεγαλούπολη!

Δεν δίστασε να παραβιάσει ασύστολα τις πιο βασικές συνθήκες του πολιτεύματος, επί των οποίων οικοδομήθηκε η εθνική συνείδηση του λαού των ΗΠΑ! Δεν δίσταζε, όλο το διάστημα της θητείας του, να τρομοκρατεί μέσω ΜΚΔ πρωτοκλασάτους πολιτικούς του κόμματός του, προκειμένου να μην τολμούν να διαφοροποιούνται ούτε από τις πιο παρανοϊκές ή αντιθεσμικές επιλογές του!

Δίχασε όσο ποτέ κανένας την κοινωνία της χώρας του. Τροφοδότησε και υποδαύλισε τη φυλετική βία. Εκμεταλλευόμενος ένα επικοινωνιακό ταλέντο tribunus plebis, καθώς και την απουσία αναστολών, παρακάμπτοντας θεσμούς και ενδιάμεσα σώματα εγκαθίδρυσε μια άμεση επαφή με τα πιο πρωτόγονα και ανεξέλικτα κοινωνικά στοιχεία, που νιώθουν απειλούμενα από κοινωνικοοοικονομικές και πρωτίστως τις δημογραφικές εξελίξεις: Βλέποντας τη δημογραφική δυναμική –ίσως και τον ακραίο ενίοτε πολιτικό ριζοσπαστισμό- αφροαμερικάνων και ισπανόφωνων, οι χαμηλότερης παιδείας και επαγγελματικής ειδίκευσης λευκοί Αμερικανοί, πρωτίστως των μεσοδυτικών πολιτειών και των αγροτικών περιοχών, ταυτίστηκαν μαζί του (όπως ακριβώς στον Μεσοπόλεμο τα κατώτερα μικροαστικά στοιχεία, τρομοκρατημένα από την άνοδο της συνδικαλιστικά ενδυναμωμένης εργατιάς και την ακαταγώνιστη πίεση του μεγάλου κεφαλαίου, ταυτίστηκαν με τον Αδόλφο Χίτλερ και χρησιμοποιήθηκαν από αυτόν).

Η δύναμή του -δύναμη κατατρομοκράτησης- και το υπερτροφικό/υπερδιογκωμένο εγώ του τον οδήγησαν λοιπόν μετά την εκλογική ήττα του, σε συνδυασμό με την εκλογική αντοχή του, να δρομολογήσει με πεζοδρομιακή στήριξη και αντιθεσμική λογική μια πολιτική που θα συμπαρέσυρε στον όλεθρο τους «αλλόφυλους»: και το κόμμα του και τη δημοκρατία και τη χώρα! Ενθαρρύνοντας μάλιστα μια εισβολή στο Καπιτώλιο, η ευκολία της οποίας πολλούς προβληματισμούς δημιουργεί για τον τρόπο της οργάνωσής της.

Και τότε φάνηκε –έστω και ως ιδιοτελής εκδήλωση του ένστικτου αυτοσυντήρησης των φορέων τους- η δύναμη των αμερικανικών θεσμών. Τα διαχρονικά πιο συντηρητικά, τα πιο αντιδραστικά ενδεχομένως στοιχεία του ρεπουμπλικάνικου κομματικού κατεστημένου βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της αντίστασης. Γιατί αν είχαν ακολουθήσει με τον νεότερο Μπους τη μετακίνηση προς την (άκρα) δεξιά του Κόμματος, του Great Old Party, αυτή γινόταν με σύμπλευσή του με το βαθύ αμερικανικό κατεστημένο. Όχι εναντίον του –ή εκτός ελέγχου από αυτό- με αξιοποίηση των πιο δυναμικών και πρωτόγονων πληβειακών στοιχείων της κοινωνίας, όπως επιχειρήθηκε από τον υπό απομάκρυνση πρόεδρο.

Εν κατακλείδι: Δεν ξέρω αν τις αμέσως επόμενες ημέρες ο Τραμπ θα πιεστεί ενδοκομματικά να παραιτηθεί. Πολύ περισσότερο δεν ξέρω αν θα καταβληθεί προσπάθεια να ενεργοποιηθεί εις βάρος του η 25η τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ, που προβλέπει έκπτωση του προέδρου από το αξίωμα με πρωτοβουλία του αντιπροέδρου και της πλειοψηφίας των υπουργών –ίσως πάντως απολύσει κάποιους από αυτούς τις επόμενες ημέρες- λόγω αδυναμίας άσκησης των καθηκόντων του. Εν προκειμένω, προφανώς, για λόγους (ψυχ)ιατρικούς.

Αυτό που ξέρω είναι πως μάλλον πέρασε –προς το παρόν, όχι οριστικά, οι ρίζες του κακού παραμένουν- ο κίνδυνος εκφασισμού του GOP και, μέσω αυτού, της αμερικανικής κοινωνίας γενικότερα. Η (θεσμικά) πολιτισμένη Αμερική προς ώρας κατίσχυσε της πολιτικοθεσμικά πρωτόγονης…

Θανάσης Διαμαντόπουλος